Το Λαύριο είναι ένα σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Ασίας και Ευρώπης, αφού εκεί συγκεντρώνονται μετανάστες, καθώς η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα υποδοχής. Σ’ αυτή την ιδιαίτερα ευαίσθητη περιοχή, δόθηκε στους μαθητές η ευκαιρία να εκφράσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους, σε ένα ποιητικό διαγωνισμό με θέμα την μετανάστευση και την προσφυγιά.
Τα παιδιά, με ευαισθησία και ωριμότητα που θα ζήλευαν πολλοί ενήλικες, αποτυπώνουν σκέψεις, συγκινήσεις, εντυπώσεις για τους «ξένους» που προσπαθούν να σταθούν σαν ναυαγοί σε ένα “νησί της σωτηρίας”, προκειμένου να ξεφύγουν από πολιτικές διώξεις, πολέμους, δολοφονικές επιθέσεις, φτώχεια, πείνα, κατατρεγμό…
Το Λαύριο βλέπει προς την μαρτυρική Μακρόνησο, αλλά και τα μικρασιατικά παράλια, καθώς εκεί αντικρίζει την ανατολή…
Ένας τόπος με μνήμες πόνου από ξένους δυνάστες, αν θυμηθεί κάποιος τα μεταλλεία και τις στοές και τις άθλιες συνθήκες που έκαναν τους Έλληνες να μοιάζουν «ξένοι» στον δικό τους τόπο, όπου διαφέντευαν ξένα συμφέροντα από προδοτικές κυβερνητικές συμφωνίες της χώρας μας.
Ένας τόπος που σήμερα υποδέχεται κάποιους άλλους πονεμένους ανθρώπους, κυνηγημένους από τον δικό τους τόπο και γεμάτους αγωνία και ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο.
Λιμάνι ελπίδας;
Λιμάνι αγάπης;
Ή απλά ένας ακόμη δύσκολος σταθμός για κάθε ταλαιπωρημένο που αναζητά ένα κομμάτι γης κι ένα πιάτο φαγητό;
Η ζωή στη φύση είναι όμορφη μέσα από την πολυποικιλότητά της. Μόνο ο άνθρωπος κάποιες φορές φέρεται τόσο ατομοκεντρικά και εγωκεντρικά που δεν κατανοεί πως δεν είναι μόνος στο μικρό του Σύμπαν… Και πως όπως ήρθε γυμνός, το ίδιο γυμνός θα φύγει μια μέρα… Τίποτα δεν μας ανήκει, πέραν της ίδιας μας της ψυχής…
Ευτυχώς, στο άκρο της Αττικής και της υπερτροφικής πρωτεύουσας, στο Λαύριο, κάποια παιδιά ανταποκρίθηκαν στην πρόταση για ένα διαγωνισμό ποίησης με θέμα την μετανάστευση. Αφουγκράστηκαν τους συνανθρώπους τους που καταφθάνουν από μέρη μακρινά, με το βλέμμα γεμάτο πόνο και αγωνία.
Όλες οι δημιουργίες τους είναι γεμάτες αθωότητα, συναίσθημα και ουσία. Επιλέγω τα ποιήματα που διακρίθηκαν με βραβείο και κάποια ποιήματα που ήταν εξίσου ενδιαφέροντα και αληθινά, ακόμη κι αν δεν πήραν τυπική βράβευση.
Εξ άλλου, πιστεύω, πως βραβείο αξίζει κάθε τους λέξη που καταγράφει συναισθήματα και μία ευγένεια ψυχής, καθώς υπενθυμίζουν σ’ εκείνους που “ξέχασαν”, πως
όλοι μετανάστες είμαστε στη Γη…
αφού ήρθαμε για λίγο και θα φύγουμε ξανά για άλλους τόπους, άλλα μέρη, άλλες διαστάσεις…
Βασιλοπούλου Ουρανία
(Έ Τάξη, 1ο Δημοτικό)
Α΄ Βραβείο
Σαν τα πουλιά πετάνε
αλλά συνήθως δεν ξαναγυρνάνε
μια άλλη μακρινή χώρα αναζητάνε,
δουλειά, στοργή και αγάπη θα βρουν;
Κανείς γι’ αυτούς δε θα νοιαστεί,
μόνο αν εσύ στο νου σου βάλεις
πως πολλοί εκεί έξω
δεν έχουν όσα έχεις εσύ.
Μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά ζητούν,
λίγη στοργή από εσένα να βρουν.
Γι’ αυτό σκέψου καλά
πριν οτιδήποτε πεις
ή κάνεις σε κάποιον απ’ αυτούς,
σκέψου το καλά, στη θέση τους
δε θα ήθελες να βρεθείς.
Γι’ αυτό σκέψου πολύ καλά.
Τριανταφύλλου Κωνσταντίνα
(Β4 Τάξη, 1ο Γυμνάσιο)
Β΄ Βραβείο
‐Το σκέφτηκες αυτό; Εσένα αφορά‐
Δεν ξέρω τι να σου πω;
Δεν ξέρω πως το λένε στην γλώσσα σου να το καταλάβεις.
Δεν σου αρέσω, χαλάω την εικόνα.
Άσε με τότε, απλά άσε με.
Αν σ’ ενοχλώ απλά μην ασχολείσαι.
Εγώ, αν δεν μ’ αρέσει κάτι το παρατάω, δεν συνεχίζω.
Αλλά μην κρίνεις έτσι.
Όλοι μια μάσκα φοράμε, κρύβεται η καρδιά, κρύβεται η κρίση,
καλύπτεται ένας κόσμος ολόκληρος.
Αν θες κάτι, απλά ρώτα με, θα στα πω όλα, καλό θα μου κάνει…
Αν πάλι απλά με κοιτάς, με δείχνεις, με υποτιμάς και ειρωνεύεσαι,
δεν καταφέρνεις τίποτα.
Βρισκόμαστε τόσο κοντά σωματικά, είμαστε τόσο μακριά ψυχικά.
Λίγο δύσκολο ε; Ποιος το ελέγχει αυτό;
Όχι θεός, όχι ηλικία, όχι χώρα, ούτε χρώμα.
Δεν το ξέρεις;
Οι άλλοι σαν κι εσένα το έχουν στο χέρι τους.
Μπαλόπιτας Φρατζέσκος
(Α Τάξη, 1ο Γυμνάσιο)
Προσφυγόπουλο μικρό
Ρωτά να μάθει τι συμβαίνει
Όταν έφτασε σε χώρα ξένη
Στο Λαύριο τι το περιμένει;
Φίλοι, γνωστοί…όλοι είναι πίσω
«Υπάρχει άραγε ελπίδα ή πίσω να γυρίσω;»
Γρήγορα η ζωή αλλάζει
Αλλά ένα καλύτερο αύριο προστάζει
Στάσου… Κοίτα… και Προχώρα…
Παπασταυρόπουλος Παναγιώτης
(Β Τάξη, 1ο Γυμνάσιο)
Μετανάστης… Ζητά αγκαλιά…
Έρχεται από μακριά…
Το όνειρο να βρει αναζητά
Άγνωστος σε χώρα ξένη
Να βρει νέα πατρίδα περιμένει
Αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία
Στο πλοίο…Όταν έφευγε για μέρη μακρινά
Τίποτα δεν συλλογιόταν άλλο πια…
Ήταν γι΄ αυτόν η μόνη ελπίδα
Σ΄ αυτή τη χώρα να βρει φροντίδα…
Παπασταυρόπουλος Παναγιώτης
(Β Τάξη, 1ο Γυμνάσιο)
Έλληνας, ξένος, μετανάστης…
Λείπει χρόνια μακριά…
Πίσω πότε θα γυρίσει;
Ίσως η μέρα να μην αργήσει.
Δεν ξέρει… Κανείς δεν απαντά…
Αγάπη μόνο αναζητά, σ’ όποια πατρίδα και αν είναι…
Πηγή των ποιημάτων: http://www.ekfrasi.gr/UserFiles/programmes/eekana/poiisi_entipo.pdf
