Αμφιταλαντευόμουν πολύ πριν ανεβάσω αυτό το κείμενο. Αναρωτήθηκα πόσοι θα μου την πέσουν, σκέφτηκα ότι μπορεί να σκάσει σπίτι μου ένα κοκτέιλ Αντιτρομοκρατικής, με ολίγον από ΕΥΠ και μπόλικους δημοσιογράφους και κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι δεν θα γίνει τίποτα από όλα αυτά. Γιατί, απλούστατα, σε μια εποχή που αναβιώνει η πολιτική των κοινωνικών φρονημάτων, οι κρινόμενοι ως επικίνδυνοι για το έθνος δεν είναι όσοι γράφουν μια διαφορετική άποψη, αλλά όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν στην ίδια, παρωχημένη, αναχρονιστική ιδεολογία που μας έφερε εδώ. Για σκέψου λίγο…
Σε πειράζει ο Χρυσαυγίτης, σωστά; Και μένα.
Με ενοχλεί ο τσαμπουκάς μιας ντουλάπας, που χάνει στο τάβλι ακόμα και από μια αμοιβάδα.
Με ενοχλεί η μαγκιά που εξαντλείται στη Χριστοπαναγία και στη χειροδικία.
Με ενοχλεί η αναίδεια της έκφρασης μέσα από λοστούς, κουκούλες και πέτρες.
Όμως, εξίσου, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, με ενοχλεί:
- Η μαγκιά του κάγκουρα που περνάει με τα ηχεία στο τέρμα, ξανά και ξανά, από μια πλατεία ή μια γειτονιά στις 3 το πρωί.
- Η κουτοπονηριά με την οποία προσπαθείς να μου πάρεις τη σειρά στο σούπερ μάρκετ, στο περίπτερο, στη λωρίδα που στρίβει αριστερά.
- Η λογική που σε κάνει ανώτερο από μένα γιατί δουλεύεις σε μια υπηρεσία και κρέμομαι από τα αχαμνά σου για να διεκπεραιώσω μια υπόθεσή μου.
- Ο σταρχιδισμός σου όταν πετάς τα τσιγάρα στο δρόμο, στην παραλία, όταν φτύνεις στα πεζοδρόμια, γιατί δεν είναι δικιά σου δουλειά να καθαρίζεις.
- Η επιδειξιομανία σου για το πρώτο τραπέζι πίστα, επειδή έχεις για κονέ τον πρωτοξάδερφο του γείτονα του μπατζανάκη σου, που πήδαγε την κολλητή της αδερφής του γαμπρού σου στο λύκειο.
Την ίδια ώρα που:
- Χλευάζεις τον Πακιστανό που έρχεται να σου καθαρίσει το τζάμι.
- Βρίζεις τον Αφρικανό που πουλάει cd γιατί σε διακόπτει από τη σοβαρή συζήτηση, που έχεις με την παρέα σου για το πώς κατέβασε εκείνος ο μαλάκας προπονητής την ομάδα στην 4η κατηγορία της Νορβηγίας κι έχασες την ευκαιρία να βγάλεις πεντακόσια χιλιάρικα με δέκα ευρώ στο στοίχημα.
- Πηδάς τον Αλβανό (ορισμένες φορές και κυριολεκτικά) στη δουλειά, έχοντας τον ανασφάλιστο, με το μισό μεροκάματο, με τις διπλάσιες ώρες εργασίας και χωρίς μία μέρα άδεια.
Γιατί:
Είσαι αφεντικό, γαμάω και δέρνω, τρομερός οδηγός, ανυπέρβλητος εραστής, δον ζουάν, πετυχημένος στη δουλειά σου, σούπερ οικογενειάρχης και το μόνο σου πρόβλημα είναι να μη βγει ο γιος σου αδερφή.
Είσαι ένας από αυτούς, που τις τελευταίες μέρες βρίζεις τους Χρυσαυγίτες, θες να σαπίσουν στη φυλακή, να εξαφανιστούν από τον πλανήτη, επειδή σκότωσαν Έλληνα.
Για κοίτα λίγο στον καθρέφτη… κάτι θα σου θυμίσει η καρικατούρα που θα δεις να σχηματίζεται.
Υ.Γ.: Μέσα από αυτή τη στήλη, δεν θα εκφράσω τα συλλυπητήριά μου για τον Παύλο Φύσσα. Είναι δεδομένες και κοινότυπες ευχές. Το μόνο που θα πω είναι το πόσο άτυχος ήταν να μεγαλώσει σε μια χώρα που μπορεί να μοιράζεται τις απόψεις του με όλον τον κόσμο μέσα από τα τραγούδια του, αλλά δεν μπορεί να το κάνει με μερικούς φίλους του σε μια καφετέρια…
