Παναγιώτης Λαμπρίδης
Κι είμαστε ακόμα εδώ λοιπόν
Οι ώρες περνούν, οι μέρες φεύγουν, τα βράδια χάνονται
Γράψε μου σήμερα, σου γράφω σήμερα.
Αύριο ίσως να μην μπορούμε να λυπόμαστε.
Σκέφτομαι.
Σκέφτομαι τόσες μέρες πως δεν γέμισαν, τόση ομορφιά, τόση ζωή.
Πως μου ξέφυγαν.
Ψάχνω να βρω κάτι, έναν σκοπό, ένα ιδανικό.
Πες μου πως εσύ το ‘χεις βρει.
Μακάρι να χα κάτι να αγαπώ, ή να μισώ.
Όλα περνάνε κι απ τα δύο.
Προσπαθώ.
Προσπαθώ να βρω κάτι σταθερό. Μάταια.
Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνω τίποτα.
Έμαθα.
Έμαθα να αγαπώ ό,τι έχω χάσει.
Θα κάνω μια άρρωστη απόπειρα, να βρω μια αστραπή χαράς.
Θέλω πιο πολλά.
Πιο πολλά όμως…
Θέλω να σου γράψω παντοτινή μου φίλη, κορίτσι τρομαγμένο.
Πρέπει να σου γράψω όμως το λυχνάρι της νύχτας μου το χουν σβήσει.
Κρίμα, κι ήθελα τόσα πολλά απόψε να σου πω.
Δεν με νοιάζει θα γράψω στο σκοτάδι.
Ίσως το πρωί να το ‘χω μετανοιώσει.
Αλλά το θέλω.
Το θέλω τόσο πολύ τώρα, που δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο.
Μπορεί αύριο να μην υπάρχω για να μπορώ να μετανιώνω…
Βυθίζομαι εδώ σε έναν ύπνο μοιραίο χωρίς όρεξη να υπάρξω.
Πες μου.
Πες μου ότι εσύ ζεις, ότι υπάρχεις. Να ζηλέψω, να προσπαθήσω.
Κινδυνεύω εδώ σε ένα μέρος που δεν ξέρω και σε κάποιες μέρες που παραμονεύουν.
Φοβάμαι.
Φοβάμαι μοναχός το σκοτάδι και κάνω θόρυβο.
Γυρεύω κάποιον. Εμένα. Εσένα. Που είσαι, που είσαι.
Βλέπω τα μάτια σου τη νύχτα μοναδική παρέα, που χάνονται όμως το ξημέρωμα.
Όλα τελειώνουν και πάλι από την αρχή. Είμαι. Θέλω.
Στιγμές έξω από τον ύπνο μου ανάβει το πάθος για τη γέννηση μου.
Ξέρεις πως εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα κι ας λέω πως έζησα τόση ζωή.
Περιφέρομαι μέσα σε πλέγματα.
Ο κόσμος με βλέπει, με ονομάζει, με αγγίζει.
Ακούει τη φωνή μου.
Δεν γνωρίζει τη μυστική μου απουσία.
Κάπου κοντά όμως θα δώσω το παρόν.
Κάθε πρωί πασχίζω να βρω το φως, μια μορφή αγαπημένη.
Σιγά σιγά περνάμε προς την έξοδο.
Θα βγούμε και να ξέρεις, πως όποιοι μας αγάπησαν θα είναι οι αγαπημένοι…