Κ. Π. Καβάφης
“Αν η νύχταις του Γενάρη αυτουνού,
που κάθομαι και ξαναπλάττω με το νου
εκείναις ταις στιγμαίς και σ’ ανταμόνω
κι ακούω τα λόγια μας τα τελευταία
κι ακούω τα πρώτα.
Απελπισμέναις νύχταις του Γενάρη αυτουνού,
σαν φεύγει η οπτασία και μ’ αφίνει μόνο.
Πώς φεύγει και διαλύεται βιαστική-
πάνε τα δέντρα, πάνε οι δρόμοι
παν τα σπίτια, παν τα φώτα
σβύνει και χάνετ’ η μορφή σου η ερωτική.”