Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κρύβουν μέσα τους μια δύναμη, τη δύναμη της αγάπης, τη δύναμη της αλήθειας, τη δύναμη της ίδιας τους της ψυχής. Δε θα τους ξεχωρίσεις από το χρώμα των ματιών τους ή από το ύψος και το παρουσιαστικό τους. Δε θα τους καταλάβεις από τα ρούχα που φοράνε ή από τον τρόπο που μιλάνε. Δεν θα τους ακούσεις καν να φωνάζουν.
Βλέπεις οι δυνατοί άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη ούτε από φανταχτερά χρώματα, ούτε από μαμφάρες και φωνές. Αυτή η δύναμη που έχουν μέσα τους είναι αρκετή για να κάνει την παρουσία τους αισθητή. Είναι απλοί,καθημερινοί άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ. Βλέπουν τον ίδιο ήλιο που βλέπουμε εσύ κι εγώ. Περπατάνε στο δρόμο, γελάνε, μιλάνε όπως εσύ κι εγώ… Όμως είναι δυνατοί. Αυτή τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους, δεν την διάλεξαν. Δεν το επιδίωξαν. Ούτε γεννήθηκαν για να είναι δυνατοί. Η ίδια η ζωή αποφάσισε γι’αυτούς να γίνουν δυνατοί…
Θα τους βρεις δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές, να σου χαρίσουν μια αγκαλιά ή να σε παρηγορήσουν με ένα γλυκό λόγο. Θα σου κρατήσουν το χέρι και θα σου δώσουν κουράγιο να κάνεις το επόμενο βήμα. Θα σου χαμογελάσουν εκεί που όλα είναι σκυθρωπά. Θα σε δεχτούν όπως είσαι και θ’ ακούσουν αυτό που σε απασχολεί.
Θα τους δεις να γελάνε πάντα, να αποπνέουν έναν αέρα ηρεμίας και σιγουριάς. Θα τους παρομοιάσεις με βράχους που τους χτυπάνε αλύπητα τα κύματα, αλλά εξακολουθούν και στέκονται όρθιοι. Θα τους δεις να τους χτυπάει ο άνεμος όπως τα κλαδιά ενός δέντρου, να λυγίζουν, ίσως και να κινδυνεύουν να σπάσουν, αλλά να μαζεύουν τα κομμάτια τους μόλις κοπάσει ο άνεμος και να στέκονται πάλι όρθιοι. Θα τους δεις να μην κουράζονται και να δέχονται όσα συμβαίνουν, να τα αντιμετωπίζουν. Δε θα τους δεις ποτέ να παραπονιούνται ή να γκρινιάζουν για μικροπράγματα.
Και φυσικά θα απορήσεις. Μα πώς είναι δυνατόν; Που κρύβουν όλη αυτή τη δύναμη; Πώς μπορούν να αντιμετωπίζουν τόσα πολλά; Καρδιά δεν έχουν μέσα τους; Δεν πονάνε; Μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις πως οι δυνατοί άνθρωποι δεν νιώθουν, δεν πληγώνονται, δεν δακρύζουν, δε λυγίζουν. Είναι δύσκολος ο ρόλος τους και πολύ μοναχικός. Τους κάνει να φαντάζουν απρόσιτοι. Κι όμως… Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κρύβουν πολλή ευαισθησία μέσα τους. Είναι εκείνοι που η καρδιά τους πονάει και το στομάχι τους γίνεται κόμπος σε μια δύσκολη κατάσταση, σε μια απώλεια. Είναι εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι που κοιτούν τον πόνο τους κατάματα και του χαμογελάνε. Είναι εκείνοι που δεν επιτρέπουν στην απόγνωση να τους αποδυναμώσει. Δεν αφήνουν το φόβο να τους παραλύσει. Είναι εκείνοι που θα σε καταλάβουν πιο πολύ γιατί υπήρξαν κι εκείνοι αδύναμοι, φοβισμένοι, πληγωμένοι αλλά δεν το έβαλαν κάτω, δεν λιποτάκτησαν.
Να θυμάσαι, όμως, πως έχουν κι εκείνοι την ίδια ανάγκη για αγάπη, την ίδια δίψα για τρυφερότητα, την ίδια λαχτάρα για μια αγκαλιά και για μια όμορφη κουβέντα. Μην τους θεωρήσεις ποτέ δεδομένους, γιατί αν το κάνεις, όσο αθόρυβα ήρθαν στη ζωή σου, έτσι αθόρυβα θα φύγουν. Μην τους θεωρήσεις άτρωτους. Είναι κι οι ίδιοι ευάλωτοι. Έχουν κι εκείνοι μια ευαίσθητη καρδιά. Μια καρδιά που πληγώνεται, κι ας μην το δείχνουν. Μια ψυχή που έχει ματώσει μα επέλεξαν να την γιατρέψουν και να προχωρήσουν παρακάτω.
Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις έναν τέτοιο δυνατό άνθρωπο, ευχαρίστησέ τον και νιώσε τυχερός που υπάρχει στη ζωή σου. Χάρισέ του την πιο ζεστή σου αγκαλιά. Δώσε του την ευκαιρία να σου εκφράσει την ευαισθησία του. Δώσε του το πιο αληθινό σου βλέμμα. Και ψιθύρισέ του πως μπορεί να κλάψει κι εκείνος μαζί σου, να φωνάξει, να λυγίσει. Γιατί μεταξύ μας το έχει κι εκείνος ανάγκη!
