Ξέρω τι θα πεις, έχει γεμίσει ο τόπος. Και θα έχεις δίκιο φίλε μου, έχει γεμίσει ο τόπος! Ο πάσα ένας γεμίζει το κορμί του σαν να μην υπάρχει αύριο και σήμερα πρέπει να χτυπήσει ό,τι σχέδιο έχει δει στη ζωή του. Η κάθε πρώην «πήγαινα κατηχητικό κάθε Κυριακή» έχει τουλάχιστον 3 hard rock τατουάζ κρυμμένα κάπου στο κορμί της. Ο κάθε πρώην «διάβαζα 68,000 ώρες την ημέρα για να μπω ΤΕΙ μελισσοκομίας» έχει μια νεκροκεφαλή στο μπράτσο και την περιφέρει με λαχτάρα (μαζί με το μούσι διάκου εννοείται). Μα δεν τους κατηγορώ, είναι άτιμος εθισμός τούτη η αγάπη που ακόμα και από μόδα αν το κάνεις αρχικά, μετά εθίζεσαι και θες κι άλλο (ιδίως αν το πρώτο έχει βγει ένα μικρό έργο τέχνης, ε ναι, τότε δεν σταματάς!)
Εγώ ξεκίνησα από πολύ μικρή, όχι να κάνω, μα να αγαπώ!! Φλωράκι όπως ήμουν, η μόνη επαφή με τατουάζ ήταν να κάτσει δίπλα μου κανένας από εκείνους τους τύπους «αλήτη σαν εμένανε δεν θα ξαναγαπήσεις» των ’90s που όλες γουστάραμε να βλέπουμε (και όχι μόνο) στα μπαρ. Θυμασαι; (ναι καλά, έλα που δεν θυμάσαι!). Εκείνος ο τύπος που ξέρεις πως ούτε καν για μισή μέρα δεν θα κάνει σχέση (εδώ θα είναι ΛΟΤΤΟ αν θυμάται το όνομα σου την επομένη μέρα) και εσύ φανταζόσουν α) ότι σε θυμόταν για πάντα β) ότι τον άλλαζες τελείως (φλωράκι και εσύ, εδώ στον κουβά!) και γ) ότι έγραφε με τατουάζ το όνομα σου στο κορμί του και LFE από κάτω με κεφαλαία. Έχεις τώρα την εικόνα; Α γεια σου!!
Πίσω στα ‘90s λοιπόν, τατουάζ είχαν ή αυτά τα αγόρια ή ναρκομανείς ή τίποτα θείοι πρώην ναυτικοί που έφερναν και παράνομες τσόντες στους γονείς σου που και που, όταν μαζεύονταν με το σόι… ήταν τα κουλ τυπάκια (ακόμα και στα 70 τους) που ήταν πάντα πιο προχώ από όλους.
Tα αγάπησα λοιπόν από τότε. Ομως οικονομικοκοινωνικοί παράγοντες (δεν μου έδινε λεφτά και έγκριση η μάνα μου και δεν γούσταρε το τότε αγόρι μου) με έκαναν να αργήσω να κάνω το πρώτο μου. Το πρώτο τατουάζ, σε όποια ηλικία θεωρώ και αν το κάνεις, σηματοδοτεί κάτι, μια αλλαγή, μια κατάσταση τέλος πάντων που πρέπει με κάποιο τρόπο να την σημαδέψεις στο κορμί σου (γιατί εννοείται πως πιο πριν, αυτή η αλλαγή έχει σημαδέψει την καρδιά σου), μια κατάσταση μυαλού «έχω περάσει αυτήν τη γραμμή, τώρα είμαι άλλος». Και αποφασίζεις να το κάνεις. Και ψάχνεις μερόνυχτα τι θα μπορούσε να συμβολίσει αυτό που νιώθεις (τίποτα φυσικά, πάντα αυτό που νιώθεις θα είναι πιο μεγάλο, πιο βαρύ). Και το κάνεις. Και πονάς γμτ, δεν το περίμενες. Και γουστάρεις. Και με το που βγαίνεις από το τατουατζίδικο σκέφτεσαι το επόμενο (#fact). Και νιώθεις τέτοια περηφάνια και χαρά όταν το δείχνεις, που συγκρίνεται μόνο με το τηλεφώνημα «έλα κολλητή, φιλήθηκα για πρώτη φορά έβερ, έλα από εδώ να στα πω». Και ισχύει, με το πρώτο σου τατουάζ στο κορμί (και ιδίως πρώην φλωράκι σαν έμενα) θεωρείς πως τουλάχιστον αυτώνεις και δέρνεις, νταξ , στην μπάντα έχω τατουάζ στην πλάτη, δεν μασάω (άσχετα αν το τατουάζ είναι μια πεταλούδα γλυκεία σαν καραμέλα!).
Όταν ξεκινάς το σπορ, το πρώτο ερώτημα που θα βαρεθείς να ακούς (τουλάχιστον παλιά, τώρα έχουν κάνει όλοι και ξέρουν) είναι αν πονάει… αλήθεια όμως, πότε ο πόνος έγινε μονάδα μέτρησης απόλαυσης; Δηλαδή, τι δεν πονάει; Δεν πονάει η βαφή (τσούζει φίλε όσο δεν λέγεται); Το χτένισμα σε κομμωτήριο με βιαστική κομμώτρια; Η χαλάουα; (ακούω άουτς από τη γαλαρία ή ειναι η ιδέα μου;). Και η δεύτερη ακόμα πιο χιλιοειπωμένη ερώτηση είναι «τι θα τα κάνεις άμα μεγαλώσεις και γίνεις γριά;» .Έμπλαστρο είναι η απάντηση που σκέφτομαι από μέσα μου, που δεν την έχω πει (ακόμα). Όμως ειλικρινά αν νοιαζόταν τόσος κόσμος όχι για τα τατουάζ μου, αλλά για το τι θα κάνω το αγύμναστο, με κάποια κιλά παραπάνω και με ενίοτε καταχρήσεις κορμί μου όταν θα γίνω γριά, θα ήμουν more than happy, αν με καταλαβαίνεις!
Το πρώτο τατουάζ μου λοιπόν έκανε την αρχή (15+ χρόνια πριν) και έκτοτε ακολούθησαν και άλλα… Όταν κάθεται και τα χαζεύει το Λυδόνι και μου μετράει πόσα και που θα κάνει όταν μεγαλώσει τρομάζω λίγο… όχι που θα κάνει, αυτό δεν με αφορά, αν θέλει να κάνει ας κάνει! Τρομάζω μην βιαστεί και τα μετανιώσει μετά, αυτό θα προσπαθήσω να της δώσω να καταλάβει, όπως όλες οι απολαύσεις στη ζωή πρέπει να γίνονται όταν είσαι έτοιμος και μόνο επειδή το θες εσύ! Και μόνο!
Πριν αρκετό καιρό, βλέποντας μια καρδιά τατουάζ που έχω κάνει στο χέρι μου, μου είπε:
«Μαμά αυτό είμαι εγώ;»
«Ναι εσύ, είσαι η καρδιά μου μέσα και έξω»
«Τότε μαμά να κάνεις και έναν ήλιο… που είσαι εσύ για μένα!»
Και προχθές αυτό έκανα… και ήδη έχω σκαρφιστεί τα επόμενα δύο.