Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου και ο αστεροειδής Πήλιον συναντά σε όψη τον Κρόνο. Η όψη που τους συνδέει είναι μία όψη δευτερεύουσα αλλά σημαντική.
Ο αστεροειδής Πήλιον έχει την τάση να προσφέρει ένα έδαφος για να συνδεθεί το ιδανικό με το πραγματικό, το ιδεατό με το ρεαλιστικό, το εσωτερικό με το εξωτερικό. Είναι το δύσκολο μονοπάτι της ζωής, με τις ανηφοριές και τις απότομες στροφές, τα σκοτεινά δάση και τους κινδύνους.
Στο μονοπάτι αυτό κρύβονται τα όντα που δεν έχουν σύνδεση με το πνευματικό πεδίο και λειτουργούν με το ενστικτώδες, οι Κένταυροι.
Στην τελευταία μοίρα του Κριού, φαίνεται η εξασθένηση από την προσπάθεια, τις διαρκείς μάχες, την απειλή, τον φόβο, την μόνιμη εγρήγορση, την αντίσταση προκειμένου να μην μας χειραγωγήσουν, αλλά και τα πιθανά λάθη ενθουσιασμού, χαράς, πρωτοβουλιών που πήραμε παρορμητικά και αυθόρμητα.
Η σοφία του Κρόνου στην τελευταία μοίρα του Σκορπιού, απαιτεί να καθαρίσουμε και να θωρακίσουμε τον εαυτό μας από επιρροές χειραγώγησης και από αρνητικές σκέψεις. Φόβοι, αγωνίες, πιέσεις κάθε είδους, περιορίζουν την ουσία και το έργο μας.
Ας μην ξεχνάμε, πως ο Κρόνος με την επιστροφή του στο τέλος του Σκορπιού,υπογραμμίζει το κοντινό παρελθόν που πλέον πρέπει να πάψει να μας απασχολεί, να βαλτώνει τη ζωή μας, να περιορίζει την χαρά.
Η όψη χιαστί που συνδέει τον Κρόνο και τον Πήλιον, είναι μία όψη υπόγεια και δυναμική. Το δώρο της συγκεκριμένης όψης, είναι μία τελευταία ευκαιρία να διορθώσουμε λάθη, να κάνουμε αλλαγές, λίγο προτού αντιμετωπίσουμε είτε τα αποτελέσματα των πεπραγμένων μας, είτε μία ακόμη ευκαιρία στη ζωή.
Οι Κένταυροι όμως διατηρούν μνήμες κυτταρικές. Πόσο βαθιά χαραγμένα είναι τα τραύματα που φέρουμε ή η συνήθεια μίας υποταγής στην μοίρα;
Καθώς μας δίδεται η ευκαιρία να διορθώσουμε τις τελευταίες πινελιές, είναι απαραίτητο να κρίνουμε ψύχραιμα κάθε δυσάρεστη κατάσταση που βιώνουμε και αγαπώντας αληθινά τον εαυτό μας στο εξής (η Αφροδίτη σήμερα στρέφεται σε ορθή πορεία), να καθαρίσουμε, να απομακρύνουμε, να αποστασιοποιηθούμε από τη θλίψη, την απογοήτευση, την πίκρα και κάθε δυσάρεστο συναίσθημα που γίνεται αιτία να χάνουμε την πίστη για ένα καλύτερο «αύριο».
Στο τοπίο της ζωής μας, ας γίνουμε δημιουργοί και καλλιτέχνες
