Διαβάζοντας πρόσφατα το παρακάτω μου γεννήθηκε η ανάγκη να σχολιάσω κρίνοντας καταρχάς εξ’ ιδίων τα αλλότρια και vice versa.
«Ζητώ συγγνώμη σε όλους αυτούς που μου έδωσαν τα κενά τους, αλλά δε μπόρεσα να τα καλύψω… το κενό της ψυχής δε γεμίζει με τίποτα βλέπεις…».
Αρχικά, δε θεώρησα ότι τίθεται καν θέμα ειρωνικής (έστω) απολογίας, όπως αυτό του γράφοντος, όταν κάποιος δεν καταφέρνει να “καλύψει” το κενό σου. Το κενό σου είναι και πρέπει να είναι ολόδικό σου, για να το χρησιμοποιήσεις υπέρ σου. Γιατί να εκφραστεί κανείς απολογητικά για κάτι, που ούτε καν άπτεται των “καθηκόντων” του, ως φίλος, σύντροφος ή οποιοσδήποτε σημαντικός άλλος; Αντιλαμβάνεται άραγε την ευθύνη που επωμίζεται;
Ζήτημα ουσιαστικής κάλυψης δεν τίθεται έτσι και αλλιώς, όσο και αν δε συμφέρει κάποια ή και τις δύο πλευρές.
Ασύμφορο λοιπόν να θέλεις κάποιος να καλύψει τα κενά σου, γιατί, αν φύγει το κάλυμμα – “ανθρωποπώμα” (είτε αποχωρήσει, είτε αναγκαστεί απ’ τις συνθήκες) πόσο έκθετος μένεις άραγε μέσα σε μία τρισδιάστατη (συγ-)καλυμμένη πλάνη;
Αυτό το τέλειο concept του “μαζί”, το ιερό πόνημα του καλύπτειν και ετερο-καλύπτεσθαι συνάδει με συνεργία και οδηγεί σε μοναξιά και σκοτάδι αργά ή γρήγορα… Και ξέρω πόσο προσπάθησες να το μετουσιώσεις σε φως, αυτό το σκοτάδι με τα πολλά σου new agey εγχειρίδια και τα βιβλία αυτοβοήθειας αραδιασμένα στο πάτωμα τα ξημερώματα, απορώντας τι στραβώνει κάθε φορά και “το χάνεις”…
Πόσο συγκρατημένα όμως να μιλήσω για τα δυσθεώρητα “κομψολογήματα” του τύπου “(Δεν) με γεμίζει” ή “Βρήκα το άλλο μου μισό”, που με κάνουν να απορώ και να εξίσταμαι για άλλη μια φορά…;
Μισός εσύ, μισός και ο άλλος, πώς στην ευχή θα ενωθείτε στα μισά του δρόμου; Το θέμα είναι να προσπαθείτε να γίνετε ολόκληροι 
με ατέλειες, όχι φαντασιακά ολοκληρωμένοι μέσα από ευσεβείς πόθους και ανέφικτα όνειρα στρογγυλοποίησης, που ενέχουν σοβαρούς κινδύνους συντριβής.
Ερώτηση επομένως:
Πώς να εκπέμψεις το φως σου στους άλλους, όταν μέσα σου Σε ψάχνεις ακόμα με φακό; Ψάξε να Σε βρεις πρώτα, δείξε σε εσένα για αρχή συμπόνια και αγάπη, για την οποία τόσο διατείνεσαι, αγκάλιασε (όσο μπορείς και θες) τη σκοτεινή σου πλευρά και ύστερα στείλε το φως – που αδούλευτο προς το παρόν, μόνο φως δεν είναι – αλλά θα ήθελες να γίνει, όταν “μεγαλώσεις”… Μετά μπορεί να είσαι έτοιμος να σχετιστείς με περισσότερη υγεία. Μετά όμως! Ταυτόχρονα, δεν ξέρω αν γίνεται ολοκληρωμένα, όλο και κάπου θα την πατήσεις και θα σου βγει σε έπαρση ή σε χειρισμό. Και να σου τα θύματα και οι θύτες. Και να σου οι απολογισμοί… Άλλωστε, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται (και δεν θα έχει και νόημα).
Από την άλλη, αν δεν καταφέρεις εύκολα εν μέρει να “αυτό-καλύπτεσαι”, είναι ανθρώπινο και δύσκολο όσο ένα έργο ζωής. Θα προσπαθήσεις και με επίγνωση (;;;), κάτι θα καταφέρεις. Αν αρνείσαι, παρ’ όλα αυτά, και εξακολουθείς να αγορεύεις, επικαλούμενος προκλητικά την ανεξαρτησία σου ή τα – κατά τα άλλα – εξαρτητικά “μαζί” της ζωής σου, τότε επέτρεψέ μου να σου πω ότι αυτό είναι στην ειλικρινέστατη μορφή του υποκρισία! Και αυτή η υποκρισία φαίνεται. Μυρίζεται. Διαχέεται. Είναι εκεί. Και προς Θεού! Το μη-φοβιστικό μαζί είναι πολύ όμορφο για να το επισκιάζεις με εξαρτήσεις…
Προς γνώση, (συμ)-μόρφωση και αυτό-κάλυψη λοιπόν…
Μη συγ-καλύπτεσαι. (Αυτο-)καλύψου. Ψάξου και συγκροτήσου. Μην (απλά) μορφώνεσαι. (Συμ-)Μορφώσου. Με άλλα λόγια, όχι πάντα μόνος σου, ούτε ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ.
Αυτό-ετεροφωτίσου με συμπόνοια ανθρώπινη, όνειρα και προσπάθειες για πιο όμορφες και δημιουργικές ενώσεις με τους άλλους. Τι πιο ωραίο όταν δύο ή και περισσότεροι εαυτοί ενώνονται χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ζωή;
“When we can be alone, we can be with others without using them as a means to escape…” (=Όταν μπορούμε να μένουμε μόνοι, μπορούμε να είμαστε και με άλλους χωρίς να τους χρησιμοποιούμε ως μέσο να δραπετεύουμε).
Δεν πιστεύω στις κακομαθημένες, υπερφίαλες, super-duper θεωρήσεις όσων επικαλούνται Αγάπη και ψευτο-κάλυψη κενών, γιατί απλά δε με πείθουν. Τα κενά μας θα ζουν και θα βασιλεύουν μέχρι τη στιγμή που θα τα κάνουμε κάτι…
Ίσως, τροφή για σκέψη… και αυτό προσωπικά το βρίσκω μία πολύ καλή αρχή.
