Μέσα στα χωράφια μια όμορφη κοπελίτσα έτρεχε και φώναζε. Πίσω της ένας αγριάνθρωπος την κυνηγούσε. Κρατούσε κάτι στα χέρια του. Εκείνη νόμιζε όμως ότι κάτι κακό θα της έκανε και άρχισε να καλεί σε βοήθεια. Και η ιστορία ξεκινά.
Φτιάχνω σκηνικό, το ‘χετε; Εξοχή, ήλιος δυνατός, στο background μουσική ειδυλλιακή. Έγινε όμως παρεξήγησις. Ο καημένος ο Βόγλης αμύγδαλα ήθελε να δώσει στην Άναμπελ. Εκείνη όμως δεν κατάλαβε. Λίγο και το παρουσιαστικό του που παρέπεμπε σε homo erectus, λίγο που δεν μιλούσανε την ίδια γλώσσα μπερδεύτηκε το σύμπαν με τα λάθος μηνύματα και τα έκανε μπάχαλο. Ο καημένος ο βοσκός κατέληξε στη φυλακή για ένα έγκλημα που δεν έκανε..
Θα αναρωτιέστε πού το πάω και πολύ καλά κάνετε.
Τα λάθος μηνύματα που δίνουμε, οι παρανοήσεις που γίνονται, τα θέλω μας όταν μπερδεύονται με τα πρέπει μας και τη φαντασία μας. Κοκτέιλ παραισθήσεων. Καταλήγουμε να αναρωτιόμαστε πολλές φορές, όπως ο Βόγλης καλή ώρα, τι έγινε άραγε και πώς τα καταφέραμε έτσι.
Μπείτε στη σειρά τώρα και εγώ μαζί σας και ας σηκώσει το χέρι ψηλά όποιος δε βίωσε την παρακάτω κατάσταση στη ζωή του:
Γελάτε; Κάτι σας θυμίζει ίσως; Όοοχι δε φταίμε εμείς ή οι άλλοι. Τα μηνύματα που δίνουμε ίσως; Όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε και το “κοελιακό σύμπαν” χάνει τη μπάλα με ανακατεμένα μηνύματα που του στέλνουμε; Και ακόμα χειρότερα όταν ντύνουμε τον άλλο με τα θέλω μας και τις επιθυμίες μας και δε βλέπουμε ότι δεν τσουλάει!
Ελκύουμε τους άλλους ή τους διώχνουμε με αυτό που φαίνεται ή αυτό που νομίζουν ότι βλέπουν. Είτε μας αρέσει είτε όχι έτσι είναι.
Έτσι και ο Βόγλης καλή ώρα, είχε αγαθές προθέσεις, δεν κατάλαβε τι έλεγε το κορίτσι και άρχισε να την κυνηγά. Για να τη φτάσει. Τα λάθος μηνύματα που συνήθως είναι εκούσια, γιατί αν είχαμε επίγνωση στο τι εκπέμπουμε τα πράγματα θα ήταν απλά.
Προτού λοιπόν απορήσουμε για το μπάχαλο που συμβαίνει στη ζωή μας ή για τα λάθος άτομα που μας πλησιάζουν ας αποστασιοποιηθούμε λίγο και ας κοιτάξουμε τι μήνυμα δώσαμε.
Highlight: ο άλλος είναι ένας απλός θνητός, δεν είναι μάγος ούτε μάντης, ούτε και έχει την ικανότητα να μυρίσει τα νύχια του και να καταλάβει τι γίνεται στο κεφάλι μας. Δεν είναι θέμα γυναίκας ή άνδρα, αλλά ανθρώπου. Όταν υπάρχει μελίσσι μέσα στο κεφάλι μας δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση ο άλλος να το καταλάβει. Ο διάλογος εξάλλου είναι μια βασική μορφή επικοινωνίας που μας βοηθάει να εκφράζουμε στον άλλο αυτό που σκεφτόμαστε και θέλουμε. Τα παιχνιδάκια οδηγούν σε πρόσκαιρες και επιφανειακές καταστάσεις.
Φανταστείτε μόνο πόσοι άνθρωποι δεν ήταν ποτέ μαζί, επειδή απλά δεν κατάλαβαν ότι αλληλογουστάρονται. Πόσοι άλλοι ήταν μαζί και ο ένας εκ των δύο κόλλησε γιατί άλλα νόμιζε. Και βρέθηκε μετά να αναρωτιέται σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο: ‘Τι έγινε βρε παιδιά;”
Τα λάθος μηνύματα είναι τελικά αυτά που μας οδηγούν άλλο να θέλουμε, άλλο να έχουμε, αλλού να πηγαίνουμε και στο τέλος αλλού να καταλήγουμε.
Όχι το κουλ δεν είναι μαγκιά. Δεν μπορούμε να είμαστε κούλ με έναν άνθρωπο που γουστάρουμε πολύ.
Εκεί βγαίνουν όλες οι ανασφάλειες μας φόρα παρτίδα. Αφήστε δε που τη μεγαλύτερη κοτσάνα τότε θα την πούμε… και σε ένα παράλληλο σύμπαν καταλήγουμε εμείς ο Βόγλης και ο άλλος η Άναμπελ.
Μαγκιά είναι να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε. Καθαρές κουβέντες. Αν ο άλλος πάλι δεν καταλάβει ουδεμία ευθύνη φέρουμε. Είμαστε εξάλλου υπεύθυνοι γι αυτό που λέμε, όχι γι αυτό που εκλαμβάνει ο άλλος. Ξέρουμε μετά αν δεν πετύχει (ή πετύχει). Δεν αναρωτιόμαστε. Το άτιμο το “αν” είναι χειρότερο από το σκόρο στα ρούχα.
Γι αυτό να αγαπάμε τα “θέλω” μας, να τα διεκδικούμε, να τα φωνάζουμε, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, εξάλλου δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους. Μόνο έτσι θα έχουμε στη ζωή μας ανθρώπους που μας αγαπάνε γι αυτό που είμαστε και όχι γι αυτό που νομίζουν…
Τιμής ένεκεν ας βάλουμε και το άσμα της γνωστής ταινίας…. 😉