Το παραμυθι με τις γαλαζιες σημαιες

Κινδυνεύω να βγάλω όνομα ανθέλληνα.   Αλλά τα επίπεδα βλακείας τον τελευταίο καιρό με τις εθνικές διακρίσεις είναι πλέον προβληματικό.  Κι εγώ θέλω να βρω ελπίδα αλλά όχι έτσι.  Διαβάζουμε λοιπόν “τρίτη στον κόσμο η Ελλάδα σε καθαρές ακτές” και αναρωτιέμαι αν είστε ηλίθιοι ή αν κάνετε τους ηλίθιους.

1. Αν έχετε μνήμη ή κάνετε τον κόπο να δείτε τα νούμερα, θα προσέξετε ότι είναι περίπου ο ίδιος αριθμός κάθε χρόνο.  Εκεί γύρα στις 400.  Δηλαδή;   Δηλαδή περίπου οι ίδιες παραλίες με περίπου τον ίδιο τρόπο κρίνονται.   Δεν στεκόμαστε “κάτω από την μπάρα” ούτε κερδίζουμε το Euro με σκληρή προπόνηση.
2. Τι περιμένατε να αλλάξει ακριβώς;  Δεν είμαστε δα και βιομηχανικός κολοσσός να έχουμε θέματα μόλυνσης.  Παρόλα αυτά αν κοιτάξετε πιο προσεκτικά θα δείτε ότι έχουμε καταφέρει να έχουμε εντυπωσιακά πολλές παραλίες τελείως ακατάλληλες για μπάνιο.  Αντίθετα χώρες με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες μεγαλουργούν στις ελάχιστες παραλίες τους.
3. Μόνο 49 χώρες συμμετέχουν στο πρόγραμμα με τις Γαλάζιες Σημαίες.  Οι προδιαγραφές παλιά ήταν διαφορετικές, τώρα συμμαζεύτηκαν.   Σε μεγάλο βαθμό αν δείτε τι ζητάνε, είναι γραφειοκρατικά πράγματα όχι θέματα καθαριότητας μόνο.
4. Προτάσσουμε πάντα απλά το γενικό νούμερο, τις σημαίες που “κερδίσαμε” αλλά δεν κοιτάμε τα χάλια μας.  Δηλαδή σε δείκτες όπως “γαλάζιες σημαίες ανά χιλιόμετρο παραλιογραμμής” είμαστε στα μισά από άλλες χώρες.   Δεν βρίσκουμε τρόπους να δώσουμε πρόσβαση ή να εκμεταλλευτούμε σημεία με βράχια όπως κάνουν αλλού.

Η έμφασή μας είναι πάντα στο “ελληνικό θαύμα”, την απαράμιλλη ομορφιά και το (δεδομένο) ότι έχουμε τις

καλύτερες θάλασσες στον κόσμο.  Πως ακριβώς μας βοηθάει μια τέτοια αντιμετώπιση όμως να βελτιωθούμε;