“Ε, δεν θα γράψεις για τον Λάνθιμο;”
Τι είμαι δηλαδή; Ο νεκροθάφτης της γειτονιάς; Σαν εσάς που ανεβάζετε φωτογραφίες τις πατούσες σας στην παραλία. Μια χαρά παραλία είναι και χωρίς πατούσες. Λόγια, λόγια, λόγια…όλοι γίναμε εκδότες στο Facebook και νομίζουμε ότι η κυβερνοφοράδα θα χέσει αν την ταίσουμε αρκετό σανό. Σαν να πετάξεις ένα βότσαλο εκεί που κάθεσαι στην παραλία (αφού φωτογραφίσεις τις πατούσες) και να περιμένεις έτσι ότι θα αλλάξει ο πλανήτης. (Περνάνε δέκα δις χρόνια, αλλάζει σταδιακά ο πλανήτης λόγω του βότσαλου που πέταξες, παραδέχομαι το λάθος μου.)
Καταρχάς έχω παίξει σε ταινία του Λάνθιμου. Τότε ήταν ο νεαρός ανερχόμενος που έκανε καλή δουλειά στα διαφημιστικά. “Μπράβο στο θάρρος του να κάνει μεγάλου μήκους” σκέφτηκα και δέχτηκα την πρόταση. Βασικά ήμουν ένας από τους εκατοντάδες καράφλες στο “Ο καλύτερός μου φίλος”. Αλλά φαίνομαι κάπως πιο πολύ στην σκηνή στο εστιατόριο. Είναι τρεις σκηνές τουλάχιστον, εκεί πίσω από τον Καφετζόπουλο και την Σμαράγδα Καρύδη, ξετυλίγω υποκριτικό ταλέντο δέκα μέτρα κάνοντας ότι μιλάω με έναν άλλον καράφλα. Τους 
υποστηρίξαμε ψυχολογικά καθότι τα γυρίσματα τράβηξαν ως τις 4 το πρωί. Δεν πήγα ποτέ να πληρωθώ, ήταν κάπου στην Αθήνα το γραφείο. Λάνθιμε μου χρωστάς λεφτά αλλά δεν θα σε κακολογήσω.
Ο τρόπος που παρακολουθεί Έλληνας τελετές Καννών, Όσκαρ ή αθλητικά είναι ίδιος. Κομπλεξικός, υπερβολικός και απόλυτος. Καλύτερα να φωνάζαμε “έλα μπάλα! Μπες στα δίχτυα!” και να υποστηρίζαμε ένα κομμάτι δέρμα μου φαίνεται, παρά την Εθνική ομάδα ή τον κάθε διαπλεκόμενο παπάρα. Πιάνουμε κάποιον που δεν ξέρουμε καν σαν τον Λάνθιμο και τον καίμε στην πυρά. Αν έχει μάλιστα και λίγο τσιριχτή φωνή, καθώς καίγεται και φωνάζει ο καημενος ακούγεται ακόμα πιο πολύ σαν μάγισσα. “Α, είδατε;” λένε μετά όλοι, “ήταν μάγισσα και φάνηκε από τις στριγκλιές του!”
Να σας λύσω την κύρια απορία σας. Ναι, επίτηδες το κάνει. Επί τούτου, μεθοδευμένα και πανέξυπνα κάνει κουλτουριάρικες τις ταινίες του γιατί αυτό θέλει να πουλήσει. Προμελετημένα πράγματα. Αν του πείτε να κάνει μια ταινία προπαγάνδας για τον δικτάτορα της Χιλής, ε, κι αυτό θα το κάνει καλά. Να σκηνοθετήσει προσελήνωση Κινέζων που βαριούνται να φτιάχνουν πύραυλο; Άνετα. Δεν είναι δήθεν. Είναι ψυχρός εκτελεστής και το ευχαριστιέται πολύ. Διαλέγει πολύ προσεκτικά τα εργαλεία του. Σαν να λες στη θειά σου ότι είναι χρήσιμο το Facebook για περιπτώσεις έκτακτης ενημέρωσης και να σου απαντάει “καλά, εγώ καλώ την αστυνομία καλύτερα σε τέτοιες περιπτώσεις.” Όσο εσύ μαζεύεις like και σε σφάζουν οι κλέφτες, αυτή θα είναι αγκαζέ με δυο αστυνομικούς, οι κλέφτες στην κλούβα και ο Λάνθιμος θα έχει πάρει το πλάνο που έψαχνε.
Καλά κάνετε και κοροϊδεύετε τον Λάνθιμο. Κι αυτός σας δουλεύει όλους ψιλό γαζί. Μια μέρα παρατήρησα ότι το μικρό σκυλάκι του γείτονα είχε πιο πολλούς φίλους από την λυκοσκυλάρα μου. Έτσι πάει. Όσο γαυγίζει και πλακώνεται ή με τραβάει από εδώ κι από εκεί ο τζάμπα μάγκας μου, το άλλο έχει πηδήξει τη μισή γειτονιά. Λαμπραντόρ-κανίς, ροτβάιλερ-κανίς, έχουμε γεμίσει συνδυασμούς με κανίς όσο κανείς. Είμαι σίγουρος ότι ο Λάνθιμος στο σπίτι του βλέπει trash tv με αγκαζέ ένα πεντόκιλο μπιτόνι παγωτό βανίλια. Την ίδια ώρα εσείς πληρώνετε πέντε ευρώ για ένα ψωροκυπελάκι Haagen Dazs πριν μπείτε στην αίθουσα. Μια φορά πήγα σε συνέντευξη για δουλειά και μου λένε “γιατί δούλευες εθελοντής στον σύλλογο για την προστασία της χελώνας; Βλάκας είσαι;” Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Αλλά ο Λάνθιμος το ήξερε.
O Λάνθιμος είναι από αυτούς τους έξυπνους που σου μαγειρεύουν στο πρώτο ραντεβού, έτσι για να έχεις ήδη απογοητευτεί πριν βγάλει τα ρούχα του για να σε πηδήξει. Φωνάζει ξαφνικά “ένα κουνούπι!” τόσο πειστικά που μπορεί μετά να τραβήξει χαστούκι σε οποιονδήποτε. Μισεί τον εαυτό του που δεν έβαλε σε δικιά του ταινία ένα ρακούν που να κρατάει όπλο και σχεδιάζει μυστική κουλτουριάρικη καλτ απάντηση στο Guardians of the Galaxy μόνο που θα είναι ασπρόμαυρο και με Αφγανούς αντάρτες παγιδευμένους στην Ανταρκτική. Κάθε φορά που στην καντίνα του ερευνητικού σταθμού στρίβει κάποιος το πιπέρι, πεθαίνει ένας πιγκουίνος. Σήμερα έχει μακαρονάδα, θα ξεκληριστεί η μισή αποικία. Ασπρόμαυρα, αργά και κουλτουριάρικα.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος κριτικός κινηματογράφου και Κρητικός τουρίστας. Φήμες λένε ότι οι βλακείες που γράφει εδώ (κυρίως στην κατηγορία “Φιλοσοφικά”) θα αποτελέσουν κορμό της επόμενης σπονδυλωτής ταινίας του Λάνθιμου με θέμα τα ασπόνδυλα.
