To SeeClickFix βασίζεται σε μια απλούστατη ιδέα: οι πολίτες από κινητό, υπολογιστή ή ότι άλλο έχουν, ανεβάζουν σε έναν διαδραστικό χάρτη οτιδήποτε βλέπουν που θεωρούν ότι πρέπει να “φτιαχτεί”. Από σκουπίδια, παράνομες πινακίδες, παρατημένο αυτοκίνητα μέχρι δημοτικούς υπαλλήλους να κάθονται!
Είχα γίνει κάπως καυστικός με τις “μισοψημένες” ιστοσελίδες όπως του Καμίνη και αυτές να βελτιώθηκαν πολύ γρήγορα (σε περιεχόμενο γιατί από εμφάνιση μια χαρά ήταν) αλλά η βασική μου κριτική παραμένει: πρέπει να ξεκινάνε πολύ πιο νωρίς όσοι είναι σοβαροί στην διεκδίκηση πολιτικών αξιωμάτων. Επικοινωνιακά είναι εξαιρετικά πιο δύσκολο να χτιστεί μια πειστική οντότητα σε μικρό χρονικό διάστημα.
Τα media πλέον έχουν την έννοια της παροχής διάδρασης. Όχι, δεν αρκούν οι δημοσκοπήσεις που τρέχει το Μαξίμου κάθε τόσο για κάθε μικρό και μεγάλο θέμα. Χρειαζόμαστε πιο δημόσια διαβούλευση. Μια πιθανή μεθοδολογία:
Α. 5-6 μήνες πριν τις εκλογές ρωτάμε “τι θέλετε να συζητήσουμε σαν πιο σημαντικά θέματα στις φετινές εκλογές;” Αντί να αφήσουμε τα κόμματα να καθορίσουν την θεματολογία, να αντλήσουμε από το κοινό ιδέες.
Β. Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα πρέπει να έρθουν από παντού: ερωτηματολόγια, το διαδίκτυο, sms, τηλέφωνο, γνώμες ειδικών, δημόσιες εκδηλώσεις, γιατί όχι και υποχρεωτικά banner ή και διαφημιστικό χώρο σε όλα τα ΜΜΕ.
Γ. Εμπλέκουμε όσους ανθρώπους θέλουν να βοηθήσουν από όσο περισσότερους διαφορετικούς χώρους μπορούμε και τους
δίνουμε ουσιαστικούς ρόλους στην διαδικασία.
Δ. Με βάση τα στοιχεία που έχουμε μαζέψει φτιάχνουμε μια πρώτη ατζέντα των πολιτών με τα 9-10 πιο σημαντικά θέματα. Δεν χρειάζεται να είναι συγκεκριμένα ερωτήματα αλλά κεφαλίδες πάνω στις οποίες μπορούν να αναπτύξουν την πολιτική τους οι υποψήφιοι.
Ε. Χρησιμοποιούμε την μάζα ανθρώπων που έχουμε μαζέψει για να φιλτράρουμε τις απαντήσεις και να βελτιώσουμε την διατύπωση ή τα ίδια τα ερωτήματα. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι το http://americanpublicmedia.publicradio.org/publicinsightjournalism/
Ζ. 3-4 μήνες πριν τις εκλογές δημοσιοποιείται η ατζέντα των πολιτών. Τονίζεται σε κάθε επικοινωνία ότι είναι σε διαρκή αλλαγή βάση υποδείξεων για να προκληθεί συμμετοχή. Η λίστα αυτή έχει προτεραιότητες και αναθεωρείται κάθε 2-3 εβδομάδες σε όλο το διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας. Τρανταχτό παράδειγμα η μνημονιακή ρητορική.
Η. Με έναν τέτοιο μπούσουλα γίνεται πιο εύκολο να δούμε δίπλα-δίπλα τις θέσεις των υποψηφίων και να αλλάξουμε αν χρειάζεται την διατύπωση του ερωτήματος ώστε να αναγκαστούν να γίνουν πιο συγκεκριμένοι στις απαντήσεις τους.
Θ. Οπουδήποτε μιλάνε, μόνοι ή παρέα, η πολιτική, προσπαθούμε να επιβάλλουμε αυτή την θεματολογία. Βοηθάμε τους δημοσιογράφους να παράγουν ξεθάραρες πληροφορίες σε σχέση με τα πολιτικά θέματα για να συννενοούμαστε όλοι και να καταλαβαινόμαστε. Μεταφέρουμε την έμφαση από το πολιτικό “παιχνίδι” στην αναζήτηση των καλύτερων λύσεων στα προβλήματα.
Ι. Πολεμάμε με πάθος όποιον δημοσιογράφο ή πολιτικό προσπαθεί να θολώσει τα νερά σε σχέση με τα θέματά μας. Ή όσους προσπαθούν να μειώσουν ή να αγνοήσουν θέματα. Μπορούμε να επιβάλλουμε και ποσοστά που επιτρέπουμε στα ΜΜΕ που καταναλώνουμε, πχ το 70% του χώρου στην εφημερίδα στο πολιτικό ρεπορτάζ πρέπει να ασχολείται με αυτά που θέλουμε!
Κ. Με εθελοντές ή – ακόμα καλύτερα – με εργαλεία σαν το Aino παρακολουθούμε και αναλύουμε πόσο καλά ακολουθούν τα ΜΜΕ την ατζέντα μας.
Σε σχεδιάγραμμα η εξήγηση γιατί πρέπει να το κάνουμε όλο αυτό. Οι δημοσιογράφοι σαν άνθρωποι και επαγγελματίες θεωρούν ότι σε κάποια θέματα (το εσωτερικό του κύκλου) συμφωνούμε όλοι. Το μεσαίο κομμάτι είναι τα θέματα στα οποία υπάρχει αντιπαράθεση αποδεκτή. Έξω από τον κύκλο είναι τα θέματα, οι θέσεις και οι υποψήφιοι που θεωρούνται (από τους δημοσιογράφους) “ακραίοι”. Ανάλογα που θεωρούν ότι πέφτει ένα θέμα το καλύπτουν ανάλογα. Αν θεωρούν ότι είναι αξίωμα, δεν ασχολούνται και πολύ. Αποτελεί την βάση ενός άρθρου. Αν θεωρούν ότι είναι ακραία θέση, φροντίζουν να την καδράρουν αντίστοιχα και μας προδιαθέτουν να κάνουμε το ίδιο.
Δείτε πόσο ίδιο αριθμό αναφορών έχει το “επίσημο”, ειδησεογραφικό διαδίκτυο αυτές τις ημέρες.
Ακολουθούν την ίδια “συνταγή” φαίνεται. Στα blogs ήδη βλέπουμε κάποια διαφοροποίηση: (εδώ ένα συνηθισμένο παράδειγμα)
Αλλά στα social media ο καθένας μας γράφει ότι θέλει ελεύθερα, χωρίς κανόνες:
