Χρήστος Δασκαλάκης
Γελάς και νομίζεις ξεχνάς την πληγή που ματώνει
Δειλός, των ματιών σου καημός, της αλήθειας η πόλη
Μιλάς και το ξέρεις καλά πως η σκέψη κοστίζει
λιτός, φανερά μισητός, που τολμάς και ελπίζεις.
Γελάς και τον χρόνο ρωτάς αν μπορεί ν’ αγαπήσει
σκυφτός, κάποιου χθες τιμωρός που ζωή τον φοβίζει
ξεχνάς, με τα λόγια μεθάς και ζητάς καλοκαίρια
κοιτάς και αν δεν βλέπεις πολλά, τα περνάς για χαμένα.
Μην κλαίς, την αξία που θες θα στη δώσει η νύχτα
που πας, την πηγή που ζητάς σ’ άλλον δρόμο την είδα
μην κλαίς, ίσως να’ ναι σκληρό, μα δεν σβήνει η ελπίδα
μην κλαίς, η αγάπη που θες, είναι σ’ άλλη σελίδα.