Το ερώτημα είναι, υπάρχει χρονικό; Ή μόνο χρόνος; Καταλυτικός σκληρός και αδυσώπητος;
Ξεκινάμε τη ζωή μας μόνοι.
Κάποια στιγμή, όλοι επιδιώκουμε να γίνουμε ζευγάρι.
Και τελικά, πολλοί το καταφέρνουμε. Ζευγάρι σαν τα ολσταράκια που πάντα αγαπούσαμε, με ωραία κορδόνια και στάμπες τρελές.
Καθώς μεγαλώνουμε άλλοι γινόμαστε γόβες, άλλοι μοκασίνι στιλάτο και άλλοι τσόκαρα.
Ειδικά αυτό το τελευταίο, το συναντάς παντού στο σούρτα-φέρτα της καθημερινότητας και το αναγνωρίζεις γιατί ακούγεται πολύ. Και φοριέται πολύ.
Το θέμα είναι ότι ενώ το ζευγάρι ως έννοια ταιριάζει τέλεια στα γάντια, στα παπούτσια, στα μπατζάκια και στα μανίκια, στους ανθρώπους δεν ταιριάζει.
Όσο και να πασχίζει το τσόκαρο να βρει όμοιό του, αν δεν είναι στην κυριολεξία Sholl, ξύλινο και ανατομικό, θα γοητευτεί από κάνα Sebago, από κάνα Sea and City, από κάνα σπορτίβ Adidas, αλλά ζευγάρι απόλυτο, ποτέ δε θα γίνει.
Το αστείο είναι ότι αντί να χαιρόμαστε τη διαφορετικότητά μας και να μάθουμε να συμβιώνουμε με αυτή, τα βάζουμε με τον εαυτό μας, τον διπλανό μας, τον πρώην, τον επόμενο, που τόλμησε να κουβαλάει κι αυτός ο έρμος τα δικά του τα χαρακτηριστικά. Όλα αυτά που άσκησαν έλξη στην αρχή μα δεν αντέχεις πια ούτε τη μυρωδιά τους.
Και τότε τι κάνουμε; Χωρίζουμε;
Έχω ένα θέμα με τους χωρισμούς. Εκεί είναι η δικιά μου ιδιοτροπία.
Δε θέλω τους ανθρώπους που αγάπησα μαζί, να τους αγαπώ χώρια.
Όπως και όσους αγαπώ πραγματικά, τους κρατάω κάπου γύρω-τριγύρω, να μην τους αποχωρίζομαι μοιραία.
Να μην πάψω να μαθαίνω πως είναι καλά, να μην εξαφανιστεί το αποτύπωμά τους από την ανάμνηση, που κρατώ μόνο για μένα.
Το χρονικό μιας σχέσης, μιας οποιασδήποτε σχέσης λοιπόν, είναι ο χρόνος, ο σκληρός και αδυσώπητος, που κάνει όλα τα λαμπερά να θαμπώνουν.
Ξυπνάς μια μέρα και εκεί που κοιταζόσουν υπάρχει μια φιγούρα που κατά προσέγγιση μοιάζει σε αυτό που ερωτεύεσαι.
Η φιγούρα, ωστόσο, είναι εκεί, ένα έτερο ήμισυ, που ποτέ δεν ήταν όμως το άλλο σου μισό.
Ποτέ δε μπορεί η μονάδα να γίνει μισή για να συμπληρωθεί και αν μαγικά το κατάφερνε, θα έχανε ακόμα περισσότερο σε γοητεία.
Με απλή πρόσθεση γίνεσαι δυάδα, άλλα στα μαθηματικά υπάρχει και η αφαίρεση και όταν μπει το μείον στη μέση ξαναγυρνάς στην αρχική σου μορφή. Εκεί που ξεκίνησες.
Λένε πως οι μεγάλες αγάπες είναι δυο-τρεις.
Εγώ σου λέω ότι μπορούν να είναι και δεκατρείς. Εξαρτάται πόσους χωρισμούς αντέχει το ανοσοποιητικό σου. Πόσες φορές αντέχεις να κάνεις restart και να επιδιώκεις ξανά και ξανά τον πρώτο χρόνο μαγείας, μέσα από διαφορετικά πρόσωπα. Πόσες φορές αντέχεις να περνάς από τα χίλια κύματα της απορίας, της αναζήτησης… “Θα μ’αγαπάς και αύριο; Μεθαύριο; Του χρόνου;”
Φαύλος κύκλος που ανοίγει μόνο για δύο ακόμα κλισέ, που όσο κυνικά και αν ακούγονται, αποτελούν τη μόνη σταθερή αξία μέσα στα ρευστά σιρόπια του έρωτα.
Η φθορά πάντα θα έρχεται, άλλες φορές πιο γρήγορα, άλλες πιο αργά και όσο εσύ αντιστέκεσαι στο γεγονός ότι μόνος ξεκινάς και μόνος καταλήγεις, στο ενδιάμεσο χάνεις ανθρώπους.
Ή απλώς, τους διώχνεις με αφέλεια, χωρίς να πολυσκεφτείς πως κάθε απώλεια είναι και μια μικρή συντέλεια.
