Ομίχλη πολύ. Οριακά διακρίνω το περίγραμμα μιας γριάς. Δίπλα της ο σύντροφος μιας ζωής. Μπορεί να είναι και γιος της. Ίσως και Αλβανός που τον πληρώνουν να την ξεφορτωθεί πετώντας την στη θάλασσα. Της κρατάει το χέρι καθώς αυτή ανεβαίνει ένα σκαλί. Ή μήπως απλά καθυστερεί γιατί ξέρει ότι θα την σκοτώσει σε λίγο;
Από πίσω τους αν κοιτάξετε καλά είναι μια τρίτη σκιά. Αυτός είναι σίγουρα πληρωμένος δολοφόνος. Ο φίλος μου ο Κώστας που πήρε την φωτογραφία λέει ότι πάει “με τις μύτες”. Δηλαδή είναι Ρώσος κατάσκοπος (από το Τσερνομπίλ μετά γεννημένος, εξού και δυο μύτες) ο οποίος έχει εκπαιδευτεί να περπατάει στις μύτες. Φανταστείτε τι πλεονέκτημα έχει! Και βλέπει από κοντά τα σημάδια στο έδαφος και έχει έτοιμα τα πόδια για φονική κλωτσιά στη γριούλα!
Εξηγούσα όλα αυτά και έδειχνα την φωτογραφία όταν ο φύλακας στην πτέρυγα αυτή είπε ότι πρέπει να πάμε όλοι για ύπνο. Ένας κρατούμενος από το Διδυμότειχο τσαντίστηκε γιατί ήθελε να ακούσει το τέλος. Του είπα ότι δεν είχε τέλος, έτσι είναι η αγάπη. Συγκινήθηκε. Όλοι έφυγαν από το κελί μου βουρκωμένοι αλλά προσπαθούσαν να μην το δείξουν. Άλλη φορά όταν διαβάζω παραμύθια στα κρατητήρια Λακατάμιας θα προσέχω λίγο πιο πολύ την θεματολογία μου. Ένας δίμετρος κρατούμενος που δεν μίλαγε πολύ μου άρπαξε την φωτογραφία. Μάλλον δεν είχε με τι να την παίξει το βράδυ. Τον άφησα.
Δυστυχώς όμως τον είδε ο άλλος από το Διδυμότειχο και αρπάχτηκαν. Απολογισμός ήταν δεκαπέντε νεκροί κρατούμενοι, δυο σοβαρά τραυματισμένοι φύλακες και δεν κοιμηθήκαμε καθόλου εκείνο το βράδυ. Έχω περιέργεια τι δήλωσαν στα κανάλια ως τον λόγο που έγιναν όλα αυτά.
