Έμαθες να ελπίζεις, και να ανυπομονείς. Έμαθες να υπερβάλλεις στο κάθε τι που καταπιάνεσαι, να το φουσκώνεις στο νου σου, να το θεριεύεις και να σε κατασπαράζει. Έμαθες να τα βιώνεις όλα πολύ. Την αγάπη σου, την χαρά σου, την λύπη σου, τον θυμό σου, όλα σου λέω!
Το κάθε τι μεγάλο ή μικρό, σπουδαίο και μη. Κάποιο γενετικό υλικό μάλλον κάνει την “δουλειά” γιατί δεν το επέλεξες ποτέ συνειδητά. Δεν μπορείς ούτε να φανταστείς πως γίνεται διαφορετικά.
Συχνά βλέπεις γύρω σου αυτούς μωρέ, τους κανονικούς, τους λιγότερο drama queens. Αυτούς τους ανθρώπους, που τα δρώμενα, δεν τους “καταπίνουν”. Είναι οι ίδιοι καθοδηγητές, μπροστάρηδες, καπετάνιοι στο καράβι τους. Και πόσο τους θαυμάζεις, δεν λέγεται! Κάποιες μέρες, τους ζηλεύεις κιόλας. Παραδέξου το!
Θα ήθελες πολύ να μπορείς να πατάς το φρένο όταν δεν σε παίρνει για παραπέρα, να μην πηγαίνεις με τα χέρια ανοιγμένα, να είσαι σε θέση να ξεχωρίζεις τα προειδοποιητικά σήματα από νωρίς και όχι να τα εντοπίζεις όταν πια είναι αργά. Θα ήθελες να περπατάς πιο υποψιασμένος στο ναρκοπέδιο, να μην είσαι πια θεατής στον εξώστη, αλλά να βλέπεις την παράσταση από την πρώτη σειρά. Και όταν εσύ θέλεις… ο Θεός γελάει και σφυρίζει αδιάφορα.
Βέβαια, όλη αυτή η δυσλειτουργία, έχει και τα καλά της. Παραδέξου το! Στις καλές σου μέρες είναι το κάτι άλλο! Διπλή χαρά με την μια. Νιρβάνα, έκσταση. Χαίρεσαι με τέτοια υπερβολή που θα ζήλευε και ένα τρίχρονο παιδί. Χαίρεσαι με τόση αφέλεια και αγαρμποσύνη. Με τόση άγνοια κινδύνου. Το καλύτερο απ’ όλα δε είναι ότι η κάθε μικρή ή μεγάλη χαρά σου, αφήνει τον απόηχό της για μπόλικες μέρες. Μεγάλη υπόθεση φίλε μου, να έχεις περίσσευμα χαράς “κάβα”. Και πάντα με εξτραδάκι κέρασμα σφηνάκια “από το μαγαζί”…
Για κακή σου τύχη, το ίδιο συμβαίνει και με την λύπη σου. Έχει και αυτή τον απόηχό της γαμώτο! Κι εκεί δεν έχει σφηνάκι κέρασμα. Εκεί έχει σκέτη “κάβα”. Ούτε πάγο, ούτε καν ένα μπολάκι τσιπς. Τότε είναι που ξεκινά το πρόβλημα σου. Τότε είναι που ζηλεύεις τους κανονικούς.
Ασ τα να πάνε! Όταν ξεκινάς την κάτω βόλτα, δεν έχεις σταματημό. Σαν τρένο με χαλασμένα τα φρένα πας, με τέτοια μανία! Με τέτοια αυτοκαταστροφή! Και ενώ ξέρεις πως είναι μάταιο, εσύ εκεί! Να το ζήσεις, να το τεντώσεις το σχοινί ρε παιδί μου! Πρέπει να το δεις όλο το έργο,να το “ρουφήξεις ως το μεδούλι”. Ταλαιπωρία… και ως πότε πιστεύεις θα έχεις απόθεμα και θα προχωράς με ψηλά το κεφάλι;
Ε; Δεν το έχεις σκεφτεί;
Μωρέ τι σε ρωτάω; Σίγουρα θα το έχεις σκεφτεί αλλά τι να κάνεις; Μήπως το επέλεξες; Τα είπαμε αυτά. Γενετική δυσλειτουργία. Συναισθηματική διαστροφή ή κάτι τέτοιο.
Το σίγουρο είναι πως αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα αυτά τα κουσούρια… Εσύ όμως μπορείς να ξεκινήσεις να ξεριζώνεις λίγο λίγο τα κατάλοιπά σου. Όχι για να το αλλάξεις, (τα είπαμε, αυτό είναι δύσκολο πια), αλλά να… λιγουλάκι να το βελτιώσεις το έργο.
Να ξεκινήσεις να σε καλοπιάνεις λίγο παραπάνω. Τόλμα περισσότερο. Μην σκοτίζεσαι αν χάσεις, δεν έχει καμία σημασία. Κάνε αυτό που λαχταράς χωρίς αναλύσεις, επεξηγήσεις, εκλογικεύσεις. Αυτά σε φάγανε φιλαράκι μου. Απ’ την πολύ ανάλυση, άργησες να φτάσεις στο λιμάνι, το καράβι είχε σαλπάρει κι εσύ, κακομοίρη, ούτε εισιτήριο δεν πρόλαβες να βγάλεις. Και μετά καθόσουν σ’ένα παγκάκι κι έκλαιγες. Ε, δεν αρμόζουν πια αυτά στην ηλικία σου. Να αρχίσεις να ζεις περισσότερο και να σκέφτεσαι λιγότερο. Η πολύ σκέψη στα κάνει μαντάρα πάντα. Πάντα.
Εγώ σε θαυμάζω όταν “φοράς το καπελάκι σου στραβά” σε κάνω πιο πολύ κέφι έτσι. Τσαλακώσου ρε παιδί μου, άφοβα, αυτά τα κλισέ σε κατάντησαν αυτόν τον κυκλοθυμικό άνθρωπο που βλέπω.
Και όταν ξανακατρακυλήσεις στην επόμενη χαρά ή λύπη σου, φρόντισε να το έχεις ευχαριστηθεί τουλάχιστον πριν. Μην είναι τζάμπα γέλιο ή τζάμπα κλάμα. Το τζάμπα πέθανε. Δεν στο πε κανείς;
Υπόσχεση:
Αυτό το κακομαθημένο παιδί μέσα σου που δεν λέει να μεγαλώσει, φρόντισε να μη του κάνεις όλα τα χατίρια. Αυτό το κακομαθημένο παιδί, όση αδυναμία κι αν του έχεις, βάζε το στην θέση του που και που.
Κι όταν σε φτάνει πάλι στα γνώριμα άκρα θα του ρίχνεις αυστηρή πλαγιαστή ματιά, τύπου τιμωρία. Πιάνει αυτό στα περισσότερα παιδιά, αρκεί να το τηρείς πάντα. Τα παιδιά, όπως τα μάθεις.
