Του στέλνω 3 προτάσεις με ωραία, κεφάτα, ραπ/ροκ τραγουδάκια. Μου λέει “είναι εξίσου αδιάφορα” και αντιπροτείνει τα εξής:
Από που να αρχίσω με αυτό; Παλιά υπήρχαν κάτι ξενέρωτες συλλογές τύπου “music for making love”. Αυτή είναι η μαύρη βερσιόν μάλλον. Η γλυκομίλητη που τραγουδάει στο παρασκήνιο σα μοιρολόι από την Τανγκανίκα και ο ράπερ, κάπως old school σε σχέση με τα σημερινά. Ξεπλυμένο οργανάκι και ντραμς ετοιμοθάνατα εκτός από λίγο πριν το τέλος που σκέφτηκε να κάνει κάτι ενδιαφέρον ….όχι, άλλαξε γνώμη και τον ξαναπήρε ο ύπνος. Φαντάζομαι στα δημοτικά σχολεία στο Bronx μπορεί να κάνουν καμάκι κάπως έτσι. Αν είναι όμορφη αυτή η Erykah χαλάλι της αλλά πιο πιθανό να την πω “πουτάνα” παρά “Wu tang”-a.
Στα περισσότερα ραπ τραγούδια δεν χρειάζεται να ψάξεις ποιος το λέει αφού από μόνοι τους το επαναλαμβάνουν στην αρχή δέκα φορές, συνήθως σε συνδυασμό με το μέγεθος του πέους τους, τη λέξη “nigger” και πολλά “ah, a”. Αντίθετα με το πρώτο κομμάτι που τους γνώριζα τους συντελεστές λιγότερο από ότι ξέρω κάτι παιδάκια σε χωριά στην Νότια Αιθιοπία, τον 2pac τον ξέρω βέβαια. Και μου αρέσει ενίοτε. Αλλά όχι και έτσι. Παίρνει ένα γνωστό, πολύ χάλια ποπ κομμάτι, το επιταχύνει λίγο, ραπάρει (μετριότατα για τα επίπεδά του) και αφήνει το ρεφραίν να παίξει. Τεμπελιά μέγιστη. Κάτι τέτοια ούτε ελληνικά ραπ συγκροτήματη τρίτης διαλογής δεν τα κάνουν. Από αυτά που βγαίνουν live και κρατάνε το μικρόφωνο σαν την Άντζελα Διονυσίου. Πρέπει να του πήρε περίπου μισή ώρα το όλο εγχείρημα.
Επιτέλους ραπ ραπίσιο και ράπικο. Κάπως ενδιαφέρον αυτό που κάνει με την φωνή αντί για τα πολυπαιγμένα της εποχής. Η διφωνία επίσης θυμίζει παλιότερες εποχές. Αργά και χορταστικά οι λέξεις σαν να τις εννοεί. Ο χρυσός κανόνας στα σύγχρονα ραπ είναι να βάζεις λέξεις που θα ντρεπόσουν να πεις σε κανονική συζήτηση και να περάσει στο ντούκου πριν το καταλάβει κανείς. Σε σχέση με τα άλλα δυο κομμάτια άνετα πιο πειστικό. Αν είναι να βάλω λεφτά ποιος θα νικήσει το βράδυ που θα πάνε με τα αμάξια να πυροβολήσει η συμμορία του ενός τη συμμορία του άλλου, εγώ βάζω στοίχημα στους Run the jewels.
“κι ένα πιο ιντριγκαδόρικο” γράφει πάνω από τον σύνδεσμο για το τραγούδι του Eminem. Αλλά Eminem πουθενά. O Lil Wayne σολάρει σε ένα επικό χαλί από αυτά που αρέσουν στον Eminem. Γουστάρω πολύ Eminem και όταν επιτέλους μπαίνει να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα από όλους επιτέλους το κομμάτι παίρνει μπρος. Αλλά το έχει ήδη χαλάσει ο άλλος. Έχω βαρεθεί το επαναλαμβανόμενο μοτίβο και μέχρι να έρθει το πιο λυρικό ρεφραίν κι αυτό με ξενερώνει. Αν με έβαζαν κι εμένα να ραπάρω μεταξύ αυτών των δυο θα έλεγα απλά “ρε παιδιά, γιατί τόση κακία;” και θα έφευγα.
Πως το είπες ρε Καψάσκη; “Εξίσου αδιάφορα”. Αυτό ακριβώς. Νομίζω τα αστεία μου είναι καλύτερα από τα τραγούδια τους. Φαντάσου.
For the record να τα τρία που πρότεινα εγώ.
