Να σας κάνω μάθημα επιβίωσης. Έστω ότι είσαι στη ζούγκλα, κάπου ερημικά και επικίνδυνα. Βρες ένα αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή ποδήλατο και φύγε από εκεί προς την πόλη. Είναι ωραία εδώ στο κέντρο. Η πολυκατοικία κάπως παλιά αλλά καλοδιατηρημένη με πρόσφατες προσθήκες μοντέρνες. Σαν το ασχημόπαπο που έγινε τελικά ένας πανέμορφος κύκνος. Ανορεξικός κύκνος βέβαια με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Θα γλιτώσω λεφτά όμως εδώ. Δεν χρειάζομαι λεφτά, δεν εξαγοράζεται η ευτυχία. Είμαι ήδη ευτυχισμένος αλλά ε, καλό είναι να έχω και μια ντάνα λεφτά. Είμαι καλός άνθρωπος; Όχι. Αλλά προσπαθώ να βελτιωθώ; Μπα, καθόλου.
Πρέπει να συνδεθώ στο internet να μάθω τι έγινε στο Facebook. Δε λέω τους Άγγλους φίλους μου που πατάνε ότι είναι “ασφαλείς” από τα μαχαιρώματα. Αυτά είναι μπούρδες. Την άλλη λέω που είχε ανεβάσει φωτογραφία το πρώτο της παστίτσιο όταν το έβαζε στον φούρνο όταν ήμουν στο γραφείο. Βγήκε καλό τελικά; Δεν υπάρχει πια wifi χωρίς κωδικό. Δεν υπάρχει φιλότιμο. Πάει η ελληνική κοινωνία. Παλιά αν συνόδευες μια κυρία έριχνες το σακάκι σου κάτω να περάσει χωρίς να λερωθεί από λακούβα στον δρόμο. Τώρα ρίχνεις το δικό της. Ή την κυρία αν είναι πιο μεγάλη η τρύπα και θα χαλάσει αν βρει από κάτω το αμάξι σου αλλιώς.
Σε μια γωνία του σπιτιού μερικές φορές πιάνω ένα δίκτυο αλλά σχεδόν αμέσως ξανακόβεται. Νιώθω σαν τον Χριστό όταν πήγε στον γάμο και έκανε το νερό κρασί. “Μα Χριστέ, είμαστε όλοι αλκοολικοί, δεν θέλουμε κρασί!” του φώναξαν όλοι. Θεός, γιός Θεού, ότι και να ήταν, δεν ήξερε πως να αντιστρέψει το κόλπο και όλοι έφυγαν από τον γάμο εκνευρισμένοι και διψασμένοι. Τόσα δίκτυα γύρω μου, όλα κλειδωμένα, τα δοκιμάζω ένα-ένα απελπισμένος. Μου θυμίζει κάτι θρίλερ που κλείνει μόνη της η πόρτα και λένε “α, ο αέρας θα ήταν”. Μετά κατεβαίνει μόνο του το ασανσέρ και ανοίγει. “Ο αέρας, ο αέρας”. Πέφτει νεκρή η γάτα από το δέντρο. “Αέρας”. Μπαίνει η γκόμενα του πρωταγωνιστή χωρίς κεφάλι. “Πωπώ, πολύ αέρας ρε παιδάκι μου!” Έτσι κι εγώ απορώ πόση ασφάλεια ποια χρειάζονται όλοι αυτοί και δεν αφήνουν κάνα προφανή κωδικό. Χάθηκε να βάλουν “1234567890” όπως κάνω εγώ παντού;
Μισή ώρα αργότερα ακόμα τζίφος. Ακόμα πιο εκνευριστικό το γεγονός ότι υπάρχει ένα ανοιχτό wifi της καφετέριας εδώ από κάτω αλλά για κάποιον ηλίθιο λόγο το κινητό μου δεν συνδέεται. Φαινόμενο της πεταλούδας. Βήχει ένας Κινέζος στο εργοστάσιο στην άλλη άκρη του κόσμου όταν βιδώνει το κινητό μου και εγώ τώρα δεν πιάνω τίποτα. Μόνη λύση να πάω στον γιατρό στον πρώτο όροφο. Θα βρω τι ειδικότητά έχει και θα κάνω κάποια σχετικά συμπτώματα μέχρι να καταφέρω να δω από κάτω το router του. Έτσι κι αλλιώς λείπει το βράδυ που γυρνάω εγώ και θέλω YouPorn, οπότε δεν του κάνω ζημιά. Αμάν πια, χωρίς internet τόση ώρα έχω λαλήσει. Λίγο ακόμα έτσι και θα κατεβώ στον Κηφισό να πλύνω τα ρούχα μου στο ποτάμι.
Ο Αλέκος Γκονζαλεζίδης μετακόμισε στο κέντρο πρόσφατα από το Μεξικό. Μάλλον σε επόμενη φάση θα μας πει τι έγινε μετά. Εκτός αν βρήκε δίκτυο και μαλακίζεται με τις ώρες στο internet ως συνήθως.
