Αν μπορούσε κάποιος να φτιάχνει τις καραμέλες της ημέρας βάσει των λέξεων που σεργιανίζουν από γλώσσα σε γλώσσα σήμερα, αυτές θα ήταν η καραμέλα bullying και η καραμέλα διαφορετικότητα.
Ξαφνικά ξυπνήσαμε όλοι μποέμ, ανεκτικοί, εναλλακτικοί… Ξεπεράσαμε τα κολλήματά μας, τους περιορισμούς, τις κριτικές που έχουμε κάνει ή υποστεί και γίναμε όλοι μαζί μια φωνή συμπόνιας και συμπαράστασης στο διαφορετικό… και καλά κάναμε, αρκεί φυσικά να το θυμόμαστε και όταν αυτή η ανεκτικότητα θα πρέπει να αποδειχθεί για τους δικούς μας ανθρώπους. Όταν αυτή υποστήριξη του διαφορετικού αποτελέσει στάση ζωής και όχι στιγμιαίο σχηματισμό εντυπώσεων για να ανέβει άλλο ένα πολυ-λαϊκότατο στάτους και μετά ταμπουρωθούμε για άλλη μια φορά πίσω από το «μακρυά από τον κώλο μου και όπου θέλει ας είναι».
Διαφορετικότητα… τεράστιο κεφάλαιο, από αυτά που δεν εξαντλούνται όση κουβέντα και να γίνει, όσα άρθρα και να γραφτούν, κυρίως γιατί λόγω της ευρείας γκάμας που καλύπτει σε αντιδράσεις, τάσεις, συμπεριφορές, επιλογές… σε εκπλήσσει συνέχεια στην έκφρασή της και στην αποτύπωσή της. Οφείλει να σε εκπλήσσει, με μια έκπληξη θετική απέναντι στη γοητεία του καινοτόμου, του «αλλιώς», που δεν έχει επιλέξει άλλη μια στερεοτυπική ταμπέλα, ένα κουτάκι να βουτήξει και να βουλιάξει στην ομοιομορφία του επαναλαμβανόμενου και τελικά, βαρετού ίδιου.
Σαφώς, μέσα σε αυτό το πλαίσιο σκέψης, ποτέ δε θα υποστήριζα ότι το να επιλέγεις σε κάποιους τομείς να ακολουθείς την κοινή γνώμη, αποτελεί πρόβλημα, αντίθετα το να μπορείς να κινείσαι ανάμεσα στο «κοινωνικά αποδεκτό» με την προσωπική πινελιά και προσθήκη, βάσει της όποιας στάσης ζωής έχεις επιλέξει να ακολουθείς, με μια σχετική άνεση δείχνει άνθρωπο κοινωνικά ώριμο, ισορροπημένο, σχεδόν πλήρη.
Αντίστοιχα το να σέβεσαι την διαφορετική ματιά, άποψη, ζωή του διπλανού σου, όσο μακριά κι αν στέκεται από τις δικές σου, προσωπικές επιλογές, αποτελεί ίσως την ανώτερη απόδειξη πολιτισμού και κοινωνικής ευγένειας… Τόσο απλά και σύνθετα μαζί, τόσο πέρα από υστερίες και φανφαρονικές δηλώσεις που θυμόμαστε όταν τα θύματα του κολλήματος, της μαυρίλας και της μίζερης σκέψης έρχονται να μας θυμίσουν πως η ανθρώπινη ζωή στέκεται πολύ ψηλότερα από την όποια στενομυαλιά σε μεγάλωσε η μάνα σου, που καλώς ή κακώς είχε δει πολύ λιγότερα από εσένα στον καιρό της.
Μέσα στις διαδικτυακές μου τσάρκες εντόπισα στο προφίλ του φίλου μου του Κωνσταντίνου αυτό το απόσπασμα από τις Ιστορίες του κ. Κόυνερ του Μπέρτολντ Μπρέχτ:
“Τι κάνετε όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο;” ρώτησαν τον κύριο Κ.
“Του φτιάχνω ένα σκίτσο” είπε ο κύριος Κ. “και φροντίζω να του μοιάζει”
“Ποιο; Το σκίτσο;”
“Όχι, ο άνθρωπος”, είπε ο κύριος Κ.
Το κακό συνήθως ξεκινάει από αυτούς που αγαπάμε όσο οξύμωρο και αν αυτό ακούγεται. Η κτητικότητα που αναπτύσσεται ανάμεσα στους οικείους, σε σχέσεις οποιασδήποτε μορφής, συνήθως εκφράζεται και επιβεβαιώνεται μέσα από την ανάγκη να αγαπάμε αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας ως ιδανικό και όχι αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος. Αποδεχόμαστε και επιβάλλουμε στο παιδί μας, στο φίλο/φίλη, ταίρι, χαρακτηριστικά που είναι λίγο πολύ μια προβολή του εαυτού μας στον άλλο κι όταν έρθει η ρήξη – γιατί πάντα έρχεται μέσα σε καθεστώτα καταπίεσης – η κριτική και η κόντρα βρίσκουν έδαφος εύφορο να αναπτυχθούν.
Πριν αυτή η κριτική γίνει ακόμα μια τραγωδία με θύματα και θύτες που αυτόματα θα θυματοποιηθούν και θα θυματοποιήσουν, θα διχάσουν και θα ομαδοποιήσουν, αρκεί να αναλογιστούμε ότι αυτό το «ξένο» που μας γοητεύει, αλλά ταυτόχρονα μας φοβίζει είναι ένας Άνθρωπος, μια ύπαρξη που απέχει από αυτό που ίσως έχουμε συνηθίσει, μα που ταυτόχρονα μέσα στην όλη διαφορετικότητά του, άνετα θα αποτελούσε ένα εν δυνάμει εναλλακτικό μας εγώ…
