Μια μοναδική στιγμή στο χρόνο και όλα σταματάνε.
Για λίγο, το πρώτο σοκ, ο φόβος, η απώλεια, πώς έγινε αυτό;
Πού πήγες; Δεν θα σε ξαναδώ; Μα δεν προλάβαμε να μιλήσουμε, δεν σε χαιρέτησα καν.
Ακίνητη μια εικόνα στο μυαλό, η τελευταία συνάντηση ίσως; Η τελευταία κουβέντα; Το τελευταίο πείραγμα;
Σταματάει ο χρόνος – που δεν υπάρχει στ’ αλήθεια – όταν σταματάς να αναπνέεις, όταν χάνεται το οξυγόνο και προσπαθείς να πάρεις ανάσα… θα αναπνεύσεις ξανά αλλά ο αέρας θα είναι αλλιώς, γιατί τίποτα δεν θα είναι όπως πριν…
Έτσι βιώνεται η απώλεια. Έτσι αποχαιρετάμε κάποιον αγαπημένο όταν φεύγει από κοντά μας.
Ο χρόνος θα μας προσπεράσει, η καθημερινότητα θα μας αναγκάσει να ζήσουμε, οι σκέψεις θα μας πάρουν μακριά.
Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούμε, ίσως πούμε «κάπου σε έχω ξαναδεί, νομίζω σε ξέρω»… Θα είναι μια άλλη ζωή, μια άλλη διάσταση, ένα άλλο φως.
Σε σένα που έφυγες νωρίς…