Robert Desnos
Σ’ ονειρεύτηκα τόσο συχνά που τώρα αρχίζεις και χάνεις την πραγματικότητα σου.
Υπάρχει ακόμη καιρός να εγγίσω το ζωντανό τούτο κορμί και να φιλήσω σε τούτο το στόμα τη γέννηση της φωνής οπού μου ‘ν’ ακριβή;
Σ’ ονειρεύτηκα τόσο συχνά που τα μπράτσα μου συνηθισμένα ν’ αγκαλιάζουν τον ίσκιο σου σταυρώνοντας τον αέρα στο στήθος μου δεν θα υπακούσουν στο περίγραμμα του κορμιού σου, ίσως.
Και που, μπροστά στην πραγματική εμφάνιση εκείνου που με στοιχειώνει και που με κυβερνά μέρες και χρόνια τώρα θα καταντήσω το δίχως άλλο κι εγώ με τη σειρά μου σκιά,
αισθηματικές αμφιταλαντεύσεις.
Σ’ ονειρεύτηκα τόσο συχνά που δεν υπάρχει καιρός πια να ξυπνήσω. Κοιμάμαι όρθιος, έκθετο το κορμί σ’ όλες τις φαινομενικότητες, και της ζωής και του έρωτα και τις δικές σου, της μόνης που μετράει για μένα ακόμα, ότι είναι λιγότερο πιθανό ν’ αγγίξω το μέτωπο και τα χείλια σου παρά τα πρώτα χείλια και το πρώτο μέτωπο που θ’ απαντήσω μπροστά μου.
Σ’ ονειρεύτηκα τόσο συχνά, περπάτησα τόσο, μίλησα, πλάγιασα με το φάντασμα σου τόσες φορές, που δεν μου μένει κάτι περισσότερο πια, κι όμως, να γίνω ίσως περισσότερο φάντασμα απ’ όλα τα φαντάσματα, η σκοτεινότερη των σκιών μες τις άλλες σκιές που διαβαίνει και θα διαβαίνει ανάλαφρα μες το ηλιακό ρολόι της δικής σου ζωής.