Πέρασε το Πάσχα κι εγώ δεν έκανα τίποτα. Τίποτα από όσα σχεδίαζα. Νιώθω ένα σφίξιμο και μια πίεση αφόρητη τώρα που όλοι οι υπόλοιποι επιστρέφουν και διηγούνται τις ωραίες και ξέγνοιαστες στιγμές που έζησαν μεταξύ φίλων και συγγενών. Δεν ήθελα παράλογα πράγματα. Ένα ταξίδι, δίπλα σε μια παραλία μάλλον. Κι ένα καλό βιβλίο. Μόνο να ξεκουράσω το μυαλό μου. Κι ύστερα γυρίσατε όλοι εσείς για να με ζαλίσετε ακόμα περισσότερο.
Κρίση σου λέει και οι μισοί πέρασαν το Πάσχα στο εξωτερικό ή σε κάποιο από τα κοσμοπολίτικα νησιά μας. Αρχίζω να τρελαίνομαι. Δεν είμαι μίζερος άνθρωπος αλλά οι περισσότεροι ξέρω πως την βγάζουν με τρεις κι εξήντα. Που βρέθηκαν τόσα χρήματα άραγε; Το δώρο έχει γίνει παρελθόν, ο μισθός έχει μειωθεί κι αναρωτιέμαι μήπως ο Αλέξης έχει κάνει καμία λαμογιά με τους θαμώνες της Μυκόνου για να διατηρήσει το prestige του νησιού. Σκέψου τι έχει να γίνει το καλοκαίρι.
Αυτά όμως κάνετε και την πληρώνουμε και εμείς, οι υπόλοιποι. Σκέψου τον Γερμανό που παρακολουθεί ειδήσεις να βλέπει τον οβελία και το γεμάτο ελληνικό τραπέζι, τα νυχτερινά μαγαζιά και τα κλαμπάκια ασφυκτικά γεμάτα. Νομίζω πως το παθαίνει το έμφραγμα καθώς συνειδητοποιεί πως ο Έλληνας δεν συμμορφώνεται. Είμαστε ατίθαση ράτσα τελικά.
Κι αφού σκάσαμε από την αδηφαγία μας και την κρασοκατάνυξη, επιστροφή στην καθημερινότητα. Στην μιζέρια μας καλύτερα, θα έλεγα. Περιμένουμε κι εκείνο το πακέτο ή την βοήθεια από την Ρωσία που θα μας δώσει την πολυπόθητη ανάσα. Πλέον η Ελλάδα μοιάζει με την Πηνελόπη. Ξηλώνει τα μνημόνια μέχρι να κερδίσει χρόνο, να βρει τον κατάλληλο μνηστήρα μια που Οδυσσέας δεν υπάρχει πια.
Κι από την άλλη τρέχει ο Έλληνας στην εξοχή μην τυχόν και τον περάσουν για φτωχό. Μα ποιόν δουλεύουμε επιτέλους; Μαρίες Αντουανέτες έχουμε γίνει όλοι και για παντεσπάνια μιλάμε. Όταν ζεις στην ευμάρεια και την καλοπέραση δεν υπάρχει επιστροφή. Πάντα έτσι θα ζεις, έστω και στην φαντασία σου. Όπως μου έλεγε πρόσφατα κάποιος, «Εμείς παιδί μου, γεννηθήκαμε στην φτώχεια και δεν είχαμε να φάμε. Για εσάς είναι το πρόβλημα που γεννηθήκατε χορτάτοι.»
Το πρόβλημα μας λοιπόν παραμένει. Δεν είναι το πόσα θα σπαταλήσεις, αλλά ότι όσα κι αν ξοδέψεις γίνονται για το φαίνεσθαι, ευτυχισμένος δεν είσαι. Δυστυχώς η νοοτροπία μας δεν αλλάζει. Φοβάμαι πως η έλλειψη παιδείας μας, ως λαός, είναι η μεγαλύτερη πληγή μας. Βέβαια αυτό ως γεγονός εξυπηρετεί πολλούς και πιο πολύ απ’ όλους αυτούς που μας προορίζουν για παραδουλεύτρες του τουρισμού. Χαρείτε τις διακοπές σας σήμερα, άντε κι αυτό το καλοκαίρι, γιατί η Κασσάνδρα λέει πως σύντομα η λέξη διακοπές θα σημαίνει, διακοπές των άλλων. Οι κακές γλώσσες λένε πως έτσι ετοιμάζεται να λειτουργήσει το πείραμα «σωτηρίας» της Ελλάδας.
Τρέχα Γιάννη μου να βρεις βοήθεια στην Αμερική, εμείς εδώ θα αράζουμε και θα σου ρίχνουμε απλά την ευθύνη, όπως ξέρουμε να κάνουμε άλλωστε εδώ και χρόνια. Το μερίδιο της ευθύνης και τις συνέπειες των πράξεων μας δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τα αναλάβουμε.
Κι επειδή δεν μπορώ να προβληματίζομαι άλλο και να αγχώνομαι για χάρη σας, παίρνω το βιβλίο μου και φεύγω για την Ψαρού. Μην μου πιάσει κανείς την ξαπλώστρα.
