Μπες ελευθέρως, δεν ακολουθεί λίστα με δακρύβρεχτα blues τύπου: γιατί θες να φύγεις που θα πας, αφού σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς!
Έλεγα πως το θέμα του έρωτα με όλα τα δαιμόνια του το είχα εξαντλήσει μετά και από την χιουμοριστικο-επιστημονική μου (κάνε κλικ εδώ να ενημερωθείς) προσέγγιση, που έφτιαξα αρχές Μεγαλοβδομάδας, βοήθειά μας!
Ξέχασα κάτι βασικό όμως που με επανέφερε στα decks. Οκ … το έχουμε τι σόι παράνοια παθαίνουμε και γιατί την παθαίνουμε όταν μας τρυπάει με τα βέλη του αυτός ο απρόσκλητος, ζουμπουρλούλης φτερωτός-something… Το πιάσαμε και το παραμύθι με τα των ορμονών μας, τα κύματα και τους κυματοθραύστες…
Τι γίνεται με την απώλειά του;
Τι γίνεται όταν εκεί που έχεις εξηγήσει επιστημονικά και λογικά τι σου συμβαίνει και γιατί, σου φεύγει μέσα από τα χέρια το ζετέμ και αφήνεις τα συναισθήματα να σε ρίξουν στα σκληρά;
Έχω ξαναμιλήσει για χωρισμούς στο παρελθόν (περισσότερα εδώ) , αναλύοντας τους λόγους που προσωπικά δεν το έχω με την απομάκρυνση των ανθρώπων. Θες γιατί δε βρίσκω το λόγο (εκτός και αν επιβάλλεται, λόγω σωματικής βίας), θες γιατί ακόμα το βλέπω πιο ψύχραιμα και ρομαντικά το θέμα, πιστεύοντας πως, ναι ο έρωτας περνάει, αλλά και με την αγάπη κάνεις χωριό άμα το παλέψεις λίγο, θες γιατί μου φαίνεται γελοίο άνθρωποι που έχουν μοιραστεί τόσα πολλά, ξαφνικά να πατάνε τον διακόπτη και να αγνοούν ο ένας τον άλλον. Μπορείς να ξε-ερωτευτείς, γεγονός που μάλλον είναι φυσιολογικό με την πορεία του χρόνου να συμβαίνει. Να σταματάς να νοιάζεσαι όμως, κομματάκι δύσκολο το κόβω, αν φυσικά, εξαρχής κάτι σήμαινε ο άλλος στη ζωή σου.
Ωστόσο, μου αρέσει δε μου αρέσει ο χωρισμός υφίσταται και θα υφίσταται, σε όλους μας ανεξαιρέτως… Και τότε τι κάνουμε; Γινόμαστε έρμαιο της καταθλιψάρας μας και φτάνουμε στα ντιβάνια με ειδικούς να μας σφυροκοπάν στα γόνατα;
Αν εξαιρέσεις φίλε αναγνώστη όσους πάνω στην παρόρμηση αντέδρασαν μοιραία ( βλέπε “εσύ στο χώμα και εγώ στην φυλακή”), πες μου τώρα με το χέρι στην καρδιά: έχεις γνωρίσει ποτέ κάποιον που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει έναν χωρισμό; Ή υπήρξε προσωπικά σε εσένα σχέση που έληξε και δεν την ξεπέρασες ποτέ; Δε μιλάω τώρα στα λόγια, μιλάω στην πράξη, γιατί στα λόγια και μετά από κάμποσα ποτάκια, μπορεί να στάξει δάκρυ για αναμνήσεις, που ακόμα μας στοιχειώνουν.
Ε λοιπόν, εγώ έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Που κόλλησαν και δεν προχώρησαν ποτέ. Που έμειναν στάσιμοι και μαύρισαν τη ζωή τους και πολλών άλλων που είχαν την ατυχία να βρεθούν δίπλα τους, εξαιτίας ενός φαντάσματος, ενός κάποιου/ας που ποτέ δε θα μπορεί ο επίδοξος αντικαταστάτης να φτάσει.
Σε πολλές προσωπικότητες αυτή η ανικανότητα ανάρρωσης, όπου ακόμα και μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα στενοχώριας και λύπης, δεν κατάφεραν να μπουν στη σφαίρα του “παλιού τους εαυτού”, σηματοδοτεί ένα είδος ανισορροπίας που γίνεται μανία και πολλές φορές καταστρέφει ζωές, οικογένειες, ίσως και μοιραία.
Οι χωρισμοί συνήθως στο μυαλό μας συνδέονται με την απόρριψη και αυτό από μόνο του θέλει να την ψάχνεις πολύ και ποικιλοτρόπως για να το ανεχθείς, όταν στο κάνουν, ενώ από την άλλη υπάρχει η τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας, όταν το κάνουμε εμείς.
Μια μελέτη που έγινε από ομάδα ψυχολόγων στο Πανεπιστήμιο της Columbia, έδειξε ότι γυναίκες, που περίμεναν ή ήδη βίωναν την απόρριψη και αντιδρούσαν υπερβολικά σε αυτή, έπεσαν σε μαύρη κατάθλιψη, όταν ο σύντροφός τους τελικά προχώρησε στο χωρισμό. Αντίθετα, όταν η πρωτοβουλία του χωρισμού ήταν δικιά τους ή ήταν κάτι αμοιβαίο, η αντίδρασή τους ήταν πιο ήπια σε σχέση με αυτές που ξύπναγαν και κοιμόνταν με το φόβο “του κακού”. Φαντάσου τι αποτελέσματα θα έβγαζαν στους άντρες, για να μην το συγκεκριμενοποιήσω… στους Έλληνες άντρες, που είναι ικανοί να τα κάνουν όλα ίσιωμα, προκειμένου να μην ζουληχτεί ο εγωισμός κάτω από ψηλοτάκουνη γόβα (αγόρια κάνω χιούμορ, ελπίζω να το πιάσατε).
Επίσης, ας μην κάνω τώρα εκτενή ανάλυση στη σύνδεση του “ό,τι φοβάσαι παθαίνεις” με την όλη φάση και το πιάσουμε και στη μεταφυσική του διάσταση το θέμα. Είναι όμως μια πικρή αλήθεια. Πολλές φορές αυτό που τρέμουμε, το προκαλούμε για να επιβεβαιώσουμε εκείνο που εξαρχής είχε προαποφασίσει η γκλάβα μας. Μετά καταφεύγουμε και σε μια ωραιότατη πλύση εγκεφάλου στον ήδη φορτισμένο μας εγκέφαλο του τύπου: Είδες; Δε σε ξεγέλασε το ένστικτό σου, ήταν γυναικάς, ήταν εύκολη, κάθεται σε όλους. Όλα αυτά τα ταμπελάκια, που πολλές φορές πιστεύουμε με όλο μας το είναι πως υπάρχουν στο έτερο ήμισυ και αντί να προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια τα θετικά του άλλου και εκείνα που λειτούργησαν στην αρχή της έντονης έλξης, υποσυνείδητα προσπαθούμε να αμαυρώσουμε τον αντίπαλο εραστή και να τον αποδείξουμε σκάρτο. Είναι θέμα επιβίωσης, εσφαλμένης ναι μεν, αλλά σε καταστάσεις ανισορροπίας φαντάζει ως ο μόνος μηχανισμός άμυνας.
Συνεπώς, πριν πείσουμε τον εαυτό μας ότι δε μπορούμε χωρίς το πρόσωπο, ότι μας λείπει, ότι το κενό είναι τεράστιο ( που μπορεί να είναι, αλλά όχι όπως το παρουσιάζουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε), μήπως τελικά αυτό που δεν ανεχόμαστε είναι ότι ο άλλος/η μας άφησε; Μήπως τελικά ο εγωισμός μας και η δυσανεξία στον έρωτα που δεν βρήκε ανταπόκριση είναι το χειρότερο κόλλημα από όλα;
Λέω εγώ τώρα… μήπως για όλα όσα μας συμβαίνουν φταίμε εμείς και μόνο εμείς, όσο άβολο κι αν είναι αυτό;
Σαφώς και θα συναντήσεις γουρούνια, γαϊδάρους, κατσίκες και όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου στις ερωτικές περιπλανήσεις σου. Ωστόσο, αν αποδεχθούμε ότι όλες οι αλλαγές ξεκινάνε πρώτα σε ατομικό επίπεδο, πρώτα δηλαδή να φροντίσεις να φέρεις τα πάνω κάτω στο εσωτερικό σου σύστημα, πριν πετάξεις θεούς και δαίμονες στο κακό το ριζικό σου και την άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους του ρίχνει άτσαλα στους βούρκους, τότε μάλλον μάταια ψάχνεις στο άλλο σου μισό χαρακτηριστικά που εσύ δεν έχεις δουλέψει πρώτα μέσα σου.
Άσε που και αυτό το θεματάκι με το άλλο μισό δεν υπήρξε ποτέ, ένας ακόμα μύθος που ταλαιπωρεί γενιές και γενιές είναι. Ένα ολόκληρο σύνολο είναι αυτό που ψάχνεις, που γουστάρει να κάνει την πρόσθεση του 1+1 μαζί σου για τόσο, όσο. Και τα πράγματα είναι τόσο απλά, που είναι κρίμα να μην απολαύσεις τις προσθέσεις που θα σου λάχουν, πριν το πρόσημο γίνει αρνητικό και δεν πάρεις χαμπάρι, λόγω αξεπέραστης μουρτζουφλιάς, πως όλες οι πράξεις, πάντα καταλήγουν σε ένα αποτέλεσμα, ένα συμπέρασμα, μια ανάμνηση που ακόμα κι αν πονέσει, αξίζει να την έχεις στη βιβλιοθήκη της εμπειρίας σου.
Χαλάρωσε my friend and just do the math!
Τα φιλιά μου 🙂