Οδυσσέας Ελύτης
«Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
αεροβάτες
το πώς περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
ένας Θεός μόνο το ξέρει.
Φίλε μου όταν ανάβ’ η νύχτα την ηλεκτρική σου οδύνη
βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη
που όλο παρακαλείς/ κι όλο δεν ανεβαίνει
χρόνια και χρόνια/ εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.
Κι όμως του πόθου το όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησε
κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.
Δώσε το χέρι σου – πριν συνταχτούν πουλιά
στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά
η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας λεν αεροβάτες
φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!»
(Ο. Ελύτης, απόσπασμα από το « Ήλιος ο πρώτος»)
@photo by Joy Kidston