Η υγρασία κολλούσε στους τοίχους. Σκοτάδι παντού. Ο αέρας μύριζε θειάφι ανακατεμένο με χώμα. Ρίγος προκαλούσε το αδηφάγο σκοτάδι του διαδρόμου σε όποιον ήθελε να τον περάσει. Στο βάθος μια τεράστια ατσάλινη πόρτα. Πάγωνε το χέρι στο άγγιγμα της. Πισωπατούσαν οι περισσότεροι από την σκληρή υφή της. Όποιος πεισματάρης ή τολμηρός προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα ένιωθε το ατσάλι να ρουφάει τη ζεστασιά της ψυχής του. Οι μύθοι λένε ότι κάποτε κάποιος έβαλε όλη τη δύναμη της καρδιάς του και κατάφερε να ανοίξει μια χαραμάδα. Έπεσε παγωμένος και άχρωμος στο υγρό και βρώμικο πάτωμα. Ίσα που ανέπνεε όταν τον έβγαλαν έξω. Η πόρτα είχε βεντουζώσει πάνω του και του ρουφούσε όλο το φως, την αγάπη και την ενέργεια που είχε. Από τότε όσοι είχαν φως στην ψυχή τους δεν πλησίαζαν. Μόνο κάτι θρασείς τύποι που είχαν και αυτοί παγωμένη καρδιά έπαιρναν φόρα και τα ισοπέδωναν στο πέρασμα τους.
Έφτιαξα σκηνικό, το ‘χετε;
Πίσω από την πόρτα βρισκόταν η κακιά μητριά της χιονάτης. Το θυμάστε το παραμύθι έτσι; Εκείνη τη μανιακή με την ομορφιά της επιφάνειας. Του φαίνεσθαι, της βιτρίνας. Της ομορφιάς εκείνης που ελκύει τη μάζα και όχι την εξαίρεση που κάνει τη διαφορά.
Συνεχίζω, πού είχα μείνει; Α! Ναι… κολλημένη μπροστά σε έναν καθρέφτη, τον ρωτούσε συνέχεια με μανία αν είναι η πιο όμορφη του κόσμου. Εκ του ασφαλούς ρωτούσε σε λάθος μέρος. You got it; Ο καθρέφτης είναι αντικατοπτρισμός. Μόνο την επιφάνεια δείχνει. Αυτό που βλέπει. Δεν νιώθει την κρύα υφή της ψυχής της! Ναι, απαντούσε, αυτό έβλεπε, την επιφάνεια της στιγμής, γιατί είμαι σίγουρη ότι η κακιά μητριά δεν πήγαινε το πρωί στον καθρέφτη με τις παντόφλες (λέω τώρα) και το μαλλί αφάνα, αλλά αφού έβαζε τα «καλά της» και πασαλειβόταν με το make up της (ή ό,τι είχαν στον κόσμο του παραμυθιού τέλος πάντων). Το κενό όμως κουκλίτσα μου δεν καλύπτεται με make up και οι άνθρωποι δεν είναι καθρέφτες, λίγο αντίληψη να έχει ο άλλος το βλέπει ή το αντιλαμβάνεται. Υπάρχει βέβαια και το target group εκείνο που είναι σε επίπεδο καθρέφτη. Δύο επιφάνειες όμως μαζί μόνο κομμάτια μπορούν να γίνουν αν έλθουν πολύ κοντά. Θα μπλέξουν οι αντικατοπτρισμοί τους αγάπη μου. Θα αλληλοτυφλωθούν και θα συγκρουστούν αναπόφευκτα.
Έγκλημα εκ προμελετημένης γκάφας… yeap!
Ομορφιά δεν είναι εκείνη η φευγαλέα στιγμή που θα πέσει το βλέμμα του άλλου πάνω σου αλλά όταν γυρίσει να κοιτάξει πάλι, γιατί κάτι του έκανε η λάμψη από τα μάτια ή το χαμόγελο σου. Όταν μετά από μια εβδομάδα θα γυρίζεις σαν σβούρα γύρω από το κεφάλι του. Η ομορφιά της ψυχής που σαν πίδακας, ξεπηδάει και αναβλύζει από τα μάτια και το χαμόγελο.
Και πάλι πίσω στο παραμύθι μας. Η εμμονή της κακιάς μητριάς κούρασε ακόμα και τον καθρέφτη και ναι είδε μια πιο όμορφη από εκείνη. Την κατά κόσμο Χιονάτη.
Έχετε προσέξει αλήθεια ότι στα παραμύθια σχεδόν πάντα οι κακοί εμφανίζονται ως άσχημοι, ή γριές με τεράστιες ελιές στη μύτη ενώ οι καλοί είναι συνήθως όμορφοι; Εντελώς αλληγορική η σημασία του και καμία σχέση δεν έχει με την αλήθεια.
Η ποιότητα του χαραχτήρα ενός ανθρώπου είναι το σημείο εκείνο που ορίζει την ομορφιά του.
Με ωροσκόπο ζυγό μια αδυναμία στην ισορροπία την έχω. Να φροντίζεις κορμί και μυαλό αμφότερα, ούτως ώστε να διατηρούνται οι ισορροπίες. Διαφορετικά παλαντζάρεις και κινδυνεύεις να φας τούμπα. Τότε δύο τινά μπορούν να συμβούν: να πέσεις την ώρα που είσαι μόνος σου – άουτς πόνεσε – ή να πέσεις πάνω στον άλλο και να τον πάρεις παραμάζωμα. Τούτο δεν το λες καλό. Γιατί ο άλλος τι σου φταίει βρε αδελφέ!
Η κακιά μητριά έκανε κομμάτια τον καθρέφτη, όταν έμαθε ότι υπάρχει κάποια πιο όμορφη από εκείνη. Τα κομμάτια του καθρέφτη έγιναν καρφιά στην καρδιά της. Αιμορραγούσε η ανύπαρκτη ψυχή της. Μαύρο και κόκκινο γέμισε το πάτωμα. Η εμμονή της επιφανειακής λάμψης.
Αυτό που έχει αξία είναι να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Η τελειότητα δεν έχει σημασία. Τα αγάλματα μόνο είναι τέλεια, αλλά ψυχρά. Δεν αναπνέουν. Παγώνει το χέρι σου όταν τα ακουμπάς.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αγαπάει κάποιος τις μικρές ατέλειές σου. Εκείνες τις λεπτομέρειες, που δεν προσέχει ο καθένας. Τα κομμάτια εκείνα, που σε κάνουν μοναδικό άτομο στα μάτια του αντικείμενου του πάθους σου.
Σε μια παράφραση της ρήσης του συνθέτη Σενμπεργκ περί τέχνης εγώ θα σημειώσω πως: ό,τι έχει αξία δεν είναι για όλους και ό,τι είναι για όλους δεν έχει αξία…
Γι αυτό να αγαπάμε τον εαυτό μας. Να έχουμε αυτοπεποίθηση – selbstbewusstsein όπως λένε και οι φίλοι μας οι γερμανοί – (είναι μια από τις αγαπημένες μου λέξεις στα γερμανικά). Να έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων μας για να είμαστε η εξαίρεση εκείνη στη ζωή, που επιβεβαιώνει τον κανόνα…
Όταν βρείτε τον άνθρωπο εκείνο, που θα σας αγαπάει για τις στιγμές εκείνες, που κανείς άλλος δεν προσέχει ή γνωρίζει, που θα λατρεύει τις μικρές εκείνες ατέλειες που κάνουν τη διαφορά, που θα γελάει με κάθε γκάφα σας, γιατί στο κάτω κάτω κανείς δεν είναι τέλειος και θα σας αγκαλιάζει τις στιγμές αδυναμίας με τρυφερότητα, μην τον αφήσετε.
Η καλοσύνη της Χιονάτης αφάνισε την κακιά μητριά, ο κομματιασμένος καθρέπτης χάθηκε στο κενό μαζί με τη μαύρη ψυχή της, η ατσάλινη πόρτα έλιωσε, το φως διέλυσε το σκοτάδι.
Keep in mind that: Η αξία της προσωπικότητας είναι ανυπολόγιστη. Η ομορφιά της καλοσύνης θαμπώνει. Και αυτά είναι που έχουν διάρκεια…
Όλα βρίσκονται πίσω από την επιλογή εξάλλου! Αν προτιμάμε να μας αγαπάν οι άλλοι γι αυτό που είμαστε ή γι αυτό που φαινόμαστε! Food for thought. 😉
Μουσική παρακαλώ…
Will you still love me
When I got nothing but my aching soul?
I know you will, I know you will
I know that you will
Will you still love me when I’m no longer beautiful?
@photo by Kindra Nikole
