Το σπήλαιο λέγεται “Ανεμότρυπα” και παρά τις πάμπολλες επισκέψεις μου στα Τζουμέρκα δεν το είχα εξερευνήσει ποτέ. Βέβαια είχα ακούσει ότι ο διαχειριστής του είναι κουτοπόνηρος και με δελεάζουν περισσότερα κορφές και ποτάμια παρά εξυπνάκηδες. Φτάνουμε και ζητάμε εισιτήρια. “Α, γιατί βιάζεστε;” μας λέει. Μάλλον θέλει να μας πουλήσει κάτι από το μαγαζί του πρώτα. “Ναι, βιαζόμαστε, έχουμε μεγάλη παρέα με παιδιά.”
“Καλά, αλλά θέλει μισή ώρα να ζεσταθούν τα φώτα.” Φοβερή δικαιολογία. Με είχαν προειδοποιήσει ότι είναι πάγια τακτική του. “Καλά, πάμε μια βόλτα και γυρνάμε” του απαντάω αμέσως. “Α, όχι, δεν γίνεται, μπορεί να μην έρθετε μετά. Και θα χάσετε την σειρά σας αν έρθουν άλλοι.” Κάτι καλό καπνίζει αυτός… Δεν έχω όρεξη για τσαμπουκάδες, κάνω τον βλάκα. “Εντάξει, να τα αγοράσω από τώρα.” “Όχι, όχι, τα πουλάμε εκείνη την ώρα μόνο.” Μιλάμε για
κανονισμούς λειτουργίας, όχι αστεία! “Λοιπόν, θα κάτσει εδώ η κυρία με το μωρό, εμείς θα πάμε εδώ δίπλα στο δάσος να παίξουν τα παιδιά και πείτε μας όταν είναι έτοιμα τα φώτα.” Σηκώνομαι και φεύγω πριν αρχίσει να μου χαλάει την διάθεση.
Μισή ώρα αργότερα επιστρέφω. “Εννιά για ενήλικες και πέντε παιδιά πάνω από πέντε χρονών.” “Όλοι πληρώνουν εδώ!” “Και το μωρό; Είναι μηνών!” “Ναι, όλοι, δεν τους βγάζω εγώ τους κανόνες…” Ο παραλογισμός συνεχίζεται καθώς ξεκινάμε για την είσοδο. “Κανονικά δεν πρέπει να μπαίνει κανείς πριν τις δυο το απόγευμα. Με εντολή της σπηλαιολογικής εταιρείας. Ούτε έχω υποχρέωση να σας ξεναγήσω – χάρη σας κάνω.”
Εξυπακούεται ότι η ξενάγηση ήταν απαράδεκτη. Έκανε ολόκληρη φασαρία στον κύριο που κουβαλούσε σε ειδικό σακίδιο το παιδί του. Είπε – τελείως ψευδώς – ότι οι φωτογραφίες χωρίς φλας καταστρέφουν το σπήλαιο. Η κατρακύλα του έφτασε μέχρι και στην αποτυχημένη του προσπάθεια να μας αποσπάσει και μπουρμπουάρ για τον κόπο του στο τέλος. Μεταξύ άλλων απορούσε γιατί δεν έχει περισσότερους Γερμανούς τουρίστες η περιοχή…
Πρακτικές πληροφορίες για το σπήλαιο και ιστορικά στοιχεία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Comments are closed.