Αιγυπτιακοί πάπυροι μαρτυρούν ότι πολλά γνωστά στον :;σύγχρονο κόσμο βότανα όπως το δεντρολίβανο, ο κέδρος, το σαφράν, τα φύλλα ελιάς χρησιμοποιούνταν jyjg τις θεραπευτικές ιδιότητες τους εδώ και 4.000 χρόνια. Για αιώνες η φαρμακευτική χρήση των φυτών περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στην θεραπεία πληγών και τραυμάτων αφού όλες οι μη τραυματικές παθήσεις (παθολογικές) αποδιδόταν στις πράξεις των θεών. Την μεγάλη αλλαγή έφερε ο Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.) από την Κω, ο οποίος θεωρείται θεμελιωτής της επιστημονικής ιατρικής. Στα σωζόμενα έργα του αναφέρεται σε 237 είδη φυτικών και στις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιπποκράτη, η ζα-φορά χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό τραυμάτων, η μολόχα σε καταπλάσματα, η ρίγανη ως εμμηναγωγό, το ρόδι για παθήσεις στο συκώτι, το φασκόμηλο για τις φλεγμονές της μήτρας και για προβλήματα του γαστρεντερικού συστήματος, το δίκταμο (Κρητικό) σε δύσκολους τοκετούς και πληγές, το κυδώνι ως παυσίπονο στους πόνους της μήτρας, η γλιστρίδα ως καθαρτικό, ο βασιλικός ως αντιεμετικό. Τον Ιπποκράτη ακολούθησε ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) με το έργο του «Περί Φυτών Ιστορίας» με το οποίο έθεσε τις βάσεις της Σύγχρονης βοτανικής. Ο Θεόφραστος δίνει δεκάδες πληροφορίες, οι οποίες αφορούν τις φαρμακευτικές και αρωματικές ιδιότητες των φυτών.
Αρκετούς αιώνες μετά η βοτανολογία «συνάντησε» τον κυριότερο εκφραστή της, τον Διοσκουρίδη.
Οι γνώσεις του Διοσκουρίδη προκαλούν μέχρι σήμερα κατάπληξη. Στο έργο του «Περί Ιατρικής» αναγνωρίζει και περιγράφει μεταξύ άλλων, 500 είδη φυτών. Αξίζει να σημειωθεί ότι τουλάχιστον 40 από αυτά χρησιμοποιούνται ακόμα σήμερα από την φαρμακοποιία. Μέσα από τα έργα του Θεόφραστου και του Διοσκουρίδη αντλούμε τις περισσότερες πληροφορίες που έχουμε για φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά στην αρχαία Ελλάδα.
Οι ελληνικές ιατρικές καταγραφές φυτών με την πάροδο του χρόνου νουθετήθηκαν από τον Κλαύδιο Γαληνό (131-109 μ.Χ.),