Πολλές φορές, τυχαίνει να βρεθώ μπροστά από κάποια φωτογραφία από το παρελθόν, από κάποια ευτυχισμένη στιγμή, από ένα βράδυ έξω με φίλους, από ένα αστείο επεισόδιο, από μία επίσκεψη σε μία ξένη χώρα, από μία παραλία, και περιέργως, πάντα αυτές οι φωτογραφίες έχουν χρώμα και αρώματα από καλοκαίρι.
Και δεν ξέρω γιατί, αλλά προσωπικά, τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου ανήκουν στο παρελθόν και έχουν ήδη περάσει…
Κοιτάζω τις φωτογραφίες, θυμάμαι όμορφες καταστάσεις, ανέμελες στιγμές, γέλια, χαρά, φως, θάλασσα και πάντα τυχαίνει αυτά να έχουν συμβεί κάποια χρόνια πριν, τότε που ήμουν μικρότερος, πιο χαλαρός, ίσως και πιο έτοιμος να ζήσω καινούριες εμπειρίες, χωρίς φόβο για τις συνέπειες, χωρίς πολλές ευθύνες…
Θυμάμαι τα μέρη που γνώρισα, τους ανθρώπους που συνάντησα, τις γεύσεις που γεύτηκα, τα ξενύχτια που έκανα, τις φιλίες που κράτησα, θυμάμαι τον Χρήστο που ήταν περισσότερο χαλαρός και ευτυχισμένος.
Και πάντα νιώθω μια τεράστια ευγνωμοσύνη για όλες αυτές τις εμπειρίες, νιώθω τυχερός που υπήρξα δυνατός και έτοιμος για σκληρή δουλειά ώστε να μπορώ να τροφοδοτώ το μικρό μου κουμπαρά, νιώθω ευλογημένος που τα ταξίδια που στερήθηκα μικρός και ονειρευόμουν κλεισμένος στο μοναχικό νησί μου, κατάφερα να τα κάνω πραγματικότητα και κομμάτι της ζωής μου.
Και πάντα, μα πάντα ευγνωμονώ το Θεό, την τύχη, τη ζωή, που έφερε στο πλάι μου ευγενικούς, χαμογελαστούς , υπέροχους ανθρώπους, που από φίλοι ενός καλοκαιριού, έγιναν φίλοι μιας ζωής, γεμίζοντας με δάκρια τα μάτια μου κάθε φορά που τους θυμάμαι και τους νοσταλγώ στις άκρες κάθε ηπείρου που τώρα έχουν σκορπίσει…
Καθώς τα χρόνια περνούν και εμείς ωριμάζουμε περισσότερο, καθώς μεγαλώνουμε και γινόμαστε περισσότερο επαγγελματίες, περισσότερο «επιτυχημένοι», περισσότερο σοβαροί και κατασταλαγμένοι, ενώ αυτό θα έπρεπε να μας κάνει περισσότερο χαρούμενους, νιώθω ότι αντιθέτως κάτι μας κρατά περισσότερο στο έδαφος και μας αιχμαλωτίζει στην ίδια μας την εικόνα.
Γυρνάω πίσω στο χρόνο και προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που χάθηκα βράδυ με ένα λεωφορείο σε ξένη χώρα, πότε βγήκα για ποτό με δύο φίλους και καταλήξαμε μια μεγάλη παρέα με κιθάρες στη θάλασσα, πότε περπάτησα ξυπόλητος σε ένα αυτοκινητόδρομο, πότε έμεινα χωρίς χρήματα στο πορτοφόλι χωρίς να με νοιάξει, πότε μπόρεσα να μείνω μια εβδομάδα χωρίς κινητό και ρολόι…
Και η απάντηση, δυστυχώς είναι σχεδόν πάντα η ίδια, «παλιά…».
Καλοκαίρι ξανά, και ξεφυλλίζοντας εσκεμμένα αυτή τη φορά το άλμπουμ με τις φωτογραφίες, νιώθω μια συγκίνηση να κατακλύζει το κορμί μου, μια γλυκιά νοσταλγία, μια λύπη για όσα όμορφα βρέθηκαν μπροστά μου και όμως έπρεπε να τελειώσουν τόσο γρήγορα…
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα όμορφα της ζωής μας έχουν πάντα μικρή διάρκεια.
Τα νιάτα, οι διακοπές, οι έρωτες, τα καλοκαίρια, πάντα αργούν να έρθουν και πάντα τελειώνουν τόσο γρήγορα, αφήνοντας μας πίσω συντροφιά με μερικές φωτογραφίες, επιπλέον χρόνια στην πλάτη μας και μερικές ρυτίδες που καταλήγουν να είναι οι πιο πιστοί μας σύντροφοι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.
Καθώς και αυτό το καλοκαίρι σε λίγο θα είναι παρελθόν, θέλω να γράψω ένα γράμμα επαγρύπνησης στον παλιό, απρόβλεπτο, και ανέμελο εαυτό μου. Θέλω να τον πάρω από το χέρι και μαζί να κάνουμε αυτό το καλοκαίρι να είναι εξίσου ανέμελο και φωτεινό, όπως και εκείνες οι διακοπές οκτώ, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια πριν.
Γιατί τα χρόνια φεύγουν γρήγορα και δεν θέλω να ζω νοσταλγώντας όσα έχουν πλέον περάσει. Γιατί νιώθω ακόμα τη σπίθα για περιπέτεια μέσα μου και εκείνο το παιδί δεν έχει ακόμα χορτάσει από γέλια και ανέμελες στιγμές. Γιατί η ζωή δυσκολεύει μόνο όταν οι ίδιοι παραδεχτούμε ότι είναι δύσκολη. Γιατί υπάρχουν ακόμα πολλά μέρη να εξερευνήσω, πολλοί άνθρωποι να γνωρίσω και πολλές αναμνήσεις να δημιουργήσω. Γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως οι ομορφότερες διακοπές της ζωής μου έχουν ήδη περάσει και εγώ θα μείνω να μετρώ τα χαμένα καλοκαίρια.
Γιατί απλά, ίσως οι πιο όμορφες στιγμές της ζωής μας να κρύβονται λίγες μέρες πιο μακριά. Και εγώ, θα κάνω τα πάντα για να τις συναντήσω και να τις βάλω στο καινούριο άλμπουμ της ζωής μου.
Καλό καλοκαίρι!!!
