Έτσι ακριβώς το τραγουδούσαν σήμερα που μάζεψα τα παιδιά από το σχολείο. Με κέφι και θράσος. Προσπάθησα να φανταστώ την καημένη τη δασκάλα στην τάξη. Και να θες δεν μπορείς να τιμωρήσεις κάποιον που προφέρει το “Ελαφάκι” ως “Ελα fuck ι”, η διαφορά είναι μικρή.
Μόνο που δεν είναι μικρό το θέμα.
Γιατί τα παιδιά ακούνε πιο πολλά “fuck” σήμερα και γελάνε με αυτά στο YouTube, σε σειρές, ταινίες και το Instagram. Λένε “fuck” αντί για “γαμώτο” όταν χτυπάνε κατά λάθος το πόδι τους σε μια γωνία. Αφού ασπαστήκαμε πλήρως τα Χριστούγεννα όπως είναι στο εξωτερικό, πήραμε και τα τραγούδια τους. Ίσως δεν έχει νόημα να τα μεταφράζουμε καν. Άλλωστε πόσα καλά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια έχουν φτιαχτεί από Έλληνες; Να βάλουμε το “Last Christmas” δίπλα στις μπούρδες της Βανδή μήπως;
Και αυτό είναι το πρόβλημα. Όχι ότι έχουμε ξενομανία, ούτε ότι τα παιδιά δεν έχουν ελληνική Παιδεία. Το θέμα είναι ότι δεν παράγουμε τίποτα. Ούτε πολιτισμό, ούτε τεχνολογία, ούτε επιστήμη, ούτε τίποτα. Δεν μας “κατακτούν” οι ξένοι, απλά μας προσπεράσανε. Δεν το νικάς αυτό “ορθώνοντας ανάστημα” ή με απαγορεύσεις και δασμούς στα εισαγόμενα. Το νικάς με πιο πολύ δημιουργία.
Τα παιδιά από μόνα τους μετά το έκαναν “Ρούντολφ το πιλαφάκι” το τραγούδι και είχε πολύ πλάκα η εξέλιξη. Σε μια βερσιόν είχε καταπιεί το Άγιο Φως, στην επόμενη ήταν από ατύχημα σε πυρηνικό εργοστάσιο κόκκινη η μύτη του. Δεν είναι εχθρός μας η παγκοσμιοποίηση. Καμπανάκι είναι. Δημιουργήστε γιατί χανόμαστε.