Έφτασε λοιπόν η αποφράδα εκείνη ημέρα που έπρεπε να αποφασίσω να πάρω την αέρινη ύπαρξή μου και να καταφύγουμε σε κανένα γυμναστήριο. Δεν είχα κανένα σκοπό να πάω, αλλά με φασιστικό (που είναι και trendy) τρόπο κάτι βάφλες, κάτι σουβλάκια και κάτι μακαρονάδες έχουν κολλήσει επάνω μου και δε λένε να ξεκουμπιστούν. Η αλήθεια είναι πως είμαι αξιαγάπητη, αλλά φτάνει. Πόση λατρεία να αντέξω, η αξιοθαύμαστη;
Πήρα λοιπόν προχθές τις ρούγες να ψάξω να βρω ένα γυμναστήριο στα μέτρα μου. Να έχει δηλαδή ένα ωραίο μπαρ, να προωθεί τη διατροφή αποκλειστικά με σοκολάτα (υγείας, γιατί είμαι στη γράμμωση) και να δίνει έμφαση στην παθητική γυμναστική του τύπου βλέπω 2 ώρες Grey’s anatomy και χάνω 3 πόντους (όχι σε ύψος!).
Η έρευνα αγοράς απέβη άκαρπη. Κανένα γυμναστήριο δεν ανταποκρίνεται στα δίκαια αιτήματά μου.
Αντί για ένα ωραίο μπαρ που θα προωθεί την άσκηση επικοινωνιακών δεξιοτήτων σε όλα τα γυμναστήρια είδα μια αρμαθιά διαδρόμους που περπατάς, περπατάς και πουθενά δεν φτάνεις. Κάτι σα την ανάπτυξη, που έρχεται αλλά δεν φθάνει ποτέ. Όταν δε θίξεις το θέμα διατροφή παντού υπάρχει μια πασοκική μονομανία με οτιδήποτε πράσινο: κολοκυθάκια, μπροκολάκι και νερά μέχρι να έρθεις να τουμπανιάσεις. Εντόπισα επιπλέον και μια ρατσιστική απέχθεια απέναντι στην πρωτοπορία που λέγεται παθητική γυμναστική και μια μονομανία με το απόλυτο ξεπάτωμα.
Ζητάω ένα πρόγραμμα από το λεβέντη που είναι στα όργανα (όχι κιθάρα, όμποε τα άλλα) και εκεί που λέω θα μου δώσει το Τηλέραμα, βλέπω σε ένα χαρτί ένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσής μου. Λέω να μπω να κάνω κανένα ομαδικό και με πιάνει ο πόνος για την κακομοίρα την γυμναστικού που από την αδυναμία ένα 37.7 θα τη ρίξει στο κρεβάτι τ’ ανάσκελα. Και εκεί που αρχίζω να αποδέχομαι τη νέα τάξη πραγμάτων ώστε να γίνω μια Ζιζέλ έρχεται το σοκ. Η πρόταση να κάνω Hot Yoga. Και επειδή είμαι και πολύ προχώ πάω να πάρω μια ιδέα πρωτοπορίας και ένας λεβέντης ντελικανής μας βάζει να κάνουμε τους σκύλους και τα δέντρα ενώ είμαστε έτοιμοι να πάρουμε βράση και να μας ρίξουν και μια πρέζα νοστιμιά Knorr.
Αποφασίζω ότι δεν έχω σιτέψει για να γίνω Παστιτσάδα και προκαλώ την Ιώβεια υπομονή μου παίρνοντας γεύση από TRX. Τι τραβολόγημα ήταν αυτό Παναγία μου. Δεν μπορεί να λέω από μέσα μου, κάποια στιγμή θα δώσει ο Θεός και θα χαλάσει ο ιμάντας και θα τον πάνε συνεργείο να γλιτώσουμε. Τίποτα.
Η αποθέωση ήρθε με το νέο trend που λέγεται pole dance, χορός στο στύλο (όχι της ΔΕΗ). Αυτό δεν είναι κακό. Δεδομένης της κρίσης και της αμφιβολίας για το επαγγελματικό μέλλον, ποτέ δεν ξέρεις πόσο χρήσιμο θα φανεί αργότερα να κάνεις το τσίρκο ROMA γύρω από το γιγάντιο σιδερολοστό με το στριγνκ να έχει βρει αμυγδαλές και το κοινό να σε θαυμάζει για την μελισσανίδια ευλυγισία σου.
Απογοήτευση. Αυτό το κορμί δεν είναι γραφτό να απογειώσει την απολλώνια ομορφιά του. Όσο για να τη συντηρήσει αυτό μάλλον είναι πιθανό μόνο με τοποθέτηση του σε κανένα ψυγείο, κολεγιά με τον Μπάρμπα-Στάθη.
Και εκεί που ο κόσμος της άθλησης θρηνεί ανακαλύπτω την άσκηση που απευθύνεται στο άτομό μου.
Εκείνο το ξωτικό κοριτσάκι που δεν θα βγάλει μήτε ένα πιάτο σούπα έτσι και τη βράσεις, με παροτρύνει – γιατί βλέπει το πάθος για άθληση μέσα στα καστανογάλανα μάτια μου- να δοκιμάσω να κάνω Zumba. Να μπω βρε κοπελιά μου, αλλά γενικά δεν μου αρέσει να με ζουμπάνε… Μπαίνω μέσα, ξεκινάει το πρόγραμμα και ξυπνάει μέσα μου εκείνη η δαιμονισμένη του FlashDance μαζί με τη Φοντάνα και να από δω οι γοφοί, και άντε από κει οι κοιλιές και τ’ άντερα, ήρθα και το ευχαριστήθηκα. Σε πάρτυ να πήγαινα τέτοιο κέφι δεν θα το έκανα. Και όλο το θέμα ήταν η μικρή που έδινε το γενικό πρόσταγμα. Γριές και νιές χοροπηδάγανε σα να είχε μπει μέσα τους ο εξαποδώς και η κοπελιά όλο στο ζήτω και στο μπράβο, και νεκρό ανέστενε. Και έτσι μετά από μια τεράστια περιπέτεια μέσα από όργανα, ιμάντες και στύλους, η ζωή μου χαμογέλασε και βρήκα και εγώ το δρόμο μου.
Τώρα, μετά από μια ώρα έξαλλου χορού είμαι έτοιμη να πάρω μόνη μου πίσω την Πόλη (γιατί εκείνος ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κοιμάται σα βόδι) και η ενδορφίνη έχει βρει τέτοιο ταβάνι που δε συγχύζομαι ακόμα και αν πάρει το αυτί μου κανένα νέο μνημόνιο.
Το σμίλεμα της αγέρωχης κορμοστασιάς μου συνεχίζεται ακάθεκτο, και μπορώ να επιβεβαιώσω τους διαγαλαξιακούς θαυμαστές μου ότι αυτή η ύπαρξη δεν θα μπαταλέψει. Και τολμώ να ξεστομίσω… γυμναστείτε γιατί χανόμαστε!
