“Look up here, I’m in heaven, I’ve got scars that can’t be seen, I’ve got drama, can’t be stolen, everybody knows me now… Just like that bluebird. Oh, I’ll be free. Ain’t that just like me?”
Με αυτά τα λόγια αρχίζει και τελειώνει το Lazarus, το πρώτο single από το καινούργιο και τελευταίο – οριστικά – άλμπουμ του Νταίηβιντ Μπόουι, με τίτλο Black Star, που η κυκλοφορία του συνέπεσε με τα εξηκοστά ένατα γενέθλια του και παρά δυο μέρες με τον θάνατό του. Ο Νταίηβιντ Μπόουι ήξερε. Πάσχοντας εδώ και 18 μήνες από καρκίνο, κάτι που δεν το γνώριζε παρά μόνο ο στενός οικογενειακός του κύκλος, ο Νταίηβιντ Μπόουι, αποφάσισε περίπου ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του, να φύγει όπως είχε ζήσει. Καλλιτεχνικά. Παρά το ότι η ασθένεια είχε αρχίσει να τον καταβάλει, είχε την απαραίτητη δύναμη, αλλά και την διαύγεια, κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο, εξαιτίας της θεραπείας που έκανε, να γράψει το τελευταίο του άλμπουμ που δεν είναι παρά το βίωμα της εμπειρίας του επικείμενου θανάτου του. Το single με τον τίτλο Lazarus συνοδεύεται και από το απαραίτητο βίντεο. Με δεμένα τα μάτια και συχνά με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος του, κάνει μια αναπαράσταση του επικείμενου θανάτου του.
Ο Νταίηβιντ Μπόουι δεν πίστευε στον θάνατο. Πίστευε πως η ζωή είναι ένα μεταβατικό στάδιο και μια απλή διαφοροποίηση της ενέργειας από την οποία είμαστε φτιαγμένοι. Αυτό άλλωστε το δηλώνει καθαρά και με τον τίτλο του τραγουδιού του. Lazarus: Ο άνθρωπος που ξεπέρασε τον θάνατο, όπως και οι στίχοι με τους οποίους τελειώνει το τραγούδι…”Ω, θα είμαι ελέυθερος. Δεν μου ταιριάζει αυτό;”. Το λέει επίσης και ο μάλλον περίεργος τρόπος που “ενορχήστρωσε” το θάνατό του. Ώστε να συμπέσει, με διάστημα λίγων ημερών, με τα γενέθλια του και με την κυκλοφορία του άλμπουμ του.