Νατάσσα Μανίτσα
Είναι πραγματικά ευτυχές εκεί που κάνεις αμέριμνο browsing, να πέφτεις επάνω σε καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν την τέχνη τους για να περάσουν μηνύματα.
Σήμερα σε μεγάλο σαιτ της Ελλάδας έγινε ολόκληρο θέμα με τίτλο θρίλερ, επειδή βουλευτής της Δημάρ έδειξε στη Βουλή λίγο γονατάκι:
Ο τίτλος: Βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ σε έξαλλη πόζα με σούπερ μίνι αναστατώνει τους φωτορεπόρτερ της Βουλής.
Ξυδάκια στους φωτορεπόρτερ, ηρεμιστικά στους ανεγκέφαλους και σε όσους σοκάρονται τόσο, ώστε να ανεβάσουν μια τέτοια μπαρούφα στα διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας μια γυναίκα βουλευτή με τόσο απαράδεκτο τρόπο!
Πάνω που άρχιζα να φορτώνω με τον ηλίθιο καθωσπρεπισμό άσχετων λιγούρηδων, ήρθε αυτή η σελίδα να με φέρει στα ίσια μου. Να με κάνει να πιστέψω ότι αν και πρέπει να την ψάχνεις πολύ, τελικά υπάρχει ελπίδα…
Υπάρχει ελπίδα να ξεπεράσουμε κάποια στιγμή τις ηλίθιες προκαταλήψεις μας, τα κολλήματα του εγκεφάλου, τα στερεότυπα που ανακυκλώνουμε για λίγα κλικ παραπάνω…
Η Carol Rosetti είναι καλλιτέχνης από την Βραζιλία. Η σελίδα της στο facebook, είναι γεμάτη από σχέδια με μηνύματα που δεν προωθούν μόνο την ιδέα της θετικής ματιάς προς το σώμα μας, αλλά και αποτελεί μια έντονη διαμαρτυρία ενάντια στην συντονισμένη παγκόσμια προσπάθεια που βάζει τις γυναίκες σε τριπάκια ελέγχου του σώματός και της συμπεριφοράς τους.
Όπως λέει χαρακτηριστικά η ίδια: ” Δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο μόνη μου. Απλά με ευχαριστεί να γνωρίζω πως η δουλειά μου έχει ωθήσει κάποιους ανθρώπους προς την αναθεώρηση των προτερημάτων τους και των προνομίων τους, ώστε να αρχίσουν να κατανοούν και να σέβονται και τους άλλους γύρω τους”.
Δυστυχώς τα στερεότυπα και ο σεξισμός καλά κρατεί, όπως και η δυσανεξία σε οτιδήποτε διαφορετικό. Σαφώς και η τάση να κρίνουμε με ιδιαίτερη αυστηρότητα όσους διαπράττουν αμαρτίες διαφορετικές από τις δικές μας, δεν πρόκειται να σταματήσει με κάποια ωραία και ρομαντικά μηνύματα.
Ωστόσο, εκεί που υπάρχει άχρηστη πλύση εγκεφάλου από όλα τα αρνητικά, το να βρίσκουμε και να προμοτάρουμε και κάτι θετικό, έτσι και για αλλαγή, αποτελεί μια μικρή όαση απελευθέρωσης, μέσα στην έρημο της σύγχυσης που μπαίνουμε συχνά άθελά μας και μηχανικά. Μας κάνει να ξεκολλάμε, να αλλάζουμε, ίσως αργά, μα ελπίζω, ουσιαστικά… Και κυρίως να αποφασίζουμε εμείς για εμάς, αφήνοντας πίσω τις κριτικές τρίτων που μόνο στόχο έχουν την τσουβαλοποίηση ανθρώπων που ενώ γεννιούνται διαφορετικοί κάνουν τα αδύνατα δυνατά, με εμμονή και επιμέλεια… να πεθάνουν ίδιοι.
