Έξω από το δημοτικό σχολείο των παιδιών μου κυκλοφορούν σχεδόν πάντα αδέσποτα. Μερικές φορές δαγκώνουν, πολλές φορές αγριεύουν. Δεν φταίνε προφανώς τα σκυλιά. Ειδικά στην Ελλάδα είμαστε άσχετοι από την γλώσσα τους. Τους φερόμαστε άσχημα. Είναι πολλά και πεινασμένα τα αδέσποτα σε άθλιες συνθήκες. Και βέβαια, έχουμε πολιτικούς απλά απαράδεκτους.
Σκύλοι δαγκώνουν 4.5 εκατομμύρια Αμερικανούς κάθε χρόνο. Τα περισσότερα δαγκώματα μάλιστα είναι σε παιδιά. 800,000 από τα δαγκώματα καταλήγουν σε γιατρό. Αν υπήρχαν εύκολα στατιστικά για Ελλάδα δεν έχω κανέναν λόγο να πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα.
Αλλά ρωτήστε οποιονδήποτε υποψήφιο πολιτικό, ακόμα και αυτούς τους σιχαμένους που αρχίζουν από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων για να αναρριχηθούν στην τοπική πολιτική σκηνή σχετικά και θα εισπράξετε τις εξής μπούρδες:
1. Δεν είναι αρμοδιότητα του Δήμου.
2. Είναι αυτοί οι χαζοί φιλόζωοι που δεν μας αφήνουν να κάνουμε κάτι.
3. Άπειρα τα αδέσποτα – περιορισμένοι οι πόροι μας, τι να κάνουμε;
O νόμος είναι σαφέστατος. Κανένα ζώο δεν μπορεί να είναι ελεύθερο χωρίς να υπάρχει ένας πολίτης νομικά υπόλογος για αυτό. Είτε έχεις έναν σκύλο ή ένα λιοντάρι, με αυτήν την έννοια είναι το ίδιο πράγμα. Δεν μπορεί να πάει φυλακή ο σκύλος, οπότε θα πας εσύ αν κάνει κάτι. Αλλά δεν είναι αυτή η κατηγορία σκύλου το πρόβλημα. Αυτά τα ταλαίπωρα σκυλιά που είναι μαντρωμένα, πολλές ώρες ή μέρες μόνα τους και που δεν τα βγάζουν ποτέ βόλτα δεν είναι το κρίσιμο σημείο. (Για αυτό που θέλω να εξηγήσω σε αυτό το άρθρο δηλαδή. Προφανώς όμως ένας σκύλος που κακοποιείται παρά φύση με αυτούς τους τρόπους, αν βγει δεν θα έχει και πολύ ήρεμες αντιδράσεις.)
Είναι τα άλλα, τα “σκυλιά της γειτονιάς”. Αυτά που δεν είναι κανενός αλλά όλοι τα ταΐζουν. Μερικοί τους βάζουν και σπιτάκι. Φιλόζωοι λένε. Μην κρυώνει το καημένο. Αλλά έξω, στον δρόμο, όχι στο σπίτι τους. Μπορεί να το πηγαίνουν καμιά φορά και στον κτηνίατρο αν χρειαστεί. Αλλά δεν βάζουν τσιπάκι. Είναι της γειτονιάς. Όλοι το αγαπάμε. “Μην το φοβάσαι” σου λέει καθώς προσπαθείς να περάσεις από εκεί με το παιδί σου, ξεκαβαλάμε τα ποδήλατα και πάμε άκρη άκρη καθώς μας γρυλίζει. “Δεν δαγκώνει!”
To σκυλί, ω πανάσχετε ανόητε ψευτοκαλοπροαίρετε καλοθελητή, δεν έχεις ιδέα τι σκέφτεται. Αν και από τα πρώτα ζώα που εξημερώθηκαν, αν και εντυπωσιακά υπομονετικά, αν και μας ξέρουν τόσες χιλιετίες σαν είδος, παραμένουν άλλο είδος. Με άλλους κώδικες και άλλες συμπεριφορές. Τις οποίες ακόμα κι αν ασχολείσαι χρόνια δεν μπορείς να ξέρεις με απόλυτη βεβαιότητα. Κι ακόμα κι αν τις ξέρεις εσύ, δεν τις ξέρει ένα παιδί που περνάει από εκεί. Ειδικά τα παιδιά κάνουν πολλά πράγματα τα οποία μπερδεύουν τα σκυλιά. Ακόμα κι αν έχεις στο σπίτι σκύλο δεν σημαίνει ότι έχεις καταλάβει τον τρόπο που σκέφτονται.
Και ρωτάς τον πολιτικάντη: “Ιδού ένα θέμα το οποίο είναι απόλυτα ξεκάθαρο νομικά. Είναι σοβαρό, κινδυνεύουν ζωές και μάλιστα παιδιών. Είναι επείγον και είναι μπροστά σου. Τώρα. Να το αδέσποτο σκυλί, μπροστά στο σχολείο μας. Τι θα κάνεις λοιπόν;
Ρωτήστε κι εσείς και πείτε μου τι θα καταλάβετε.
ΥΓ Αν δεν θεωρείτε σοβαρό το θέμα και δεν σας τρόμαξαν οι φωτογραφίες που έβαλα πιο πάνω λυπηθείτε τουλάχιστον όσους είναι θύματα σκύλων ή – ακόμα περισσότερο – τα ίδια τα σκυλιά που δεν φταίνε σε τίποτα. Θανατώνονται τελικά αρκετά επειδή εμείς κάτι δεν κάναμε σωστά ενώ μπορούσαμε.
