Ένα ποτήρι έσπασε! Μια φωνή γεμάτη απόγνωση έσκισε στα δύο τη σιωπή.
“Φοβάμαι δεν το καταλαβαίνεις;¨
Στο άκουσμα της οι σκιές ενώθηκαν. Πήραν τη μορφή λύκου. Έτοιμος να της χιμήξει και να ξεσκίσει ό,τι είχε απομείνει όμορφο και αθώο στην καρδιά της.
Εκείνη τη στιγμή έδωσε δύναμη στο χειρότερο εχθρό της. Το φόβο.
Τον είχε αφήσει να γίνει ο πρωταγωνιστής της δικής της ζωής.
Πάνω στο τραπέζι το κινητό χτυπούσε με μανία. Έκλεισε τα αυτιά της. Δεν ήθελε να απαντήσει.
Δεν έφταιγε αυτός. Οι φοβίες της ήταν αυτές που την καθιστούσαν αδύναμη να διαχειριστεί αυτό που αισθανόταν.
Άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Έπειτα ησυχία.
Εκείνα τα δευτερόλεπτα στον τοίχο παιζόταν μια από τις σκηνές της ζωής της.
Τον γνώρισε τυχαία. Αμοιβαία έλξη η ετυμηγορία. Όλα πήγαιναν περίφημα. Φαινομενικά.
Μέσα της ένας αγώνας αδυσώπητος διεξαγόταν.
Οι φοβίες είχαν αρχίσει να αφυπνίζουν τις αντιστάσεις.
Αυτό πάθαινε πάντα. Το έβαζε στα πόδια σαν μικρό παιδί.
Κάθε φορά που ο έρωτας άρχιζε να την κυριεύει αυτή έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να το σταματήσει. Η αδυναμία της να δεθεί ήταν φρένο στα συναισθήματα της.
Το έβαζε στα πόδια πριν να δει το τέλος. Αυτή πάντα έφευγε πρώτη. Και αν δε το έκανε έδειχνε το δρόμο προς την πόρτα με τέτοιο τρόπο, που ο άλλος πίστευε ότι αυτός έφευγε. Οφθαλμαπάτη.
Άνοιξε τα μάτια της. Κόκκινα από το κλάμα. Τα μαλλιά της έπεφταν ανακατεμένα στο πρόσωπο της. Με τα χέρια της είχε αγκαλιάσει το κορμί της. Θέση άμυνας. Κοίταξε το πρόσωπο που βρισκόταν απέναντι της.
Το είδωλο της στον καθρέφτη. Εκείνο το βράδυ βρισκόταν αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.
Η ώρα περνούσε. Τα βλέφαρα της βαριά άρχισαν να κλείνουν.
Τότε ένα έντονο φως την έκανε να πεταχτεί πάνω.
Προβολείς φώτιζαν το κέντρο του δωματίου. Ακίνητη προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.
Τα συναισθήματα της είχαν πάρει ανθρώπινη μορφή και στεκόταν μπροστά της.
Σκούπισε τα δάκρυα της και πλησίασε.
Μέσα στο άδειο δωμάτιο ένα σκηνικό είχε στηθεί.
Ένας καυγάς άνευ προηγουμένου είχε ξεκινήσει.
Όλα τα συναισθήματα ήταν εκεί μπροστά της και τσακώνονταν για το ποιο ρόλο θα πάρει ο καθένας.
Η συνείδηση τη σκούντηξε με νεύρα στον ώμο :
“Μαλώνουν για το ρόλο που θα παίξουν στη δική σου ζωή! Χωρίς να σε ρωτήσουν. Αν είναι δυνατόν” της φώναξε!
Εκείνη εξακολουθούσε να μην αντιδράει.
Το είδωλο της στον καθρέφτη την κοιτούσε σιωπηλό.
Ο πιο εκκωφαντικός ήχος είναι αυτός της σιωπής. Μπορεί να σε τσακίσει!
Το είδωλο στον καθρέφτη της είπε με σταθερή φωνή :
“Στο θέατρο της ζωής μας ό,τι θετικό και αρνητικό έχει το ρόλο του. Έτσι διατηρούνται οι ισορροπίες.
Ακόμα και ο φόβος έχει τη χρησιμότητα του. Το θέμα είναι πώς θα τον διαχειριστούμε.
Εξάλλου η ύπαρξη του είναι καθόλα υγιής στη ζωή μας.
Στο αμάξι της ζωής στο οποίο εμείς είμαστε οι οδηγοί, όπως η αγάπη είναι το γκάζι που θα μας πάει μπροστά, ο φόβος είναι το φρένο που θα μας αποτρέψει από ένα σοβαρό ατύχημα. Αρκεί να το πατήσουμε απαλά και να αλλάξουμε πορεία.
Αν αντιδράμε στο φόβο έντονα είναι σα να πατάμε το φρένο με τόση δύναμη ώστε να ακινητοποιούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Έτσι η πορεία μας, σταματάει”.
Επιστρέφουμε στο τώρα. Είχε αποκοιμηθεί στην καρέκλα.
Τότε μέσα στο σκοτάδι μια φωνή ακούστηκε :
“Νιώσε το φόβο. Ονομάσε τον έξαψη, ιδέα, εμπόδιο και τότε θα διαπιστώσεις ότι θα απομυθοποιηθεί”.
Άνοιξε τα μάτια της απότομα. Της φάνηκε ότι άκουσε κάτι. Κοίταξε τον καθρέφτη. Κενός. Το είδωλο της δεν υπήρχε.
Κοίταξε το ρολόι. Μεσάνυχτα. Σηκώθηκε και με αργούς ρυθμούς κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι της.
Νανουρίστηκε στην αγκαλιά μιας σκέψης :
“Ο σκηνοθέτης της ζωής μου είμαι εγώ. Εγώ θα διανέμω τους ρόλους και θα ορίσω τον πρωταγωνιστή και τον κομπάρσο“.
Έπειτα παραδόθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα.
Την επόμενη μέρα είχε πολλά να κάνει!
