Τελευταία ημέρα του Ιουνίου, ενός μήνα που αφήνει μία πικρή γεύση στα χείλη…
Λίγο πριν φανούμε υπεύθυνοι των επιλογών μας για μία φορά, μικροί και μεγάλοι αυτού του τόπου, ιθύνοντες και μη, ας εστιάσουμε την προσοχή στα αστρολογικά σημεία της ημέρας.
Μου δημιουργεί εντύπωση η κορύφωση της συνόδου της Αφροδίτης στον Λέοντα, προς τον Δία στον Λέοντα και σε τρίγωνο προς τον Ουρανό.
Μία εξαιρετικά χαρούμενη όψη, αισιόδοξη, και ανάλαφρη, γεμάτη εκπλήξεις και ευχάριστες ανατροπές.
Στις δύσκολες ώρες που βιώνουμε αναζήτησα κάποιες βαθύτερες πινελιές τις συγκεκριμένης όψης. Ανακάλυψα τη σύνδεσή της με τον Β. Δεσμό της Σελήνης, τον Ήλιο και τον Άρη.
Το μήνυμα λοιπόν αφορά την συλλογικότητα και την στάση μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο κι όχι στην ατομική ικανοποίηση.
Απαιτείται ομοψυχία, ένωση, συντροφικότητα, φιλία, αξίες αναλλοίωτες και παραμελημένες.
Γιατί η Αφροδίτη είναι Αξία πάνω απ” όλα. Ο τρόπος που αγαπάμε, εκτιμάμε, για να απολαύσουμε με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν την χαρά, την ομορφιά, την ένωση.
Μία επαναξιολόγηση της ζωής και των «πιστεύω» μας λοιπόν, με ευθύνη απέναντι σε μας, στην οικογένειά μας, στον τόπο μας, στους «άλλους». Σε εκείνους που δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε, γιατί είναι συνοδοιπόροι μας πάνω στη γη.
Η αναζήτηση της προσωπικής αναγνώρισης, θα έρθει μέσα από τις λεπτές ισορροπίες και τις αξίες που προτάσσουμε για να προχωρήσουμε.
Αξίες που παραβλέψαμε εδώ και χρόνια, γιατί η επιφάνεια (αρνητική πλευρά της Αφροδίτης), η εύκολη απόλαυση, η άνεση (έστω και επίπλαστη) μας ξεγέλασε και αφεθήκαμε…
Ώρες ευθύνης λοιπόν, απέναντι στην ουσία της χαράς, της ευημερίας, της αδελφικότητας, της ενσυναίσθησης, της ομοψυχίας…
Τα υλικά είναι φθαρτά και όσο εύκολα έρχονται, πολύ πιο εύκολα χάνονται. Σίγουρα τα χρειαζόμαστε όλοι σε ένα υλικό φυσικό περιβάλλον, αλλά μπορεί να κατανοήσουμε πως τα θεοποιήσαμε εδώ και χρόνια και χάσαμε την ουσία. Ας αγγίξουμε ο ένας τον άλλο πραγματικά σήμερα, ας δράσουμε συλλογικά ή για το «κοινό καλό» – αφού κατανοήσουμε ποιο είναι αυτό… Ας αφήσουμε κατά μέρος τις διαχωριστικές γραμμές του «διαίρει και βασίλευε», μίας παλιάς συνταγής που προκαλεί μόνο πληγές.
Ας κατανοήσουμε την ομορφιά στην συντροφικότητα και στην αλληλεγγύη, στην ένωση καρδιάς κάτω από την ομπρέλα μίας κοινής δράσης με στόχο την ανάπτυξη κι όχι την μιζέρια, που ξεκινά από την μιζέρια ψυχής…
Κι ας είμαστε σίγουροι, πως ένα νέο λουλούδι πάντα περιμένει να ανθίσει…
