Ήρθε το καλοκαίρι πάλι φέτος, οπότε κι εγώ, όπως και κάθε άλλος «αργόσχολος» ανάπηρος, θέλουμε να πάμε στη θάλασσα… «Παρ’τον μπούλον κοπελιά, που μου θες και θάλασσα! Δεν κοιτάς τα χάλια σου, λέω γω!». Γιατί μπορεί ο καθένας προσωπικά και μεμονωμένα να αρνείται ότι σκέφτεται έτσι, η γενική διάθεση όμως, όπως την εκλαμβάνω εγώ, είναι τέτοια! Η μόνη μου διαφωνία είναι πως μπορεί να μη με θεωρούν κοπελιά πια. Κατά τα άλλα, συμφωνώ με τον εαυτό μου!
Φορτώνεις τα μπαγκάζια σου λοιπόν, και βουρ για τη θάλασσα! Ώπα όμως! Υπάρχουν μερικές βασικές παράμετροι που πρέπει να σκεφτείς:
- 1. Να είναι προσβάσιμο το μέρος! Τι να το κάνω δηλαδή αν υπάρχει ράμπα που ενώνει ΑΠΛΑ, το δρόμο με την άμμο! Και μετά τι; Θα πετάξω ας πούμε;
- 2. Να μην υπάρχουν ΠΑΝΤΟΥ, ξαπλώστρες με ομπρέλες των καφετεριών! Να άλλο ένα σημείο ΑΠO ΤΑ ΛΙΓΑ ομολογουμένως, που συμφωνούμε με τους αρτιμελείς, για εντελώς διαφορετικούς όμως λόγους… Εγώ συγκεκριμένα, δεν μπορώ να κάτσω στην ξαπλώστρα! Άσε που πάω κάθε μέρα για μπάνιο, και κάθομαι περίπου μία ώρα στην καλύτερη, μέσα στη θάλασσα! Οπότε, δεν χρειάζομαι ούτε την ομπρέλα σας, ούτε την ξαπλώστρα σας κύριοι! Που δεν είναι και δωρεάν… Λίγο χώρο θέλω μόνο για να βάλω την καρεκλίτσα μου, κι ένα… «ακουμπιστήρι» για ν’ακουμπήσω τα πράγματά μου, κοντά στη θάλασσα το ακουμπιστήρι! Γιατί αν είναι να «περπατάω» το πράσινο μίλι από εκεί που κάθομαι, μέχρι τη θάλασσα, βράστα κι άστα!
Αυτά είναι τα βασικά νομίζω…
Για κάποιον που έχει έναν στάνταρ βοηθό (τον πατέρα μου εν προκειμένω…)! Γιατί αν ήμουν μόνη μου, με τα κιάλια (κι άααααμα!) θα την έβλεπα τη θάλασσα! Πολύ ενοχλητικό το να εξαρτάσαι από τους άλλους βέβαια! Ζυγίζεις τα πράγματα όμως, και υπολογίζεις τα υπέρ και τα κατά…