Αλεχάντρα Πισαρνίκ
Η αγάπη μου διευρύνεται.
Είναι ένα τέλειο αλεξίπτωτο.
Είναι μια στιγμή που εκπνέει και
το στέρνο της γίνεται άπειρο.
Η αγάπη μου δεν θορυβεί
δεν διαμαρτύρεται
δεν ικετεύει
δεν γελά.
Το σώμα της είναι ένα μάτι.
Το δέρμα της ένας παγκόσμιος χάρτης.
Οι λέξεις μου διαπερνούν το
τελευταίο ίχνος του ονόματός της.
Τα φιλιά μου είναι αετοί που εκείνη
καμαρώνει κάθε φορά που ολισθαίνουν.
Τα χάδια μου ένα κουτάβι, μια ανάμνηση της
μουσικής στις πηγές της Ρώμης.
Κανείς δεν μπόρεσε να διαφύγει από την περιοχή
του ψυχισμού της.
Δεν υπάρχουν διαδρομές, ούτε πτυχές, ούτε έντομα.
Όλα είναι τόσο λεία που τα δάκρυά μου
επαναστατούν.
Η δημιουργία μου είναι μια υποκρισία πλάι στο
χρυσαφένια όχημά της.
Σε τούτες τις στιγμές το μελανοδοχείο ίπταται και
ζυγώνει τα ατελείωτα όρια των
κουνουπιών που συνιστούν την αγάπη.
Σημαίνει ο κρίσιμος ήχος. Πια δεν πετώ.
Είναι η αγάπη μου που διευρύνεται.