Με μπερδεύει το ντιβάνι του. Είναι από το ΙΚΕΑ και έχει ολόιδιο μια θεία μου. Και στο ΙΚΕΑ μια φορά που έκατσα λίγο γιατί είχα κουραστεί μπερδεύτηκα και άρχισα να λέω για την παιδική μου ηλικία. Ήταν και Σάββατο, είχε κόσμο.
-Πως νιώθετε Κε Γκονζαλεζίδη;
Συνήθως με τα χέρια μου.
-Όχι εννοώ μέσα πως νιώθετε.
Μάλλον πάλι με τα χέρια, απλά θα είναι όλα ζουμερά και θα έχει αίματα.
-Συναισθηματικά εννοώ. Τι σας απασχολεί;
Γιατρέ μου νιώθω ότι κάποιος θέλει να με σκοτώσει.
-Ναι βέβαια, μανία καταδίωξης.
Λέτε; Μήπως υπερβάλλω;
(Έξω από το παράθυρο ένα σκιουράκι με κοιτάει απειλητικά.)
-Προφανώς υπερβάλλετε Κε Γκονζαλεζίδη.
(Περνάει μια νυφίτσα, με σημαδεύει με ένα μικρό περίστροφο.)
-Πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν να δούμε από που ξεκίνησε όλο αυτό.
(Μια καρακάξα καθώς προσγειώνεται αποκαλύπτει πυραύλους αέρος-εδάφους.)
Ότι πείτε γιατρέ μου.
-Σκεφτείτε προσεκτικά. Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνετε;
Α, βέβαια. Μια φορά στο σουβλατζίδικο…
-Εκτός από την φορά που χύθηκε το τζατζίκι στο μαύρο μπλουζάκι σας!
Ε, τότε όχι, τίποτα.
-Νομίζω ακούτε ότι θέλετε να ακούσετε κάθε φορά.
Όχι καθόλου. Είναι ξεφτίλας ο Ολυμπιακός όπως τα λέτε.
-Μα, δεν είπα αυτό!
Συμφωνώ γιατρέ μου. Πρέπει να πάω διακοπές.
-Ούτε αυτό είπα! Πως θα αισθανόσασταν αν σας έλεγα να κόψετε το Facebook;
Εσείς πως θα αισθανόσασταν αν έλεγα να αλλάξω ψυχολόγο;
-Νόμιζω ότι το πρόβλημα είναι ο τρόπος που κάνετε κάθε μέρα τόσο υπέροχες αναρτήσεις και όλοι σας ζηλεύουν και θα ήθελαν να έχουν το χιούμορ και την εξυπνάδα σας.
Έτσι ακριβώς.
-Πλάκα έκανα. Μάλλον κάνετε αυτοπροβολή λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης. Σας έρχεται ποτέ να αυτοτραυματιστείτε;
Όχι.
-Να τραυματίσετε άλλους.
Ε……όχι, άλλα έτσι που το πάτε σήμερα….δεν είμαι σίγουρος.
-Πρέπει να βρούμε τρόπο να διοχευτεύετε την οργή σας.
Ας πούμε μια βαριοπούλα;
-Όχι σκεφτόμουν ίσως γιόγκα και αναπνοές.
Αναπνοή της φωτιάς;
-Πρέπει να βρείτε τρόπο να εξωτερικευτεί όλο αυτό;
Α, ξέρω. Τώρα που θα πάω να κάψω το αμάξι της πρώην μου, θα γυρίσω σπίτι με τζόκινγκ.
-Παιδιαρίζετε νομίζω τώρα. Πόσες φορές έχουμε πει ότι δεν βοηθάει αυτή η στάση;
Σηκώνω τέσσερα δάχτυλα και κάνω ότι τα μετράω. Πάντα εκνευρίζεται με αυτό. Ξεφυλλίζει το μπλοκάκι με τις σημειώσεις του. Περιμένω λίγο αλλά δεν αντέχω, στο τέλος μιλάω πάλι:
Νιώθω ότι είναι σαν να μην υπάρχω.
(Πετάγεται, πετάει το μπλοκάκι, πέφτει από την καρέκλα.)
-Ααααα! Εδώ είσαστε ακόμα; Ακούστε με, κοιτάω τις σημειώσεις μου και βλέπω ότι έχετε κάνει μεγάλη πρόοδο. Είστε πλέον μια χαρά. Θεραπευτήκατε!
Σόβαρά;
-Όχι, πλάκα έκανα. Αλλά ο χρόνος όλα τα θεραπεύει τελικά.
Τον κάρφωσα με τον χαρτοκόπτη στην καρδιά και έφυγα. Φαντάζομαι σε μερικούς μήνες θα θεραπευτεί.
