Παναγιώτης Λαμπρίδης
Πόσο απαλά είναι τα μαλλιά της
και χίλιες μες την αγκαλιά της
χωράνε ακρογιαλιές
Στα χέρια της όταν με κλείνει
ζω σε μικρή γαλάζια λίμνη
γεμάτη με αμμουδιές
Με έχει χτίσει απ τον πηλό της
και κάτω απ το προσκέφαλο της
με έχει προσευχή
Μόνιμα ζω στον ουρανό της
και όταν πέφτω, στ όνειρο της
για μένα κάνει ευχή
Κι αν δεν με βλέπει που δακρύζω
Το νιώθει όταν την αγγίζω
Το αισθάνεται
Κι αν δεν της λέω σ αγαπάω
Το ακούει όταν την κοιτάω
κι ο κόσμος χάνεται
Το γέλιο της δεν θα το χάσει
ποτέ της δεν θα με ξεχάσει
ούτε για μια στιγμή
Θα μαι για πάντα το μικρό της
κι ας έχει πια στο μέτωπο της
του χρόνου τη ρωγμή
Να μαι καλά εύχεται πάντα
κι ας έχω κλείσει τα τριάντα
με βλέπει σαν παιδί
Είναι που μ έχει πάντα έννοια
και χέρια τόσο μεταξένια
Μητέρα δηλαδή