Τινάχτηκα όρθιος σαν να με είχε χτυπήσει κεραυνός. Έτριψα και ξανάτριψα τα μάτια μου. Κοίταξα και ξανακοίταξα μ’ επιμονή. Κι είδα ένα πολύ παράξενο ανθρωπάκι που με παρατηρούσε προσεχτικά στην αγκαλιά μου.
Ναι, το καλύτερο πορτρέτο. Που αργότερα κατάλαβα ότι κατάφερα να τιθασεύσω. Όμως, το σχέδιο μου, σίγουρα, είναι πολύ λιγότερο γοητευτικό από το μοντέλο. Κοίταζα εκείνη την οπτασία με μάτια γουρλωμένα από την κατάπληξη. Μην ξεχνάτε πως την γνωρίζω μόλις δυο εβδομάδες και χρειάστηκα χίλια πράγματα να σκαρφιστώ για να την εξημερώσω.
Μια καθαρόαιμη Τίγρης.
Μια λέαινα με λευκό δέρμα και άγρια μάτια.
Μάτια που βγάζουν φωτιές όχι από πείνα ή δίψα, μήτε από το φόβο. Μάτια ικανά για το καλύτερο και το χειρότερο.
Άραγε εξημερώνονται τα Αγρίμια;
Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ο Μικρός Πρίγκιπας και η αλεπού. «Για μένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αγόρι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε χρειάζομαι. Και εσύ, από τη δική σου πλευρά, δεν με έχεις καμία ανάγκη. Για σένα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μία αλεπού όπως εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. Για σένα θα είμαι μοναδική σε όλο τον κόσμο…»
Πόσο όμορφο και ελκυστικό είναι το άγριο. Πόσο άπιαστο όνειρο, πόσο μακρινός πόθος… Ένα στοίχημα με τον εαυτό σου να το κάνεις δικό σου. Μια αναμέτρηση με τις δυνάμεις σου. Να κρατήσεις κοντά σου το δύσκολο, το μοναδικό, το ελεύθερο.
Και πόση πληρότητα όταν το καταφέρεις… Πόσο περισσότερο αξίζει να μένει κοντά σου αυτός που δε βάζει τίποτα πάνω από την προσωπική του ελευθερία και ανεξαρτησία. Τότε καταλαβαίνεις τα αισθήματά του, τότε αξιολογείς τις κινήσεις του. Το ημέρωμα της Τίγρης… γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για αυτήν, όταν καταφέρεις να την εξημερώσεις.
Είσαι πάντα υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
