Το Twitter το λατρεύουν όλοι οι αναλυτές. Πολλά δεδομένα και δημόσια διαθέσιμα. Αλλά:
1. Εκτός κι αν πληρώνετε στο Twitter, το δημόσιο “search” δεν σας δείχνει όλα τα tweets! (Αν αναρωτιόσασταν πως βγάζει λεφτά το Twitter…)
2. H αναζήτηση στο “search” του Twitter είναι πολύ δύσκολο να περιλάβει όλες τις παραλλαγές. Αν γράψετε πχ “stefano mano” θα πιάσει ένα σωρό άσχετα. (Εκτός αν μπούνε σε εισαγωγικά.) Αλλά άντε σκεφτείτε τις 15-20 πιθανές παραλλαγές των λέξεων και κάντε αναζητήσεις μια μια!
3. Και οι τόνοι παίζουν ρόλο. Αν κάνετε αναζήτηση “μακρινό μέλλον” δεν θα πιάσετε το τελευταίο tweet στην εικόνα.
Γιατί δεν το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι χρήστες; Επειδή όσα γράφουν όσοι είναι στον κύκλο σας τα βλέπετε. Και επειδή συνήθως στο Twitter ακολουθείτε τα χνάρια κάποιας συζήτησης. Σπάνια κοιτάτε ένα θέμα σαν θέμα. Και όταν το κάνετε, βλέπετε τόσα δεδομένα ώστε να νομίζετε ότι βρήκατε την απάντηση.
Στο Facebook δεν μπορείτε να δείτε παρά ότι γράφουν οι “φίλοι” σας. Και 5000 φίλους να έχετε πάλι λίγοι είναι. Μόνοι όσοι ασχολούμαστε ολημερίς με πάμπολλες οντότητες έχουμε κάπως πιο πολύ πρόσβαση αλλά και αυτή με περιορισμούς. Δηλαδή ανά ομάδες, ανά γεωγραφική περιοχή ή ακόμα με ακόμα. Άντε ψάξε! Και βέβαια δημόσια ελάχιστοι έχουν πλέον τα δεδομένα τους. πχ για “drasi” τα δημόσια είναι κάπως έτσι:
Η αναζήτηση στο Facebook με τα εργαλεία του Facebook είναι ακόμα χειρότερη και από το Twitter. Χωρίς νοημοσύνη από κάποιο λογισμικό σαν το Aino είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις τι αναφέρεται σε αυτό που ψάχνεις.
Προσθέστε σε όλα αυτά και το γεγονός ότι πρέπει να βγει και άκρη νοηματική. Δηλαδή να αναγνωριστεί το κείμενο και να ενταχθεί σε νοηματικές οντότητες (πχ “οικονομία”, “θέμα ομοφοβίας”) ώστε να αξιολογηθεί. Κατά προτίμηση σε σχέση και με ότι γίνεται και στα άλλα media, όχι μόνο στον κυβερνοχώρο. Δείτε πχ τα θέματα που απασχόλησαν τα ΜΜΕ την τελευταία εβδομάδα σε σχέση με την “Δράση”.
