Πόσα πράγματα νιώθουμε και δεν εξωτερικεύουμε; Θέλουμε να πούμε κάτι αλλά τελικά το κρατάμε για τον εαυτό μας. Έχετε σκεφτεί πόσο ωραίο είναι να δίνεις; Έστω απλά και μια καλή κουβέντα σε κάποιον. Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι υλικό, χειροπιαστό, ίσα-ίσα το πιο ακριβό δώρο του κόσμου δεν αγοράστηκε ποτέ με χρήματα. Κι όμως φτιάχτηκε από τα πιο φινετσάτα και πολύτιμα στοιχεία, την όμορφη ψυχή και την ευγενική καρδιά. Και αυτό το δώρο είναι η αγάπη.
Φανταστείτε πως κρατάτε ένα μεγάλο κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς και κάθε φορά που λέτε κάτι όμορφο και δείχνετε την αγάπη σας σε κάποιον, του το χαρίζετε και έτσι σας έχει πάντα «μαζί του». Αμέσως, στην τσέπη σας, θα «ξεφυτρώσει» ένα καινούργιο. Ξεκινήστε με ένα «καλημέρα» σε κάποιον περαστικό στο δρόμο. Θα του έχετε μόλις χαρίσει ένα χαμόγελο. Και το πρώτο σας μπαλόνι.
Μια καλή καρδιά δε γερνάει ποτέ και αυτός που δίνει είναι πάντα «πλούσιος», γιατί του αρκεί αυτό για να είναι ευτυχισμένος, δεν επιζητά αντάλλαγμα γιατί μαζεύει συνεχώς «μπαλόνια» και φτάνει ολοένα και πιο ψηλά… Αλλά πολλές φορές ξεχνάμε το «μπαλόνι» στην τσέπη μας. Η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη, κι εμείς αντί ν’ αγκαλιαζόμαστε όλο και πιο σφιχτά, χτίζουμε τοίχους που νομίζουμε ότι θα μας προστατεύσουν χωρίς να ξέρουμε καν από τι. Η δύναμη όμως είναι στην παρέα.
Κανείς δε θέλει να στέκεται μόνος, ακόμα κι αν αυτό προσπαθεί να δείξει. Στην πραγματικότητα, αυτοί που επιδιώκουν να φαίνονται αναίσθητοι και που σε δυσκολεύουν πιο πολύ όταν θέλεις να τους δώσεις αγάπη είναι αυτοί που την έχουν περισσότερο ανάγκη. Τη φοβούνται επειδή τους είναι άγνωστη, γι’ αυτό και είναι αδύναμοι μπροστά στο μεγαλείο της και δεν καταλαβαίνουν (ή παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν) πόσο απαραίτητη τους είναι. Κι έτσι τελικά, οι δυνατοί είναι αυτοί που αγαπούν, γι’ αυτό πρέπει να το μάθουν και στους άλλους, τους ψυχρούς που φυλάγονται πίσω από τον μεγάλο τοίχο τους.
Να θυμάστε πάντα το κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς, που έχετε μαζί σας, για να το φουσκώνετε και να σηκώνετε μαζί σας, πάνω από τον τοίχο, αυτούς που φοβούνται να πετάξουν. Για να τους δείχνετε τι έχαναν. Όπως κάνουν τα παιδιά. Που χωρίς να τους το ζητήσει κανείς, έχουν «εύκαιρη» πάντα μπόλικη χαρά και αγάπη να χαρίσουν. Να θυμίσουν την ομορφιά. Τι μας εμποδίζει λοιπόν; Όλοι ήμασταν ένα παιδάκι κάποτε, κι αν το κρύψαμε καλά ενώ δεν έπρεπε, ποτέ δεν είναι αργά να το κάνουμε περήφανο.
