Μαγδαληνή Παπαδοπούλου
Είδες ποτέ σου ομόκεντρους κύκλους
να περιέχουν τρυφερά ο ένας τον άλλον
γεννημένους απ’ την ίδια μήτρα
τον ομφαλό του σύμπαντός τους;
Μοιάζουν με αντίγραφα,
πιστά αντίγραφα – μα απέχουν
Όσο χρειάζεται απέχουν,
για να μπορούν να αναπνέουν
μα και να κοιταχτούν σαν το θελήσουν.
Έτσι όπως στέκουν δημιουργούν έναν πελώριο οφθαλμό
που θεϊκά παρατηρεί και τα πάντα γνωρίζει
Είδες ποτέ σου πώς σε κοίταξα
την αναπάντεχη στιγμή της πρώτης επαφής μας;
– Νοέμβρης πρέπει να ‘τανε-
Πρόσεξες άραγε τη σπίθα των δικών μου οφθαλμών
σαν συναντήθηκαν με τους ομόκεντρούς σου κύκλους
και τους χαϊδέψαν απαλά, με προσοχή
λες κι ήταν ό,τι πιο εύθραυστο είχαν δει
αχαρτογράφητοι πλανήτες σμαραγδένιοι
γεμάτοι λίμνες εξωτικές και άγνωστες ως τότε
Έπειτα γίναμε αυτό που προστάζει
η Γεωμετρία του Έρωτα
ταυτόσημοι και ισοσκελείς
σαν τα κομμάτια ενός συνόλου
περιέχοντάς με να σε συμπληρώνω
και να αναγεννιέμαι εντός σου.