Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος
Ο κόσμος είναι λίγος
ή είχα επιλέξει να ζω στο ελάχιστο του ?
Σκέφτομαι να προωθήσω την μονόκλινη μοναξιά μου
σε πιο διευρυμένο ουρανό…
Αρκετά εμπέδωσα τον ήχο του φευγιού
– ματώνοντας στις πληγές του «εσύ φταις»…
Έχασα πολύτιμες στιγμές / Με μετέωρες θνητές…
Το ατσάλι της απουσίας ήταν παγερό…
Μου δίνω αναστολή / Μ’ αποφυλακίζω.
Κλείνω πίσω μου το κελί της αυταπάτης
και φτύνω στα κάγκελα της …
Θέλω να χαρώ τον ήλιο στο κορμί μου.
Με έλιωσε η υγρασία του σκοταδιού
και οι ωδές για Πανσέληνα Φεγγάρια
– που τα χαιρόταν άλλοι…
Μύθοι, οι όρκοι των επισκεπτηρίων…ⓀⒽ