Gianni Potamussis
Περνά ο χρόνος.
να και μια ρυτίδα, ίσα που φαίνεται, δίπλα στην άλλη την μεγάλη την βαθιά.
Περνά ο χρόνος.
Οι χαρές
λίγες, πολλές, δεν ξέρω
ίσως οι λύπες περισσότερες
αυτές είναι που “γράφουν” επάνω σου, πάνω στην ψυχή.
Το παρελθόν… αχ αυτό το παρελθόν!
Ποιος δεν θα ήθελε να το αλλάξει
κι ας λες πως καλά τα κατάφερες.
Τις μεγάλες νύχτες, τις δικές σου νύχτες
γυροφέρνεις μερικά γιατί, κάποια ίσως, ένα σωρό γαμώτο.
Πόσα “πιστεύω” σου άλλαξες
για τα “πιστεύω” στους ανθρώπους “σου” λέω… πόσα.
Πίστεψες
πιο σωστά ήλπιζες, ακόμα πιο σωστά χρησιμοποίησες
στη μετάφραση… αγάπησες.
Το μεγάλο κεφάλαιο
οι έρωτές σου
ίσως και η αφορμή του σήμερα
ποιος ξέρει…
Ξέρεις και πολύ καλά μάλιστα… Ξέρεις.
Οι έρωτες
μικροί, μεγάλοι, εφήμεροι, …παντοτινοί.
Παντοτινοί όσο και η ύπαρξή σου.
Περνά ο καιρός, ο χρόνος περνά.
Βροχή από μικρές λεπτές αραχνοΰφαντες γραμμές
κάθε τί στη ζωή σου μέχρι εδώ.
Εύκολα που ξεπετιούνται οι θλίψες
πόσο δύσκολα ξεθάβεις τις χαρές.
Μερικές φορές συνάντησες τον θάνατο
ίσα που του ξέφυγες
το θυμάσαι σαν νά’γινε πριν λίγο.
Έχεις και εκείνη την χωματερή με τα όνειρα σου
“τοξικά απόβλητα” δεν πλησιάζεις
δεν υπάρχει λόγος τώρα πια, σφραγίστηκαν, θάφτηκαν.
Γύρω συνοδοιπόροι σε τέμνουσες τροχιές
νέοι, μεσαίοι, παλιοκαραβάνες
τροχιές αποκλίνουσες
και συ σε τροχιά.
Περνά ο καιρός
η ζωή πλησιάζει την ύπαρξη σου.
Περνά ο χρόνος
έχει φορέα του εσένα.
Κανόνες
πόσους ακολούθησες, πόσους άλλαξες
και η “ηθική τάξη” σου, πάντα στην αταξία.
Έκλεισες πόρτες, άνοιξες παράθυρα, σχοινοβάτησες, έπεσες, σηκώθηκες
ε και… σάμπως έμαθες τίποτα;
Εσύ ξέρεις…
Και τέλος τα κομμάτια σου, τα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση
τα κατά τα πρέποντα των κανόνων.
Βαρέθηκα, άλλη φορά τα ξαναλέμε.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τώρα τελευταία μιλάμε πολύ εμείς οι δυο…
εγώ μ’ εμένα.