Καθώς γράφω αυτό το άρθρο, το πρόγραμμα που ακούω στο ραδιόφωνο διακόπτεται για να ακούσουμε τις ειδήσεις σε ένα λεπτό.
Ένας αυστηρός εκφωνητής με μπάσα φωνή, κάπως λαχανιασμένος, προσπαθεί να με πείσει:
«Ο υπουργός των οικονομικών ανακοίνωσε κατηγορηματικά, ότι οι καταθέσεις των Ελλήνων δεν κινδυνεύουν και είναι απολύτως ασφαλείς».
Ναι, καλά.
Όποτε ακούω κάτι τέτοια, περιμένω ήσυχα- ήσυχα και υπομονετικά, να δω από πού θα έρθει το ζεμάτισμα.
Μετά από λίγο όμως, αρχίζω να το ξανασκέφτομαι πιο ψύχραιμα.
Και τι έχω εγώ να φοβηθώ;
Άντε πες πως κουρεύουν τις καταθέσεις.(χαχαχα!γελάσαμε πάλι σήμερα!)
Ποιές καταθέσεις; Τις δικές μου πάντως σίγουρα δεν μπορούν να τις κουρέψουν.
Κουρεύεται ο φαλακρός;
Εγώ δεν έχω καταθέσεις καρδιά μου.
Ας μου πάρουν λοιπόν και τα σώβρακα.
Που ούτε από αυτά έχω ως γυναίκα, οπότε ας πάρουν ό,τι τα αντικαθιστά.
Πάρτε κι άλλα, πάρε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε, χαρίζουμε τις καταθέσεις μας εις τον κρατικό κορβανά, χαρίζουμε και τους μισθούς μας, πάρτε, πάρτε.
Κάτι μου συμβαίνει, κάτι παράξενο.
Ή ο ψεκασμός δεν με πέτυχε ή η πλύση εγκεφάλου απέτυχε ή τελικά είμαι πολύ αυτάρκης.
Ή μήπως τελικά δεν είμαι, παρά ένα τίποτα;
Πάντα μου λέγανε να γίνω «κάτι».
Ε, λοιπόν, εγώ πιστεύω πως τελικά δεν έγινα τίποτα.
Και φαίνεται παραδόξως να μου βγαίνει σε καλό.
Αφού δεν έχουν να λαμβάνουν τίποτα από το τίποτα, τότε δεν μπορεί παρά να τα έχω καταφέρει καλά.
Μήπως νομίζετε δεν είχα εγώ την ευκαιρία να γίνω το οτιδήποτε;
Δεν είχαμε εμείς αφισοκολλητές στην οικογένεια;
Μήπως μας έλειψε ο συνδικαλιστής από το σόι;
Αμέ, από όλα είχαμε!
Κάποτε να φανταστείς με σύρανε ως το γραφείο του Αλαβάνου για ρουσφέτι. Πριν να παραδώσει το δαχτυλίδι του. Το σκέφτομαι και μου έρχεται αναγούλα. Δεν δύναμαι να το περιγράψω καν.
Τώρα λοιπόν που τελικά δεν έγινα τίποτα το σπουδαίο, δεν έχω και τίποτα να φοβηθώ.
Όλα όσα χρειάζομαι τα έχω μέσα μου. Και γύρω μου.
Έχω ανθρώπους που μ` αγαπούν κι έχω πολλούς για να αγαπώ κι εγώ.
Έχω μερικούς από τους πιο σπάνιους φίλους.
Με κάποιους από αυτούς μοιράζομαι τα πιο αγαπημένα μου ενδιαφέροντα και τις πιο βαθιές μου ανησυχίες.
Έχω ήλιο πάνω από το κεφάλι μου χειμώνα-καλοκαίρι.
Έχω και τον πιο γαλάζιο ουρανό απ` όλους, στην Ευρώπη.
Έχω μια παραλία στο Αιγαίο σχεδόν δικιά μου.
Συγκεκριμένα δεν έχω όλη την παραλία δικιά μου, όμως βάφτισα δικά μου κάτι βότσαλα.
Κάθε καλοκαίρι με περιμένουν τα γλυκά μου βότσαλα, στρώνονται και ισιώνουνε για να με υποδεχτούνε με τις πρώτες ζέστες στις αγκάλες τους.
Εμένα και καμία άλλη.
Έχω μια όμορφη και απλή δουλειά, για την ακρίβεια έχω την καλύτερη δουλειά του κόσμου.
Κι ας μην πληρώνομαι πολλά λεφτά.
Αλλά, αν ακόμα τύχει και χάσω τη λατρεμένη μου δουλειά, κάτι θα βρω να κάνω.
Δεν θα μείνω με σταυρωμένα χέρια.
Μπορεί να είμαι ένα τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να κάνω τα πάντα.
Έκανα πολλά για το ψωμί μου, εκτός από το αρχαιότερο επάγγελμα.Έχω κάνει την αγρότισσα, την πωλήτρια, τη φωτογράφο,την ταμεία, τη λογίστρια και τη δουλάρα στο σπίτι. Αυτό το τελευταίο πολύ μου κόστισε, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Και θα το βάλω τώρα κάτω; Δεν σφάξανε.
Πάντοτε μόνη μου έπλενα, μόνη σιδέρωνα, μόνη μαγείρευα, μόνη μεγάλωνα.
Μήπως δεν έχω συνείδηση καθαρή;
Γάργαρη σαν νεράκι που αναβλύζει από την πηγή, κυλλάει μέσα μου.
Δεν έγινα ποτέ επενδυτής.
Δεν επιθύμησα τίποτα παραπάνω από μια στέγη στο κεφάλι μου, να μη με τρώνε τα θηρία.
Δεν μάζεψα λεφτά. Δεν έκλεψα κανέναν. Δεν πήρα δάνειο. Τίποτα.
Όχι επειδή δεν έχουν σημασία τα λεφτά.
Είναι που πάντα είχα μέσα μου μια ανεξάντλητη λαχτάρα για ανεξαρτησία.
Είναι που ποτέ δεν θέλησα να γίνω προϊόν προς διατίμηση.
Δεν με μέθυσε ποτέ το δόλωμα της επιτυχίας.
Λίγα-πολλά, όσα μάζευα αρκούσαν.
Κι έτσι έφτασα τώρα να είμαι ένα τίποτα.
Που δεν έχω κάτι. Που δεν θα βρουν τίποτα στην τράπεζα να μου κλέψουν.
Είμαι ελεύθερη όμως. Τους την έσκασα!
