Με τα παιδιά το είχα αφήσει το τρέξιμο. Που ώρα για αυτά; Άντε κάνα μπάσκετ μαζί τους, βόλτες στο βουνό ίσως, κυνήγι από πίσω από όποιο μάθαινε ποδήλατο. Ως εκεί. Συν τοις άλλοις το θεωρώ χάσιμο χρόνου να τρέχω σαν τον χαζό μόνος μου όταν έχει τόσες δουλειές στον κήπο. Μια χαρά γυμναστική και αυτό, δεν είναι; Αλλά φέτος το καλοκαίρι θα λείπανε έναν μήνα και είπα να 
ξαναρχίσω. Επιστημονικά πράγματα. Χαράζω διαδρομή με ανηφοροκατηφόρες. Πέντε χιλιόμετρα. Κάθε μέρα λίγο πιο γρήγορα. Στην αρχή σχεδόν το μισό περπατώντας. Μην με αφήσουν τα γόνατα, σιγά σιγά θέλει. Μέση ηλικία είναι αυτή, μην με βρούνε μια μέρα νεκρό στην τουαλέτα γιατί σφίχτηκα και τα κακάρωσε η καρδιά μου.
Κάθε μέρα, με θρησκευτική ευλάβεια και επιστημονική ακρίβεια έριχνα τον χρόνο μου. Ένα λεπτό, δύο λεπτά, μισό λεπτό. Σταδιακά. Για να μην βαριέμαι, άκουγα διαλέξεις, αναλύσεις, audio books. Χτίζω την αεροβική μου κατάσταση. Όλα καλά με το πρόγραμμα τζόγκινγκ. Μέχρι σήμερα.
“Running workout selected. Press to start your run” μου λέει το κινητό μου. Πάω να βάλω πάλι καμιά διάλεξη αλλά βλέπω έναν φάκελο με ροκάκια που είχα ετοιμάσει για πρόσφατο ταξίδι. Δεν τα ακούσαμε γιατί είχαμε πιάσει την πάρλα. Πατάω play και λέω στο GPS να το βουλώσει. Ούτε οι σφυγμοί μου με ενδιαφέρουν σήμερα, ούτε τα χιλιόμετρα.
Ξεκινάω πολύ πιο γρήγορα από ότι “πρέπει”. Ανηφόρα απότομη. Σπινιάρω στα χαλίκια σαν κάτι ηλίθιους στο χιόνι που νομίζουν ότι με το πόδι τέρμα στο γκάζι θα ανεβούν κάπως. Μερικές φορές δουλεύει. Φτάνω πιο πάνω, εκεί που συνήθως προσέχω για σκυλιά αλλά έχω ήδη περάσει μέχρι να με πάρουν χαμπάρι. “Κόψε, θα σκάσεις”, σκέφτομαι, αλλά μάταια. Στο πρώτο κατηφορικό κομμάτι τα πόδια μου πέφτουν σαν καλοκαιρινή καταιγίδα στον χωματόδρομο, σηκώνουν σκόνη, πετάνε πέτρες άτσαλα. Ο δρόμος ισιώνει και έρχεται η ανηφόρα. Αυτή η σταδιακή, σπαστική ανηφόρα που σε σκοτώνει. Συνήθως. Σήμερα δεν με αγγίζει τίποτα. Τρέχω σαν πεντάχρονο, σαν σκύλος στην παραλία.
Τα χιλιόμετρα εξαφανίζονται. Ανηφόρες, κατηφόρες όλα απλά soundtrack της στιγμής. Τελειώνω το “ανάθεμα”, την απότομη ανηφόρα και βλέπω την τελική ευθεία. Στο βάθος η Πάρνηθα μέσα στο ηλιοβασίλεμα με σύννεφα μεταφυσικά και ο ήλιος έτοιμος να δύσει. Μια λεπτή πορτοκαλί είναι το μόνο που έχει μείνει στην κορφή. Αποφασίζω να την πάω κόντρα. Το λαχάνιασμά μου είναι πια σαν αλόγου, η καρδιά μου πάει να σπάσει και….χάνω βέβαια. Ο ήλιος δύει απαλά και ήρεμα. Μένει σαν ιδεολογικό κωλοδάχτυλο ο χρόνος μου, σχεδόν δυο λεπτά πιο γρήγορος από τις άλλες φορές.
Το τζόγκινγκ είναι απάνθρωπο. Όταν γεράσω ίσως κάνω τζόγκινγκ με άλλους γέρους, γύρω γύρω στο γήπεδο με κουβεντούλα. Το τρέξιμο όμως είναι μάλλον η φυσική κατάστασή μας.
ΥΓ Αν περιμένατε τα συνηθισμένα μου επιστημονικά πορίσματα και σχετική βιβλιογραφία χάσατε. Από αύριο.
