Σιμόν ντε Μποβουάρ και Ζαν Πωλ Σαρτρ

Ένας αντισυμβατικός έρωτας που κράτησε 52 χρόνια

«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ’ αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη (ίσως να μην το θυμάσαι, λες τόσα πολλά ανόητα πράγματα) λοιπόν αυτή την στιγμή θα πρέπει να μ’ αγαπάς πολύ, γιατί μ’ έκανες ακόμη πιο ευτυχισμένη. Υπερκέρασες ακόμη και το πόσο δυστυχισμένο έκανα τον εαυτό μου εξ’ αιτίας σου.

Σ’ ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ’ αρέσει πάρα πολύ.

Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.

Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ’ αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.

Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ’ αγαπώ».(από την Σιμόν στο Ζαν Πωλ που απουσίαζε για λιγο από κοντά της)

Συγγραφέας, διανοούμενη, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, μούσα ζωής του υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν Πωλ Σαρτρ συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες μορφές του 20ού αιώνα. Πρωθιέρια του φεμινισμού με  «ελευθεριάζοντα» τρόπο ζωής μια διαρκή πρόκληση  για τα ενοχλημένα αυτιά…

Γεννημένη στο Ρασπάιλ στο Παρίσι. Ευγενής απ τον πατέρα της εξ ου και το «de» . Άριστη μαθήτρια, σε σημείο που  ο πατέρας της καμάρωνε ότι είχε αντρικό μυαλό. Η μητέρα της,( Φρανσουάζ Μπρασέρ), ένθερμη καθολική μεγαλοαστικής καταγωγής. Η Σιμόν χρειάστηκε να ενηλικιωθεί για να αναθεωρήσει τις θρησκευτικές απόψεις της και να αποδεχθεί τον αθεϊσμό. Από την αδελφή της, Πουπέτ, κατά δύο χρόνια μικρότερη, διδάχθηκε τη συντροφικότητα. Παρέμειναν φίλες για μια ζωή.

Σπούδασε μαθηματικά, λογοτεχνία, ξένες γλώσσες και φιλοσοφία στην Σορβόννη, όπου εντυπωσιάζει τους πάντες τόσο με την πρώιμη γοητεία της όσο και με τον δυνατό της νου.
Εκεί στα 21 της, κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασής της για το έργο του φιλοσόφου Λάιμπνιτς «Μοναδολογία», γνώρισε τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ, τον μόνο συμφοιτητή της που έμελλε να αποφοιτήσει με υψηλότερο βαθμό από τον δικό της.
Την πολιορκεί αγρίως ο Ρενέ Μαέ, στενός φίλος του Σαρτρ. Ο Μαέ και όχι ο Σαρτρ, όπως πιστεύαμε έως προσφάτως, της δώρισε το περιλάλητο παρωνύμιό της Κάστορας, παίζοντας με την ομοιότητα του επωνύμου Beauvoir με το beaver (κάστορας στα αγγλικά). Αλλά η Σιμόν δεν ενδίδει στον ευπαρουσίαστο Μαέ και θέλγεται από την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματος του ομολογουμένως κακοφτιαγμένου Ζαν-Πωλ.

Στις 14 Οκτωβρίου του 1929 η Σιμόν θα επιτρέψει στον Σαρτρ να την κάνει γυναίκα, εκκινώντας έτσι για το μεγάλο και ταραχώδες ταξίδι της στον κόσμο του σεξ.Η ένθερμη αλλά εξαρχής αντισυμβατική σχέση τους, υμνήθηκε από πολλούς μοντέρνους διανοητές. Εφαρμόζοντας τις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Σαρτρ περί απόλυτης ελευθερίας του ατόμου, δεν παντρεύτηκαν ποτέ ,ούτε καν συγκατοίκησαν, πλην συντομότατων περιόδων, δεν τεκνοποίησαν ποτέ, ενώ σύνηψαν πολυάριθμες ερωτικές σχέσεις. Το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ διατηρούσε ένα κύκλο φίλων και εραστών γνωστό ως «η οικογένεια».Σε αυτόν περιλαμβάνονταν και μαθητές τους, γεγονός για το οποίο κατηγορήθηκαν αργότερα.

Μια γνωστή ερωτική ιστορία συνέβη όταν η Σιμόν ταξίδεψε στο Βερολίνο και γοητεύτηκε από την φιλόδοξη φοιτήτρια της, Όλγα Καζάκιεβιτς, η οποία με την σειρά της γοήτευσε τον Ζαν-Πολ Σαρτρ.Ο Σαρτρ ενώ ξετρελάθηκε μαζί της, φρόντισε να σύναψει  σχέσεις και με την αδερφή της, την Βάντα, οπότε η Όλγα γνώρισε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Ζακ Λοράν Μποστ, ο οποίος ήταν εραστής της Μποβουάρ.

Αρχικά εργάστηκε, για την οικονομική της αυτονομία, σαν καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση, και στις αρχές της δεκαετίας του ‘40 αφιερώθηκε στο γράψιμο. Η Μποβουάρ όπως και ο Σαρτρ δεν είχαν αναμειχθεί στην πολιτική πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί». Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του ‘50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο, αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στις διδαχές του Μάο. Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο. Την ταραγμένη, «επαναστατική» δεκαετία του ‘60 η Σιμόν ντε Μποβουάρ υπήρξε πρωθιέρεια της ανατροπής. Το 1962, η ζωή της Μποβουάρ τέθηκε σε κίνδυνο επειδή μίλησε ανοιχτά ενάντια στην κακοποίηση μιας αλγερινής από τις γαλλικές δυνάμεις κατοχής. Το 1967 ταξίδεψε στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Κατόπιν, με ορμητήριο το περίφημο παρισινό καφέ Les Deux Magots, πρωτοστάτησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μάη του 1968. Εκφώνησε πύρινους λόγους και μαζί με τον Σαρτρ και τους σκηνοθέτες Ζαν Λικ Γκοντάρ και Λουί Μαλ, διένειμαν δωρεάν στους δρόμους την εξτρεμιστική μαοϊκή εφημερίδα «Η υπόθεση του λαού».

Στη δεκαετία του ’70, η Μποβουάρ συμμετείχε σε διαδηλώσεις για το δικαίωμα στη νόμιμη έκτρωση και υπέγραψε το διάσημο κείμενο των 342 επώνυμων γυναικών που δήλωναν ότι είχαν καταφύγει σε παράνομη έκτρωση. Αυτή η πράξη αλληλεγγύης ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους η Μποβουάρ χρησιμοποίησε τη δημοσιότητά της για να προωθήσει την υπόθεση των δικαιωμάτων των γυναικών. Οι Γαλλίδες χρειάστηκε να αγωνιστούν μέχρι το 1975 για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση μέσα στις δέκα πρώτες βδομάδες εγκυμοσύνης.

Σε όλο το παραπάνω διάστημα η Σιμόν ντε Μποβουάρ δεν έβαλε ποτέ τον έρωτα σε δεύτερη μοίρα. Μετά τον Σαρτρ, με τον οποίο είχαν καταλήξει περισσότερο συνεργάτες παρά ζευγάρι, ο αμερικάνος συγγραφέας Νέλσον Όλγκρεν (δημιουργός του συγκλονιστικού μυθιστορήματος «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι») και ο γάλλος σκηνοθέτης Κλοντ Λανζμάν ήταν εκείνοι που μίλησαν περισσότερο στην καρδιά της.

Με τον συνομήλικό της Όλγκεν γνωρίστηκε στο Σικάγο, κατά το πρώτο ταξίδι της στις ΗΠΑ (το 1947). Την πήρε από το πανεπιστήμιο όπου έδινε διάλεξη και τη μύησε στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Σύντομα έγιναν φλογεροί εραστές και ταξίδεψαν μαζί στον μισό κόσμο. Κοντά του η Σιμόν βρήκε τη ζεστασιά και τη ζωντάνια που δεν διέθετε πλέον ο Σαρτρ. Ο Όλγκεν την ήθελε ολόδική του και το 1951 της πρότεινε γάμο. Εκείνη όμως δεν θέλησε να αφήσει τον Σαρτρ ολοκληρωτικά. «Χωρίς τον Σαρτρ δεν θα ήμουν η Σιμόν που αγαπάς, αλλά ένα βρόμικο, εγωιστικό πλάσμα» έγραψε στον Όλγκεν. Τελικά διατήρησαν επαφή ως το 1963, οπότε ο Όλγκεν διέκοψε τη σχέση οριστικά, χολωμένος με την αρρωστημένη προσκόλληση της ερωμένης του στον Σαρτρ, αλλά και με όσα διάβασε στον τρίτο τόμο της αυτοβιογραφίας της.  Μάλιστα έφτασε στο σημείο, έξαλλος, να την χαρακτηρίσει «πουτάνα».

Το φλερτ με τον, κατά 17 έτη μικρότερό της, Λανζμάν άρχισε το 1952, οπότε εκείνος προσελήφθη στην επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί». Ο νεαρός ιδεολόγος τη λάτρευε. Το γεγονός την κολάκευε και ίσως της ξυπνούσε το μητρικό ένστικτο.  Συγκατοίκησαν για δύο περίπου χρόνια. Παραπάνω δεν άντεξε η συγγραφέας, η κατάσταση της φάνηκε σαν παντρειά. Η σχέση τους κράτησε ως το 1958. «Ήταν μια αληθινή γυναίκα» δήλωσε αργότερα ο Λανζμάν. Αποδοκιμάστηκε πάντως από τις φεμινίστριες όταν θέλησε να εκφωνήσει τον επικήδειό της.Να σημειωθεί, για να μην ξεχνιόμαστε, ότι ο Σαρτρ συνδέθηκε ερωτικά με την Εβελίν, την ετεροθαλή αδερφή του Λανζμάν, ένα απαστράπτον σύμβολο του σεξ, για την οποία η Μποβουάρ έγραψε το κορυφαίο, «Η Εβελίν ήταν τόσο όμορφη, που όλοι σάστιζαν με την εξυπνάδα της».

«Ο μόνος τρόπος να με πληγώσει ήταν να πεθάνει» είπε για τον Ανθρωπάκο της, όπως αποκαλούσε τον Σαρτρ η Σιμόν. Μετά το θάνατο του Σαρτρ, το 1980 από πνευμονικό οίδημα, ξέσπασε ένας σφοδρός πόλεμος ανάμεσα στη Σιμόν και σε μερικές από τις άλλες γυναίκες του σταρ της φιλοσοφίας, μεταξύ των οποίον και η υιοθετημένη κόρη του, η Αρλέτ Ελκάιμ Σαρτρ, που με μια ανοιχτή επιστολή της προς την Μποβουάρ, δημοσιευμένη στην «Liberation», την κατηγορεί ότι καπηλεύτηκε βάναυσα το θάνατο του, ότι ποδοπάτησε τα πρόσωπα που αγάπησε ο Σαρτρ, ότι από πολύ καιρό πριν του φερόταν σαν να είναι ήδη νεκρός. Η Μποβουάρ δεν απάντησε, αλλά ύστερα από δυο χρόνια έδωσε στην δημοσιότητα τις επιστολές του Σαρτρ προς αυτή, θέλοντας να απόδειξη πόσο πολύτιμη του ήταν και πόσο του είχα σταθεί. Και έγραψε την «Τελετή του αποχαιρετισμού», στην οποία για πρώτη φορά φανερώνονται πράγματα κριμένα επιμελώς ως τότε.

Καταβεβλημένη από τη μοναξιά, άρρωστη από πνευμονία και με μόνη παρηγοριά την υιοθετημένη κόρη της Σιλβί Λε Μπον, η Σιμόν ντε Μποβουάρ πέθανε στις 14 Απριλίου του 1986, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Σαρτρ σε ηλικία 78 ετών. Θάφτηκε στο παρισινό κοιμητήριο του Μονπαρνάς, δίπλα στον Σαρτρ. Στο χέρι της υπήρχε ένα δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει ο Όλγκεν.

Πριν αφήσει την τελευταία της πνοή μπόρεσε και έγραψε, «Στην ζωή μου είχα μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία: τη σχέση μου με τον Σαρτρ. Σε περισσότερο από τριάντα χρόνια, μόνο μια φορά πήγαμε για ύπνο τσακωμένοι.»

Αληθεύει ότι πολλοί συνέκριναν την περίπλοκη ερωτική ζωή του ζεύγους Σαρτρ-Μποβουάρ με τις μηχανορραφίες του Βαλμόν και της ντε Μερτείγ στο περιβόητο μυθιστόρημα του Λακλός «Επικίνδυνες σχέσεις».

«Δε γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι»
«Αν θέλει να ξεχάσει κανείς μπορεί, πρέπει όμως, να θέλει»

Το έργο της
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν αρκετά ευκίνητη ως συγγραφέας. Ήταν εξίσου ικανή ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική θεωρητικός, δοκιμιογράφος, καθώς και ως βιογράφος. Η πείρα ως πρώτη ύλη και φιλοσοφική προσέγγιση ως εργαλείο είναι οι κοινοί τόποι στο έργο της.

Το 1943 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η καλεσμένη», όπου μιλάει για τη ζωή με της αδερφές Καζάκιεβιτς.

Το 1947 το «Pour Une Morale de L’ambiguïté» έλαβε λίγη προσοχή είναι ίσως το μοναδικό καλύτερο σημείο εισαγωγής στον Γαλλικό υπαρξισμό. Η απλότητα του έργου είναι αριστούργημα από μόνη της, αφού η ντε Μποβουάρ μειώνει την τραχύτητα που πολλοί συνδέουν με την ανάγνωση του υπεραναλυτικού «Το Είναι και το Τίποτα» του Σαρτρ, σε λίγες σελίδες συγκριτικά ελαφρού διαβάσματος.

Το 1949 σε ηλικία 41 ετών η Ντε Μποβουάρ είχε μιλήσει αρκετά για τον εαυτό της, έχοντας συμπληρώσει τέσσερις αυτοβιογραφικούς τόμους, και προχώρησε στη συγγραφή του «Δεύτερου φύλου» το βιβλίο σταθμός στην πορεία της.
Ερεύνησε τις θεωρίες για τον ορισμό του τι είναι γυναίκα από κοινωνική άποψη και τους ποικίλους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες καταλήγουν να αποδέχονται τις συγκεκριμένες ιδέες για τη θέση τους. Το βιβλίο περιλαμβάνει μια ιστορική ανάλυση για τις ρίζες της γυναικείας καταπίεσης και μια κριτική της ψυχαναλυτικής θεωρίας. Επέκρινε την έμφαση που έδιναν οι κοινωνικές συμβάσεις στη μητρότητα και την οικογένεια. Αναφέρεται στη σημασία του να ελέγχουν οι ίδιες οι γυναίκες τη γονιμότητά τους, δηλαδή στο δικαίωμα για ασφαλείς, νόμιμες εκτρώσεις και βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών. Στα τελευταία κεφάλαια, συζητά την έννοια της «ανεξάρτητης γυναίκας». Τονίζει την αναγκαιότητα για την οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία από τους άντρες, κάτι που θα έρθει με τη δουλειά εκτός σπιτιού και κατακρίνει το διπλό φορτίο του νοικοκυριού και της φροντίδας των παιδιών μαζί με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες. Καταλήγει στην ανάγκη για πραγματικά ισότιμες σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, ώστε οι γυναίκες να εξελιχθούν δημιουργικά σαν άνθρωποι.
Υπάρχουν αδυναμίες στο έργο της Μποβουάρ, κάποιες από αυτές τις αναγνώρισε η ίδια αργότερα. Για παράδειγμα, ανέφερε στη βιογράφο της «Αν έγραφα σήμερα το “Δεύτερο Φύλο”, θα βασιζόμουν σε μια υλιστική, όχι ιδεαλιστική θεωρητική βάση για την καταπίεση των γυναικών». Δεν επανήλθε στο ζήτημα αυτό όμως, έτσι είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς μέχρι ποιο σημείο η σκέψη της είχε εξελιχτεί.

Ως καθηγητές διορισμένοι σε διαφορετικές πόλεις, έμαθαν να παίρνουν τα τρένα και να συναντούν ο ένας τον άλλον σε καφέ, τρώγοντας αλλαντικά και πίνοντας κρασί, πότε στη βρώμικη Χάβρη, πότε στη συμπαθητική Ρούεν.

Εκείνη του συμπαραστάθηκε όταν ο Σαρτρ, αφού κατανάλωσε ψυχοτροπικά ναρκωτικά, βίωνε επί μήνες ψυχωτικά επεισόδια στα οποία πίστευε ότι τον καταδίωκαν τεράστιοι αστακοί.

Επέζησαν των ζοφερών χρόνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θρυμμάτισαν την ψευδαίσθησή τους ότι είναι άτρωτοι, αλώβητοι από την ιστορική συγκυρία – μία ψευδαίσθηση που μάλλον έτρεφε κυρίως η Μποβουάρ, αφού ο Σαρτρ επιδείκνυε πάντοτε μία ακατανίκητη υπομονή που έφτανε ενίοτε τα όρια της στωικότητας, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το 1940, ο Σαρτρ πιάστηκε αιχμάλωτος και κρατήθηκε για μήνες σε γερμανικό στρατόπεδο, μέχρι που το έσκασε. Δεν σταμάτησε να της γράφει γράμματα. Κι εκείνη δεν σταμάτησε να τρέμει για τη ζωή του, εγκλωβισμένη στο κατεχόμενο Παρίσι.

Η σχέση τους ήταν ανοιχτή. Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία τους, δεν έλειψαν και τα menages a trois με νεαρές συνήθως μαθήτριες της ίδιας και άλλες κοπέλες του κύκλου τους. Το τι έκταση και επιτυχία είχαν αυτά τα πειράματα δεν είναι γνωστό.

Η ζήλια δεν ήταν συναίσθημα που εμφανίστηκε στις ζωές τους. Δεν ένιωθαν την ανάγκη να κατακτήσουν ο ένας τον άλλον – ή να κατακτηθούν. Αλλά ήξεραν πάντοτε πόσο μεγάλη τύχη ήταν που γνώρισαν ο ένας τον άλλον. Γιατί τότε δεν θα έφταναν εκεί που έφτασαν, συμπαρασύροντας ο ένας τον άλλον στην κορυφή.

Ο Σαρτρ ήταν πάντα ο νούμερο ένας άντρας στη ζωή της. Και η Μπουβουάρ η νούμερο ένα γυναίκα στη δική του. Μόνο ο Αμερικανός συγγραφέας Νέλσον Άλγκρεν τη συγκίνησε σε σχεδόν αντίστοιχο βαθμό – και σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία της, ήταν ο πρώτος άντρας που την έφερε πραγματικά σε οργασμό, στα 39 της.

Ταξίδεψαν μαζί σε όλο τον κόσμο, γνώρισαν τον Τσε, τον Φιντέλ, όλες τις μεγάλες προσωπικότητες της εποχής. Φωτογραφήθηκαν παρέα αμέτρητες φορές. Έγιναν το πιο γνωστό αντισυμβατικό ζευγάρι διανοουμένων στον πλανήτη.

Όταν στη δεκαετία του ’70, ο Σαρτρ έπαθε εγκεφαλικό και άρχισε να τυφλώνεται, η Μποβουάρ ξεκίνησε να του παίρνει συνεντεύξεις, μεγάλες, ατελείωτες συνεντεύξεις για να διασώσει ατόφια την υπέροχη σκέψη του προτού αυτή σφαλίσει για πάντα.

Ο Σαρτρ πέθανε το 1980, σε ηλικία 75 ετών. Το βιβλίο της «Αποχαιρετισμός στον Σαρτρ» (1981) ήταν ο πιο γλυκός, σπαρακτικός αποχαιρετισμός σε έναν αιώνιο φίλο. Δεν ξαναέγραψε ποτέ κάτι άλλο. Περίμενε ήσυχα, υπομονετικά να έρθει και το δικό της, τυπικό φινάλε. Και ήρθε, 6 χρόνια αργότερα.

Τώρα ο Σαρτρ και ο μελαγχολικός Κάστοράς του γευματίζουν αλλού…..

Να μια χαρακτηριστική των απόψεων του Σαρτρ (συνέντευξη).

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μήπως είστε συνεσταλμένος; Μας έχουν πει πως στη δημόσια ζωή σας βρίσκεστε σχεδόν μόνιμα περικυκλωμένος από ελκυστικές γυναίκες που σας θαυμάζουν.

ΣΑΡΤΡ: Είναι γεγονός πως πάντα προσπαθούσα να βρίσκομαι σε περιβάλλον γυναικών που τουλάχιστον είναι συμπαθείς στη θέα. Το παραδέχομαι και ντρέπομαι γι’ αυτό. Η βασική όμως αιτία που περιβάλλομαι από γυναίκες είναι απλώς ότι προτιμώ την συντροφιά τους, από την συντροφιά των ανδρών. Κατά κανόνα βρίσκω τους άνδρες βαρετούς. Έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα και μιλούν για διάφορα πράγματα. Στην γυναίκα όμως υπάρχουν ιδιότητες που προέρχονται από τη γυναικεία φύση της κι από το γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα υποχείρια και συνένοχος. Και γι’ αυτό η ευαισθησία της είναι πολύ ευρύτερη από του άνδρα. Διαθέτει τον εαυτό της. Παραδείγματος χάρη δεν μπορεί κανείς να κάθεται στο καφενείο και να συζητάει με έναν άνδρα, για τον κόσμο που περνάει από ‘κει. Βαριέται την κατάσταση αυτή και θυμάται τις επαγγελματικές του ανησυχίες, ή καταφεύγει σε διάφορα διανοητικά γυμνάσματα. Τα διανοητικά όμως γυμνάσματα είναι κάτι που μπορώ ν’ ασχοληθώ μ’ αυτά εντελώς μόνος μου. Στην πραγματικότητα νιώθει κανείς μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν παλεύει με τις λέξεις και τα προβλήματά του μόνος του. Ποτέ οι συζητήσεις με τους άνδρες δεν μ’ ευχαριστούν πολύ. Η συζήτηση πάντα σβήνει. Από τη γυναίκα όμως έχεις την συναίσθηση ενός διαφορετικού όντος, μιας νοημοσύνης ίσως ανώτερης από του άνδρα και που δεν περιορίζεται από τις ίδια σκοτούρες.

” Έρωτας-ελεγε ο Σαρτρ- είναι ο παράφορος πόθος δύο σωμάτων και η αγωνιώδης αναζήτηση δύο ψυχών”…

‘Eρωτας είναι οι δύο σε ένα…αλλά

“Αν θέλει να ξεχάσει κανείς μπορεί, πρέπει όμως, να θέλει”…έλεγε η Σιμόν και υποκλινόμαστε….

της Maraganda.