Ο σταθμός ΚΤΕΛ στη Σπάρτη είναι όπως και αλλού στην Ελλάδα καινούργιος. Όπως βγαίνετε όμως, αντί να στρίψετε δεξιά και πάλι δεξιά για να πάτε στην πόλη, έχω να σας προτείνω ένα οδοιπορικό στην βλακεία του νεοέλληνα. Στρίψτε αριστερά και μετά δεξιά. Δεν είναι συμβολικοί ή πολιτικοί οι όροι, απλά έτσι θα μπείτε στους πορτοκαλεώνες του Ευρώτα. Τρία σπίτια κλασσικά κακοχτισμένα σύγχρονα και ξαφνικά…που είμαι; Κάτι από Μπορντώ; Υπέροχα παλιά σπίτια, φοίνικες, δρομάκια τόσο όμορφα που σε κάνουν να θες να βρεις μια Γαλλιδούλα με ποδήλατο και να της δείξεις πως παραδόθηκε η χώρα της στον πόλεμο.
“Ήρθαν κάτι Ισπανοί εδώ και ζήτησαν να αγοράσουν την παραγωγή”, μου έλεγε χθες βράδυ ένας νέος άνθρωπος. “Κάποια βλακεία με τις ποσοστώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα τα αγοράζουν απεδώ να τα πουλήσουν σε άλλες χώρες ενώ εμείς απαγορεύεται.”
-Και τι έγινε τελικά;
“E, ξέρεις, είπαν όχι κάνα δυο γέροι του συνεταιρισμού.”
Έτσι μπράβο παλληκάρια μου! Αντί να πάτε εσείς στην Ισπανία, έρχονται εδώ οι έξυπνοι. Και εμείς στα καφενεία να κλαιγόμαστε για την κακή Ευρώπη. To τοπίο μαγικό. Η άνοιξη σε Αρκαδία και Λακωνία χωρίς δωδεκάθεο δεν μπορεί να περιγραφεί. Είναι σαν να πέρασε πριν λίγο ο Πάνας ή ο Δίας και να συνουσιάστηκαν με κάθε δέντρο, κάθε λουλούδι, κάθε φρέσκο χορταράκι. Γεμάτα ζωή, σφριγηλά και ενθουσιασμένα όλα. Συνεχίζω στον κατήφορο προς το ποτάμι και ξέρω πάνω-κάτω τι να περιμένω όμως. Έχω περπατήσει πολλά τέτοια. Κάπου εδώ θα είναι και…
…ε, βέβαια. Τα μπάζα. Το λογικό για κάθε νεοΈλληνα μέρος είναι εδώ δίπλα στο ποτάμι. Έχει περάσει και μια μπουλντόζα σχετικά πρόσφατα να τα ψιλοθάψει. Αναμενόμενα πράγματα. Λιγότερο αναμενόμενο όμως στην μέση του πουθενά ένα γήπεδο τένις. Θα’θελα να ήμουν διάσημος ζωγράφος να το αποτυπώσω σε όλη του την ασυνάρτητη μεγαλοπρέπεια. Διακόσια χρόνια από τώρα να το κοιτάνε σε γκαλερί και να συζητάνε τι σόι λαός θεώρησε χρήσιμο να χτίσει, να ηλεκτροδοτήσει και να παρατήσει ένα πλήρες γήπεδο αντισφαίρισης εδώ. Το φωτογραφίζω και συνεχίζω. Αν στεκόμουν πολύ σε κάτι τέτοια δεν θα πήγαινα ποτέ πουθενά.
Τα παρατημένα δρομάκια είναι μαγικά. Εννοώ θυμίζουν παραμύθι με μαγικές υποθέσεις. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα Κυριακή στις έντεκα η ώρα θα ήταν γεμάτα επισκέπτες. Ιδανικά για πικ νικ, για παιχνίδια και για ανέμελες βόλτες. Συναντώ και μια παιδική χαρά. Προφανώς έργο δημάρχου πριν από εκλογές. Ή ευρωπαϊκή επιχορήγηση όπου έφαγαν τα μισά με υπερτιμολογήσεις. Όπως και να’χει, οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες προτιμούν τις καφετέριες από την εξοχή προφανώς. Φτάνω δίπλα στον Ευρώτα. Σε οικολογικό επίπεδο αυτό που του έχουν κάνει είναι αντίστοιχο κατά συρροή ομαδικού βιασμού. Δεκαετίες τώρα, ο άλλοτε περήφανος θεός είναι σκυμμένος στα τέσσερα και δέχεται στωικά ότι του ρίχνουν από ρύπανση και μπάζα. Και ότι του παίρνουν από νερά. Το δέλτα του Ευρώτα, έγινε από “Δ” άλλο γράμμα. Ούτε καν κεφαλαίο “Ι” δεν θα το έλεγες πια. Αλλά είμαι Έλληνας, τα ξεχνάω όλα αυτά καθώς στέκομαι δίπλα του. Πηδάνε μέσα τα βατράχια, φωτογραφίζω έτσι ώστε να μην φαίνονται τα καλώδια, τα σκουπίδια και ο άτσαλος χωματόδρομος. Έτσι δουλεύει η μνήμη μας, επιλεκτικά. Για να μην τρελαθούμε από τις τύψεις.
Στο επόμενο δρομάκι, όπως πάντα, επιλέγω το λιγότερο περπατημένο. Δεξιά προφανώς περνάει κάποιος κυνηγός ή βιαστής συχνά. Πάω αριστερά. Με πετυχαίνουν πάλι οι τσουκνίδες. Έχω πια ανοσία στις τσουκνίδες. Φαντάζομαι και ο Ευρώτας δεν το νιώθει πια όταν τον βιάζουν οι Σπαρτιάτες. Ένα σαλιγκάρι προσπαθεί να ανεβεί σε ένα μουχλιασμένο πεσμένο πορτοκάλι. Ελλάδα 2016. Με τέτοιους ρυθμούς, ψάχνουμε να βρούμε το λιγότερο σάπιο για να ξαναχτίσουμε την χώρα μας…