Σε έναν πόλεμο υπάρχουν πάντα νικητές και νικημένοι, παράπλευρες απώλειες και άλλα τραγικά. Ένας πόλεμος, όμως, δεν γίνεται μόνο με όπλα, βόμβες και αντιαεροπορικά άρματα. Ο χειρότερος πόλεμος είναι αυτός που δεν νοείται ως τέτοιος και οι παράπλευρες απώλειες είναι συνώνυμες με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Ένα διαζύγιο έχει, αναμφίβολά, πολλά κοινά με έναν πόλεμο. Υπάρχουν αντιμαχόμενες πλευρές, και όταν υπάρχουν και παιδιά, τότε μιλάμε γιας παράπλευρες απώλειες. Το χειρότερο όμως είναι όταν οι αντιμαχόμενες πλευρές τις περισσότερες φορές, εκλαμβάνουν τα παιδιά ως λάφυρα που χρησιμοποιούνται για εκβιασμούς, έμμεσες επιθέσεις και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.
Τα παιδιά-λάφυρα βρίσκονται στη μέση της εμπόλεμης ζώνης και δέχονται πυρά από τις μαινόμενες πλευρές. Είναι οι περιπτώσεις που ένας από τους δύο γονείς, ή όταν υπάρχει … σύμπνοια και οι δύο, πλέκουν το «εγκώμιο» του άλλου ή όταν ο ένας γονέας αποφασίζει να «στερήσει» τα παιδιά του από τον άλλο – έτσι, για γινάτι.
Όταν η μαμά στολίζει τον μπαμπά με χαρακτηρισμούς «άχρηστος», «αδιάφορος», «εγωιστής» και άλλα πιο πικάντικα, όσο και αν θέλει να πιστεύει ότι στοχεύει στον πατέρα, κάποιος πρέπει να της πει ότι τα βόλια παίρνουν τον… άμαχο πληθυσμό.
Κάθε φορά που ο μπαμπάς αποφασίζει να πιάσει στο στόμα του τη μανούλα με περιγραφές που αναφέρονται στην ηθική της συμπεριφορά ως προς τους άντρες. Όταν την αποκαλεί «ανίκανη», «αδιάφορη» και άλλα χαριτωμένα, οι βόμβες δεν πέφτουν στη θάλασσα, αλλά σε ένα παιδικό μυαλό που παλεύει να κατανοήσει τι του συμβαίνει, παλεύοντας με κύματα και τρικυμίες.
Και μετά από χαρακτηρισμούς και άλλα τέτοια πολιτισμένα, έρχεται η αγωνιώδης προσπάθεια εκδίκησης να ολοκληρωθεί, στερώντας στα παιδιά την επαφή με τον ένα γονιό…. Για να μάθει! Αυτός όμως που τελικά μαθαίνει είναι το μικρό λάφυρο, που βρίσκεται στη μέση και θέλει τόσο πολύ και τους δύο γονείς του. Δεν μπορούν να είναι μαζί – εννοείται. Δεν ταιριάζουνε σου λέω- δεκτόν. Όμως τα παιδιά έχουν μαμά και μπαμπά, που δικαιούνται να βλέπουν, να αγκαλιάζουν, να περνούν ώρες μαζί του.
Όταν θέλεις να ρίξεις σπόρους μίσους, να ξέρεις ότι αποφασίζεις να καλλιεργήσεις ένα είδος που καταστρέφει τα πάντα γύρω του. Που δεν ξεριζώνεται εύκολα και απλώνει παντού ζιζάνια και αγκάθια που πνίγουν κάθε καλό που έχει η παιδική γη μέσα της.
Όλοι εσείς που πιστεύετε ότι «προστατεύετε» τα παιδιά σας, που τόσο αγαπάτε και λατρεύετε, στερώντας τα από τον «κακό» σας αντίπαλο και μιλώντας για αυτόν σαν να είναι κατάδικος σε ισόβια κάθειρξη, ίσως να είστε πιο επικίνδυνοι από αυτόν που φοβάστε.
Τα παιδιά δεν είναι κάστρα να τα πολιορκήσεις. Δεν είναι οικόπεδα να τα μαντρώσεις. Δεν είναι κτήμα σου. Τα λάφυρα αφορούν νικητές και τα στερούνται οι ηττημένοι και είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ. Αν ψάχνεις για σφαίρες κοίτα αλλού. Να ξέρεις ότι πατώντας τη σκανδάλη του μίσους τα παιδιά-σφαίρες, αυτοπυροβολούνται. Ενηλικιώσου!
